Het is lang geleden dat ik wat geschreven heb, er is veel gebeurd en ik verlies me regelmatig in de angst en paniek dat er "toch niemand op jou zit te wachten, waarom doe je in godsnaam die moeite om het op te schrijven, alsof ook maar íemand geïnteresseerd is in jouw zeurstukjes, want lekker positief zijn ze meestal niet". Dit speelt al lang, een vriendin merkte terecht op dat ik alleen nog maar jubelende stukjes schreef over Liam bijvoorbeeld, dat de zwaarte van de zorg waar ik het met haar wel over had ik niet meer beschreef in mijn blogs. Terwijl ik juist was begonnen ooit met bloggen om een inzicht te geven in ons niet-zo-gemiddelde leven, de moeilijke kanten en de mooie lichtpuntjes.