Autisme: Motoriek, achterstand en vergelijken

Afgelopen maandag hadden we een uitvoering van het gymclubje van L. op het KDC. L. zit met drie ander kinderen in een gymgroepje, elk kwartaal oefenen ze verschillende oefeningen rondom een thema en sluiten ze dit af met een kijkochtend voor de ouders.
Dit keer was het onderwerp loopvormen.

Het clubje bestaat uit vier jongens, één van 4, één van 5, L. is 6 en één van een jaar of 7/8. Die van 5 zit ook bij L. in de klas, de andere kinderen zitten in andere klassen.
Het is leuk dat ze dit organiseren, mooi om het resultaat te zien van de begeleiding en behandeling op het KDC.


L. vond het wel spannend, maar zocht ons niet steeds op zoals de vorige keer het geval was. De eerste keer had ie nog wel de neiging om naar ons toe te rennen, maar nu bleef hij netjes zitten op de bank. Wat scheelt is dat we dit nu wekelijks met judo hebben natuurlijk, dan zitten wij aan de kant te kijken en is hij actief op de mat. Ook hierbij rende hij in het begin na elke oefening naar ons toe en moesten we hem weer de mat op slepen haast, nu blijft hij netjes op de mat bij zijn begeleider.

Hij heeft het wel nodig dat ze hem bij de hand pakken en hem meenemen, aanwijzingen opvolgen is erg moeilijk. Dat bleek ook wel bij het gymclubje, alles werd met picto's aangeduid, ze hebben 3 maanden lang dit wekelijks geoefend en nog was het erg lastig voor hem. Wat een lichamelijke onrust zit er toch in dat kereltje!
Voorbeeld: ze moesten zachtjes lopen naar de overkant. L. verplaatst zich over het algemeen rennend, dus dat is al een hele opgave.

Thuis stampt ie ook altijd rond als een volwassen olifant, vooral wanneer ie in galop de trap af dendert, ik hou mij hart vast altijd. Wat niet helpt is zeggen: L. niet rennen of dat mag niet. Hij is allergisch voor het woordje niet, het is echt alsof dat niet binnenkomt bij hem. Wat wel helpt is zeggen wat hij wel moet doen: "sluipen als een tijger" hebben we er van gemaakt. Betekent ook dat je dit vaak nog even voor moet doen, hoe ging dat ook alweer, maar dan gaat het meestal wel goed en komt de boodschap over.

Maar goed, maandag lukte dat dus niet. De heenweg naar de overkant ging rennend, de terugweg deed ie vreselijk zijn best maar het was meer een variant op het "wakker-word-liedje" van Jochem Myjer. Sluip, sluip, sluip, hakken op de plaats, sluip, sluip, sluip.



W. en ik hebben vreselijk gelachen erom, de stakker doet zo zijn best, maar de prikkels zijn zo overheersend dat het er echt uit moet.

Maar jeetje,ik schrok wel hoe slecht L. het deed in vergelijking met de andere kinderen! Hij is de een na oudste, maar kon het minst. Bij het zijwaarts lopen moesten ze echt zijn been vastpakken en opzij zetten, op z'n tenen lopen (op commando, normaal doet ie dat regelmatig, ook één van de opvallende kenmerken horend bij autisme) lukte alleen wanneer er een bal boven hem gehouden werd en er iemand meeliep met deze bal boven hem. Achteruit lopen lukte niet. De picto's benoemen kon hij niet, als ie al wat zei was het een herhaling van wat een ander net daarvoor zei, echolalie dus.

Ik vind het heel stom van mijzelf dat ik L. nog steeds blijf vergelijken met andere kinderen, nu niet meer zo met leeftijdsgenoten maar met groepsgenoten. Op de een of andere manier had ik in mijn hoofd: L. zit dan wel op het KDC, maar daar hoort ie dan wel bij de top. Nou nee dus.

Dat is natuurlijk niet oké die redenatie van mij, L. is goed zoals hij is. Hij is puur en eerlijk en helemaal zichzelf, presteren doet hij niet aan.

Maar ik, voor mij is presteren heel belangrijk. Ook de reden waarom het zo vreselijk mis is gegaan allemaal trouwens.
Want in mijn hoofd zit nog steeds: als je presteert, tel je mee. Erkenning krijg je als je iets presteert. Telt L. wel mee? Nu? Straks? Krijgt ie wel een plek in de maatschappij?

Dat is mijn angst natuurlijk wat spreekt op zulke momenten. Je wilt het beste voor je kind, ik wil niet dat hij altijd moet vechten voor zijn plek in de maatschappij, daar ben ik wel erg bang voor, dat dat zal gaan gebeuren. Dat is wat wij tenslotte ook al 4 jaar lang doen, zoeken en vechten voor een plek voor hem. Die hebben we gevonden, nu hopen dat we hem kunnen behouden.

Ja, ik kan alles wel verklaren en rationaliseren, maar de communicatie tussen hart en hoofd werkt niet zo best momenteel bij mij. Ik ben me er bewust van, maar kan er niet naar handelen. Alles op zijn tijd.

Had ik maar een glazen bol. Dat zou wel heel wat rust geven, wetende wat de toekomst zou brengen ;)

Reacties