Mijn depressie #8: De brief





Vandaag is hij dan gekomen, de brief waarin mijn werkgever mij laat weten dat zij voornemens zijn mijn arbeidscontract te verbreken. Oftewel: Mijn ontslagbrief.

Gek, dat het zo'n pijn doet om het zwart op wit te zien staan, het is toch een logisch gevolg van het feit dat ik al 2 jaar ziek ben en niet in staat ben tot re-integratie op welke manier dan ook. Ik ben niet voor niets afgekeurd voor een jaar!

Terug gaan naar mijn huidige werkgever is wel het laatste wat ik moet doen op dit moment, ik denk ook niet dat ik dat nog wil. De extreme druk valt niet te combineren met de zorg voor L., als ik op mijn werk ben heb ik het gevoel dat ik L. tekort doe en wanneer ik thuis ben heb ik het gevoel dat ik mijn werk niet goed genoeg doe.

Vroeger kreeg ik alles wel af op mijn werk, ik was er van half 8 tot 6 uur, ik hoefde dus niets mee naar huis te nemen. Want dat is niet mogelijk met een kind als L, om thuis het werk af te maken. L. heeft constante aandacht nodig, ik moet zolang hij wakker is (en vooral wanneer R. erbij is) continu alert zijn. Om dan nog nakijkwerk of voorbereidend werk te gaan doen is geen optie.

Maar toen L. naar het kinderdagcentrum ging was ik niet meer in de gelegenheid om elke dag tot 6 uur door te werken, ik moest L. om half 5 ophalen. Ook viel dat samen met de tijd dat ik nog kolfde, R. was toen 3 maanden oud en die heb ik ruim een jaar borstvoeding gegevens. Ik ben daarmee gestopt omdat ik met medicatie moest beginnen. De voorzieningen daarvoor waren ruk, ik moest maar een ruimte zoeken die vrij was en daar moest dan maar net toevallig een stopcontact zijn. Ook was er vaak geen vervanging, wat ervoor zorgde dat de leerlingen dus noodgedwongen naar de woongroep moesten als ik ging kolven. Niet de meest fijne omstandigheden. Meer een garantie voor veel extra stress en het gevoel van falen.

Er waren dus 2 dagen bij dat ik al om 4 uur weg moest, wat toch best wel zorgde voor scheve gezichten bij mijn collega's, ondanks dat dit in goed overleg met mijn teamleider is gebeurd. En als ik dan aangaf dat de werkdruk teveel was zeiden ze: Tja, moet je thuis maar verder gaan, doe ik ook. Maar zij hebben geen gehandicapt kind thuis zitten, dat ligt dan toch wel een beetje genuanceerder dacht ik.
Het onbegrip, de onmacht om de situatie te veranderen, het gevoel klem te zitten heb ik een half jaar lang mee om te weten gaan totdat ik lichamelijk instortte.

Voor mijn gevoel zit ik nu al 2 jaar lang in een enorme nachtmerrie en kan ik elk moment nog wakker worden hieruit.
Dat ik nu de ontslagbrief krijg maakt dat het officieel is, er is geen weg meer terug.

Ik snap het helemaal hoor, ik neem ze het gebrek aan ondersteuning en begeleiding na mijn zwangerschapsverlof erg kwalijk en hoe er met mijn ziekte is omgegaan. Dat ik nu mijn ontslag krijg is niet meer dan logisch, dat neem ik ze ook niet echt kwalijk. Rationeel gezien kan dat ook niet, allen gevoelsmatig voel ik me wel weer in de steek gelaten.

Verstand en gevoel, die staan vaak lijnrecht tegenover elkaar bij mij, ik weet heus wel dat wat ik voel soms totaal niet in verhouding staat met de gebeurtenis, maar mijn gevoel heeft daar geen boodschap aan.

Het voelt als een deel van mijn identiteit verliezen, dat ik mijn baan kwijt ben. Wat ben ik, wat wil ik? Wie ben ik?

Ik ga in september toch beginnen met EMDR (tenminste, als het lukt om opvang te vinden voor de kinderen op de maandagen), in de hoop een hoofdstuk te kunnen afsluiten en verder te komen in mijn herstel. Ik zie er behoorlijk tegenop, maar blijven stilstaan is geen optie.


Reacties