When it's dark look for stars

Social media zijn erg leuk en vergroten mijn wereld enorm, maar steeds vaker loop ik er tegenaan dat bij een aantal mensen, wanneer ze anoniem kunnen reageren, de grenzen van fatsoen weg zijn en heel naar kunnen reageren. Zo heb ik op Twitter iemand geblokkeerd omdat diegene, mij onbekend, op álles wat ik deelde negatief reageerde.

Ik ging de stad in voor een nieuwe deurmat, omdat de kat op de kokosmat geplast had. Dat krijg je er niet uit én de kat denkt daardoor dat ie elke dag daar even een plasje moet doen. Grrr. Op naar de Action voor een kokosmat dus. Ik moet zeggen dat ik een haat-liefde houding heb met de Action. De kwaliteit van veel producten is minder dat die uit een bouwmarkt bijvoorbeeld, daar staat tegenover dat het ook een schijntje kost. Ik gruwel van de wegwerpmaatschappij en de impact die het heeft op de planeet. De Action heeft schappen vol met spullen die niemand nodig heeft, maar voor de heb meeneemt omdat het zo weinig kost. Ken je de documentaireserie van de weg die een plastic lantaarn aflegt? Maar ik kwam ook dit interview met de CEO tegen.

Ik ben zo trots. Vriendlief en ik hebben samen ons toilet beneden gerenoveerd. Alles hebben we zelf gedaan, van het verplaatsen van het gat in de betonvloer en het aanpassen en (ver)plaatsen van de rioleringsbuizen tot aan het tegelen. En dat alles met een klein budget. Het kan wel, als je het zelf doet. Ik wist niet tot wat we in staat waren, we zijn gewoon begonnen en keken wel waar het schip strandde. Dat schip strandde een paar keer; vooral op het overweldigd zijn door de omvang van het project, het niet helemaal aandurven om te klooien onder de vloer en werkstress waardoor wanneer vriendlief thuis is vooral wil ontspannen in plaats van klussen.

Niet goed. Het gaat niet goed. Het is een optelsom van vele kleine dingen die op zichzelf staand niet onoverkomelijk zijn maar allemaal samen ervoor zorgen dat het leven te overweldigend is en mijn hoofd aan de noodrem trekt. En bij mij uit zich dat in suïcidaal zijn. Mooier kan ik het niet maken, dat is wat deze slopende ziekte met me doet. Vaak is de aanleiding niet meteen duidelijk en lijkt het me te overvallen, maar met behulp van mijn therapeut kom ik toch vrij snel wel achter de oorzaak. Ik heb weinig (of geen?) veerkracht, bij 2 tegenslagen stort ik weer volledig in.

Al enige tijd (ik schat sinds 2014) volg ik de Facebookpagina van fotografe Mihaela Noroc, een zeer inspirerende vrouw die de wereld over reist voor haar project om foto's te maken van vrouwen. Dit om de diversiteit te eren en te laten zien hoe prachtig vrouwen zijn, elk op hun eigen manier, ongeacht ras, rijkdom of status.

Met onze outfits tijdens de nieuwjaarsduik in Coevorden hebben we (vriendin H. en ik) de eerste prijs gewonnen én de voorpagina van een landelijke krant gehaald!