When it's dark look for stars

Ik heb soms best vreemde ideeën en aparte oplossingen voor praktische problemen, mijn vriend lacht me er meestal eerst om uit "komt zij weer met haar rare ideeën" maar moet in tweede instantie toch wel toegeven dat het tóch werkt (en misschien zelfs wel goed gevonden is). 

We hebben al jaren een voetenbankje in huis, dat was fijn voor bij de fauteuil om je voeten op te leggen. De houten plaat onderaan hebben we al eens vervangen omdat een kind er iets te enthousiast op sprong en het doormidden brak. Het voetenbankje wordt tegenwoordig graag gebruikt door Roan bij zijn bureau als voetensteun, maar hij is in de loop der jaren wel vies geworden. De vlekken waren niet uit te wassen, dus is het tijd voor een nieuwe hoes.

Anderhalf jaar geleden is Liam gevallen op zijn voortanden en waren we bang dat ie ze beiden zou verliezen. Dat verhaal lees je hier.   Bij het terugplaatsen werd gezegd dat er wel ter zijner tijd wortelkanaalbehandelingen nodig waren om de tanden te behouden en die tijd was aangebroken. We zijn inmiddels met Liam bij het Centrum Bijzondere Tandheelkunde in Zwolle, daar heb ik hem naar door laten verwijzen door mijn tandarts omdat de specialistische verstandelijk gehandicapten tandarts in Emmen ineens niet meer werkzaam was in de tandartspraktijk en er geen andere specialist was na zijn vertrek. Na 4 afspraken elke keer een andere tandarts te hebben gezien die niet wisten hoe om te gaan met Liam was het klaar voor mij, tijd voor de echt specialistische zorg, dan moeten we er maar wat verder voor rijden.

Al een tijdje was ik op zoek naar leuke schemerlampen, want de huidige exemplaren, hoewel erg leuk, vond ik echt te klein en ielig bij de grote ramen. Ook is het niet prettig dat je verblind kan worden doordat je in de (led)lamp kijkt als je door de kamer loopt, omdat de lampen zo laag zijn. Tijd voor nieuwe lampen dus.

  Wat ik doe als ik een zak pompoenblokjes in de afprijsbak van de supermarkt vind? Ik maak er een pompoencake van! Roan is fan, dus dan maak ik hem natuurlijk graag voor hem. En mezelf. 

Het is lang geleden dat ik wat geschreven heb, er is veel gebeurd en ik verlies me regelmatig in de angst en paniek dat er "toch niemand op jou zit te wachten, waarom doe je in godsnaam die moeite om het op te schrijven, alsof ook maar íemand geïnteresseerd is in jouw zeurstukjes, want lekker positief zijn ze meestal niet". Dit speelt al lang, een vriendin merkte terecht op dat ik alleen nog maar jubelende stukjes schreef over Liam bijvoorbeeld, dat de zwaarte van de zorg waar ik het met haar wel over had ik niet meer beschreef in mijn blogs. Terwijl ik juist was begonnen ooit met bloggen om een inzicht te geven in ons niet-zo-gemiddelde leven, de moeilijke kanten en de mooie lichtpuntjes.