Mijn 'talent' ?!

Ik heb een talent heb ik ontdekt. Een talent om mensen een spiegel voor te houden en ze te confronteren met de wat minder leuke kanten van hun karakter.

Ik postte een oproep op mijn persoonlijke Facebookpagina 29 december, omdat ik boos, verdrietig en me ontzettend machteloos voelde over de impact van het illegaal afsteken van vuurwerk op mijn zoon. 

Wil eenieder, die meent dat ie boven de wet staat en gerust nu al vuurwerk kan afsteken in plaats van alleen op 31 december 18.00 tot 02.00 uur, even aan mijn zwaar autistische zoon met verstandelijke beperking die nu huilend van angst onder de deken verstopt ligt op ons bed uitleggen waarom je dat doet?
Waarom de regels niet voor jou gelden?
Waarom jouw behoeften en driften om vuurwerk af te steken belangrijker zijn om aan toe te geven dan om je je aan regels te houden die we allemaal moeten naleven én die ik wel aan mijn zoon kan uitleggen, afspraken hou je je aan namelijk. Dat snapt mijn zoon ondanks al zijn beperkingen wel!
Vuurwerk is en blijft eng omdat het een onverwacht en hard geluid is, maar het is te verdragen voor hem als ie weet wanneer het gaat beginnen en wanneer het weer eindigt.

#autisme

Het werd gedeeld door 27 mensen, de meeste reacties waren ook vol begrip en compassie. Maar ook een aantal waarbij het heel snel escaleerde, dat men ging twijfelen aan de ernst van de handicaps van L. en dat "iedereen tegenwoordig wel wat heeft". Bagatelliseren en direct in de aanval gaan of juist in de verdediging schieten; schijnbaar raak ik wel iets. Men voelt zich aangevallen.

Ook zo ging dat toen ik op mijn persoonlijke pagina een foto deelde van een roetveegpiet die tijdens de Sinterklaasintocht in Coevorden was.

Zo blij om te zien dat schoorsteenpiet ook van de partij was bij de intocht in Coevorden! <3 Fantastisch dat Coevorden meebeweegt met de trend in de maatschappij. #ditisroetzwart #zwartdoorroet

Ik heb toen wel zo'n hoop stront over mij heen gehad, vreemden die mij persoonlijk gingen aanvallen, "Aandacht tekort Debbie?" "Kansloos", "Sneu figuur", etcetera.

Ik weet heus wel dat ik zo een podium creëer voor een discussie, dat is ook goed want door te luisteren naar elkaars standpunten kun je misschien wel tot een oplossing komen. Maar dat mensen dan persoonlijk iemand afbranden, dat snap ik niet. Nou ja, ik begrijp het wel ergens, want ze voelen zich gekwetst en aangevallen en kunnen niet de juiste argumenten vinden om hun frustratie onder woorden te brengen.
Maar het is enorm kwetsend. Het zuigt me leeg, ik lig er wakker van.

Zelfs het feit dat ik veganistisch leef vatten mensen op als een persoonlijke aanval. Dat vind ik echt bijzonder. Is het dan echt die spiegel die ik je voor hou, dat ik je confronteer met jouw gedrag wat je toch niet helemaal kunt uitleggen en waarvan je zelf ook wel snapt dat het niet helemaal oké is?
Gewoon door het feit dat ik ervoor kies om geen dieren te gebruiken voor wat dan ook, het is nou niet zo dat ik heel actief sta te flyeren of zoiets. De enige bij wie ik dat wel eens doe is bij m'n moeder, over het konijnenvachtje dat als accessoire gebruikt wordt. Ook dat wil ik niet meer doen, mijn keuzes hoef ik een ander niet op te leggen. Dus sorry mam daarvoor.

Ik deel wel actief lekkere vegan recepten omdat ik wil inspireren en wil laten zien dat plantaardig eten heel erg lekker kan zijn en je echt niets hoeft te missen.

Omdat het me zó dwars zit heb ik dit ook met mijn therapeut besproken. 'Als het echt je leeg zuigt, moet je je afvragen of je dit wel moet doen', zegt ze. Ik snap het, van nachtenlang wakker liggen word ik niet snel beter.

Maar ik kan me niet stil houden, ik kan mijn kind niet in zo'n wereld laten opgroeien. Ik moet de wereld wel veranderen voor hem, omdat hij zich niet (voldoende) kan aanpassen aan de wereld.
Idealist? Ja. Ik wil een maatschappij waarin iedereen welkom is en zichzelf kan zijn.
Ik kan niet niets doen.