Autisme: Grote mijlpaal; de eerste geschreven woorden van L.!

Een onderwijsontheffing aanvragen voor je kind is nogal wat. Heftig is het zeker; ik word verscheurd tussen het willen dat mijn kind gelukkig is en de angst de lat niet hoog genoeg te leggen. Halen we er wel uit wat er in zit? Is dit de juiste weg voor L.? Waarom is het zo confronterend, keer op keer, nu nog steeds? Als L. mee gaat naar de school van R. om hem weg te brengen; als ik kinderen van dezelfde leeftijd zie, als ik bereken in welke klas hij eigenlijk zou moeten zitten en welke vaardigheden hij nu zich eigen gemaakt zou hebben als hij niet gehandicapt zou zijn geweest.

W. heeft er veel minder last van, die slaapt er geen nacht minder slecht door. "L. zit nu toch op de juiste plek? Hij gaat elke dag met plezier heen en ontwikkelt zich wel, in zijn eigen tempo".
Ik weet ook heus wel dat de enige manier waarop onderwijs voor L. toegankelijk zal zijn is dat wanneer dat 1 op 1 gebeurt. En dat is niet mogelijk. Ik vind eigenlijk dat ik dat zelf zou moeten kunnen, ik ben tenslotte leerkracht.

Maar waarom moet hij perse alles leren en doen wat een normaal begaafd kind leert? Waarom focus ik me zo op zijn ontwikkeling en is onderwijs toch nog steeds het doel waar ik hoop naartoe te werken met L.?

Als hij maar gelukkig is. Dat is hij nu, dat weet ik zeker. Maar blijft dat in de toekomst ook zo? Wanneer de kloof tussen hem en zijn leeftijdsgenoten onoverkomelijk is? Ach, wie hou ik voor de gek, dat is is nu al het geval.

Het is ook absoluut niet zo dat er bij het kinderdagcentrum niet aan zijn ontwikkeling gewerkt wordt, hij wordt daar zeker uitgedaagd!
Hij heeft al zoveel vaardigheden geleerd daar: de SOVA (sociale vaardigheidstraining) training heeft ervoor gezorgd dat een bezoek aan de kapper en aan de tandarts vele malen soepeler verliep; logopedie heeft ervoor gezorgd dat hij nu woorden heeft voor zijn emoties en zich beter verbaal kan uitdrukken; dit heeft voor een enorme afname in woede- en angstaanvallen gezorgd.
Hij heeft er vriendschappen opgebouwd op de groep, hij heeft zelfs een jochie die hij buiten het KDC ziet en met wie hij graag speelt.

De logopedist had ons al verteld dat ze een aanvraag had gedaan voor een speciaal toetsenbord, een zichtzending om uit te proberen of dat iets voor L. is.
L. kent alle letters inmiddels al, maar het leren schrijven is iets wat in de nabije toekomst niet zal lukken, daarvoor is zijn motoriek veel te slecht. Hij gebruikt de hele tafel bij wijze van voor het proberen te schrijven van een letter.
De logopedist had bedacht dat een speciaal toetsenbord hem zou kunnen helpen bij het leren lezen en schrijven, het echte schrijven komt ooit wel. Of niet.
Hij is al zo lang bezig met het benoemen van letters; de intrinsieke motivatie lijkt er wel te zijn bij hem om meer te leren.

En toen kreeg ik een envelop mee met daarin de eerste door L. geschreven woorden. Wauw! Ik heb gehuild van blijdschap. Wat een ongelofelijke mijlpaal! Dat hij 10 minuten lang geconcentreerd heeft gewerkt en dat het hem lukt om zelf zijn naam, de naam van zijn broertje en papa en mama te schrijven; onbeschrijfelijk mooi.


Het begin van lezen en schrijven is er! Dat biedt hem toch zoveel meer mogelijkheden en zo een verruiming van zijn wereld wanneer het lukt hem te leren lezen en schrijven.

Het toetsenbord plus beschermhoes kost €180,-, het is een Clevy. Ik hoop dat er geld beschikbaar is bij het KDC voor het aanschaffen van dit hulpmiddel, anders moeten we er thuis maar mee aan de slag gaan?

Reacties