Depressie: Confrontatie met m'n demonen

Op een maandag kreeg ik een rouwkaart, mijn opa van vaders kant is overleden; woensdag was de crematie.
Ga ik heen of niet? Natuurlijk wil ik heen, voor mijn oma, voor de rest van de familie maar ook om zelf afscheid te kunnen nemen van mijn opa. Maar mijn vader zal ook zeker aanwezig zijn daar. Kan ik dat aan, die confrontatie met hem?



Je moet weten dat mijn vader het contact met mij heeft verbroken toen ik 13 was, hij wilde mij niet meer in zijn leven. Ja, er zijn ouders die dat doen.
Automatisch verwaterde het contact met zijn familie ook; pas enkele jaren geleden kwam ik erachter dat mijn vader hen verteld heeft dat het contact op mijn initiatief verbroken was. Logisch dat zij dus niet meer het initiatief namen, nooit langs kwamen (toen ik op mijzelf woonde) en het bij de jaarlijkse verjaardagskaarten van opa en oma bleef.

Het lastige van Facebook is dat je heel makkelijk een inkijkje krijgt in andermans leven. Zo zag ik dus al die jaren wel dat het een heel hechte familie is, mijn opa en oma, ooms en tantes en kinderen plus aanhang. Alleen mijn vader en zijn vrouw waren er nooit bij, evenals mijn broertje en ik. Dat is best pijnlijk om te zien en doet wel wat met me. Zij hebben het heel leuk samen, dus het moet wel aan mij liggen dat ik daar niet meer bij hoor, toch?

Het was moeilijk, de confrontatie. Zwaarder dan ik dacht, vooral de naweeën ervan. Mijn oma en tante waren heel blij dat ik er was, ze hadden het wel gehoopt maar niet verwacht. "Hoe kunnen ze dat nou denken?", was mijn eerste gedachte, maar mijn therapeut opperde dat het ook zou kunnen zijn dat ze beseffen hoe moeilijk dit is, die confrontatie met mijn vader (en zijn vrouw) en dat dat is waarom ze dachten dat ik niet zou komen. Ja, dat is ook een optie. Een wat vriendelijkere optie voor mij.

Mijn opa was een man die echt leefde voor de kleinkinderen werd verteld. Zijn leven in foto's kwam voorbij en warempel zaten er ook foto's bij van m'n broertje en mij. Van heel vroeger, voor de scheiding van mijn ouders, toen het contact er nog wel was. Ik was het eerste kleinkind, ik heb ook fijne herinneringen aan logeren daar bij opa en oma. Natuurlijk waren ze trots op mij, blij met mij.
Pas toen brak ik. Voelde ik me wel op mijn plek daar en wist ik dat het wel een goede beslissing was heen te gaan.

Ik ben zo ontzettend boos. Boos op mijn vader wat hij mij heeft ontnomen. Een leuke familie, een hechte band, een betrokken opa en oma. Het had zo anders kunnen zijn.

W. was mee (goddank), hij vertelde na afloop dat mijn vader geen spier vertrokken heeft. Hij had maar 1 gezichtsuitdrukking, continu. Niets deed hem, niets raakte hem. Dat is toch een soort van geruststelling; dat er echt iets mis is met hem. Het ligt niet aan mij. Hij is gestoord.

Ik weet me geen raad met de emoties. Ik had de donderdag erna een heel bizarre paniekaanval. Ik had steken in mijn borstkas, links. Mijn arm deed raar en leek ik geen controle meer over te hebben. Ik wist zeker dat ik een hartaanval had en ik dood ging, maar óók was er een stem die schreeuwde dat het aanstellerij was en ik een paniekaanval had. Die chaos heeft 10 minuten geduurd, goddank was W. thuis.

Vrijdag heb ik me vol gepropt met eten totdat ik misselijk was. Zaterdag heb ik zoveel alcohol gedronken totdat ik verdoofd was. Zondag was W. thuis en gaat het beter. Maandag heb ik hardgelopen totdat het pijn deed. Dinsdag had ik therapie en heb ik 40 van de 45 minuten heel hard gehuild.

Dat mag daar natuurlijk, maar ik durf niet. Ik schaam me, ik voel me een aansteller. Ik vrees het moment dat ik door de mand val. Dat ze zegt dat ik me aanstel, dat ik zeur, dat ze niets meer met me te maken wil hebben.
Dat is de onveilige hechting. Ik ben mijn hele leven al bang om "door de mand te vallen". Dat mensen er achter komen dat ik toch niet leuk ben, toch niet de moeite waard ben. Dat had ik op mijn werk, dat heb ik in relaties vriendinnen, met familie en met W.

Hoe vaak W. ook vertelt dat hij mij leuk, lief, de allermooiste vindt; ik geloof het niet. Iedereen heeft een breekpunt, ooit komt er een moment dat ze erachter komen dat ik toch niet de moeite en energie waard ben. Kinderachtig hè? Allemaal te verklaren door de relatie met mijn ouders, pestverleden etc.
Ik vraag W. wel eens hoe lang hij dit nog trekt. "Tsja, dat weet ik niet." Logisch natuurlijk, wie trekt het nou om al 4,5 jaar met een depressieve partner te leven?
Maar dat voelt als een enorme afwijzing, dé bevestiging dat ik inderdaad niet dit waard ben. Zie je nou wel? Iedereen heeft een breekpunt.

De hele week heb ik ook flashbacks.
Mijn oorpijn doordat ik snipverkouden ben associeer ik dan met de keer dat mijn vader me zo hard sloeg dat mijn trommelvlies geknapt was.
Als ik door straten loop waar ik gewoond heb. Hoe het leven toen was. Hoe het had kunnen lopen. Als mijn moeder vertelt over haar relatie met mijn vader. Keer op keer herbeleef ik het weer, constant is er dat nare gevoel.

"Dit is het leven, daar horen emoties bij. Die mogen er zijn. Laat je tranen gaan als je ze voelt, krop het niet op." Aldus mijn psychotherapeut.
Maar ik ben bang dat ik erin blijf, dat ik er zó door overweldigd word dat het me vernietigd.

This too shall pass. Alles is tijdelijk. Omne finitum.