"Lekker gesport gisteren?"
"Ja man, ik heb nu echt wel last van MS, die spierpijn is niet te harden".
"Wat is er aan de hand?"
"Last van darmkanker".
"Oh, dat meen je niet, wat afschuwelijk!"
"Ja, obstipatie hebben is echt naar".
Dingen die je niet zult zeggen, omdat het een idiote vergelijking is. Bij diarree zeg je ook niet dat je meteen last hebt van de ziekte van Crohn, na een nachtje niet zo lekker slapen heb je ook niet meteen leukemie. Diagnoses stellen bij lichamelijke klachten en ziektes laten we over aan professionals, wat logisch is omdat zij er verstand van hebben en voor geleerd hebben.
Toch worden aandoeningen als depressie en autisme wel om de haverklap gediagnosticeerd door leken. "Tja, ik ben wel een béétje autistisch, haha". Nee, het prettig vinden om vast te houden aan je patroon is niet autistisch, het is logisch omdat mensen houden van voorspelbaarheid, dat geeft een veilig gevoel.
Een beweeglijk kind heeft niet meteen ADHD; een kind dat goed mee kan komen of dingen vlug oppakt is niet direct hoogbegaafd.
Dat je een tegenslag hebt gehad en niet zo lekker in je vel zit maakt niet meteen dat je een depressie hebt. Ik vind het best een vreemde woordkeuze eigenlijk. Misschien ben je je er helemaal niet bewust van, ongetwijfeld zal men het echt niet zo bedoelen, maar het voelt wel alsof je totaal niet serieus neemt en onderkent wat een impact een depressie heeft op iemands leven.
De totale verwoesting op elk vlak van mijn leven zoals ik het zelf ervaar had ik liever niet gehad, maar je kiest er niet voor hè? Hoewel er mensen zijn die denken dat ik het fake, maar die mensen zijn mijn energie en de moeite van het overtuigen van hun ongelijk niet waard. Ik heb genoeg aan de strijd om te overleven en te zorgen dat het zo min mogelijk invloed heeft op mijn gezin.
Pijnlijk is het wel dan dat wanneer je je bewust wordt van de woordkeuze van mensen je erachter komt dat het stigma nog steeds erg groot is. Ook in mijn hoofd. Dat ik zoveel steunbetuigingen krijg na het schrijven van een openhartig blog wordt onmiddellijk teniet gedaan door die ene persoon die dan (anoniem of via-via) zegt dat ik me niet zo moet aanstellen en "gewoon weer aan het werk moet gaan", iedereen heeft wel eens een dipje. Of "Ja maar Truus heeft het nog veel erger, je zult dat maar hebben".
Ik vind dat bagatelliseren en autisme of ADHD afdoen als één of andere geinige karaktertrek een belediging aan eenieder die ermee te maken heeft.
Diagnoses zomaar lukraak vaststellen bij je kind, jezelf of je omgeving maakt dat depressie en autisme als modeziekte gezien wordt, iedereen heeft er ineens last van of kent wel iemand die er last van heeft. Weet je wel wat voor een traject je moet doorlopen voordat je een diagnose krijgt? Geen label of sticker, want je bent geen kledingstuk of product tenslotte, maar een diagnose. Een soort van handleiding en een toekomstperspectief. Handvatten om verder te kunnen met je leven. Acceptatie dat je je het niet inbeeldt, maar dat er daadwerkelijk een stoornis in de ontwikkeling is of je gedachtes je echt op de rand van de afgrond kunnen brengen en je hulp nodig hebt. Je bent dan maanden, zo niet jaren verder.
Ik heb een beetje een hersentumor van al dit nadenken, ik neem gauw een aspirine. "Aspirine geneest hersentumor!".
Zo komen de verhalen van "Gezond eten geneest autisme" of "Waarom Franse kinderen geen ADHD hebben" in de wereld natuurlijk, mensen die zelf-diagnosticeren en dan genezen van een niet-aanwezige kwaal.
Woorden hebben impact, al dan niet bedoeld. Sta er eens bij stil.
Reacties