Hoewel halflang haar hem prachtig staat en het hem de juiste nonchalante look geeft, was het weer tijd voor een bezoek aan de kapper.
L. heeft er een hekel aan als we aan zijn haar zitten, dus je kunt wel raden hoe het gaat als een onbekende dan zijn haar gaat knippen.
Het haar borstelen 's ochtends is een crime, eigenlijk moet één hem vasthouden, terwijl de ander zijn haar borstelt. En dan is het alsnog verschrikkelijk om te zien hoe moeilijk L. dit vindt, het geschreeuw en gegil snijdt me door de ziel.
Sowieso lijkt hij erg gevoelig te zijn voor prikkels aan zijn haar/hoofd. We hebben minstens 5 verschillende borstels geprobeerd, maar op elke reageerde hij hetzelfde.
Wassen gaat met minstens zoveel moeite, ik heb nog een tijdje een poging gedaan om conditioner te gebruiken bij hem, maar dan moet zijn haar dus twee keer uitgespoeld worden, dat is echt te veel voor hem. Plus de extra hindernis is dat we tijdelijk geen douche hebben en we dus douchen in bad. Dat gaat nog wat lastiger dan, het uitspoelen.
Ook het hele proces in picto's aangeven was niet voldoende om de angst weg te nemen, want dat is het overduidelijk, de angst voor wat komen gaat, het niet in controle hebben van de situatie, het onverwachte.
L. krijgt bij het KDC ook SOVA-training (sociale vaardigheidstraining), zij hebben een enorm verschil gemaakt met het bezoeken van de tandarts; de laatste keer ging hij zelf in de stoel liggen, én liet zich in zijn mond kijken door te tandarts, mét gereedschap. Hij kwam nooit verder dan in de stoel getild worden en zijn tong uitsteken. Heel veel oefenen met SOVA heeft hem zo goed gedaan. De angst is veel minder, hij weet wat er gaat komen en wat hij kan verwachten. In overleg besloten dat zij een periode aan de slag gaan met hem omtrent het thema kapper, als voorbereiding op het onvermijdelijke kappersbezoek.
Ik ben al bij veel verschillende kappers geweest, ook heeft mijn moeder hem wel eens meegenomen als ze het niet meer aan kon zien, haha.
L. op schoot, L. in de autostoel; de laatste keren begon hij al te schreeuwen en gillen voordat we überhaupt in de stoel zaten.
Het is ook heel veel wat er op hem af komt, ik snap het wel. Een vreemde omgeving, met allerlei geluiden die van veel verschillende dingen afkomen. De geur is heel typisch en anders, het licht, de spiegel voor je, de kapmantel die je om krijgt, een rare stoel die draait en omhoog kan.
Dan word je haar natgemaakt, gekamd en geknipt, je weet niet hoe lang het duurt, wat er gaat komen en intussen blijven alle prikkels maar binnenkomen.
W. kwam ongeveer een week geleden op het briljante idee om de time-timer te gaan gebruiken bij het borstelen 's ochtends. Zo weet L. precies hoe lang het gaat duren, dat geeft net zoveel houvast dat het borstelen zowaar haast probleemloos verloopt. Dat zoiets simpels dé oplossing zou zijn, bijzonder! En ook; waarom hebben we hier niet eerder aan gedacht?
Na enkele weken SOVA-training ben ik met de time-timer in de tas met L. dan toch eindelijk naar de kapper geweest. Haarstudio Georgette was ik al eens met peuter geweest; toen ik zag dat zij daar de Bindy knuffels van
stichting kind en hulphond verkocht kwamen we in gesprek over een gemeenschappelijke kennis en het knippen van kinderen met autisme. Ze heeft er ervaring mee, snapt dat geduld en improviseren belangrijk is en liet dat ook zien tijdens het knippen van peuter, haha. Want een tondeuse is de kleine man net als zijn grote broer absoluut niet van gediend.
Ik had een afspraak gemaakt, zodat we zeker weten meteen aan de beurt waren om half 5. Vlakbij de ingang stond een hoogwerker van een schoonmaakbedrijf, daarop stond iemand met een hogedrukreiniger de ramen te wassen. Aan de overkant van de kapsalon is het station, waar nét op dat moment een trein stond te wachten. Één van de grote interesses van L. zijn treinen, daar kan hij eindeloos lang filmpjes van bekijken op de tablet, met name van spoorwegovergangen. Lang leve hoofdtelefoons ;)
Buiten was dus veel te zien en te horen, L. was er ook behoorlijk vol van. "Wat is dat voor een geluid?" "De trein is daar!" "Wat doet die meneer?" "Hoor je de trein ook?". Er stond een gave autostoel, daar dook ie meteen op af, maar daar past dat lange lijf van hem echt niet meer in.
Het zitten in de kappersstoel was geen probleem, ik moest naast hem zitten, prima. In overleg met de kapster de timer op 30 minuten gezet, voor hem zodat hij precies kon zien wanneer de timer op 0 zou staan en het dus klaar was. Dat zorgde voor de benodigde houvast; het knippen verliep zonder problemen, vooral toen ik de deur van de salon dicht deed om het geluid van buiten wat te reduceren, toen hield hij ook op met het steeds weer vragen naar de trein en de hogedrukreiniger.
Wat deed mijn mannetje het goed zeg; hoewel angstig voor het geluid van de föhn en tondeuse onderging hij het na uitleg toch allemaal. Ik was zo ontzettend trots op hem, ik heb nog wel even wat traantjes gelaten toen het klaar was.
"It takes a village to raise a child" is een mooi Afrikaans gezegde, voor ons is dat zeker waar. Dankzij de speltherapeut en begeleiders bij Pontes, het engelengeduld en de empathie van de kapster en de briljante ingeving van W. hebben we weer een hindernis die onneembaar leek kunnen nemen!
Een lekkere salade bomvol goede stoffen die je zowel lauwwarm als hoofdgerecht kunt eten of koud als bijgerecht kunt gebruiken.
