Zelfcompassie, wat is dat?
Compassie voor jezelf is niet echt anders dan compassie voor anderen. Denk er eens aan hoe je je voelt als je compassie met iemand hebt.
Eerst is het zo dat je merkt dat iemand op een of andere manier lijdt. Als je niet in de gaten hebt dat iemand het moeilijk heeft, kun je geen compassie voelen.
Ten tweede betekent compassie dat je zelf geraakt wordt door het leed van iemand anders; je hart reageert op diens pijn. Als dat gebeurt voel je warmte, zorgzaamheid, en de behoefte om de ander op een of andere manier te helpen of te steunen. Compassie betekent ook dat je begrip en vriendelijkheid biedt aan anderen als ze fouten maken of tegenslag ondervinden, in plaats van hen te veroordelen.
Tot slot, als je compassie voor iemand voelt (in plaats van medelijden) betekent dit ook het besef dat lijden, falen en onvolmaaktheid een onderdeel is van de menselijke ervaring die we allen delen. Je beseft dat het jou ook kan overkomen.
Zelfcompassie betekent dat je op precies dezelfde manier naar jezelf kijkt als je het moeilijk hebt, als je faalt, of als iets je niet bevalt aan jezelf. In plaats van je leed te negeren, zeg je tegen jezelf: “Dit is iets waar ik het moeilijk mee heb. Hoe kan ik op dit moeilijke moment het beste mezelf troosten en voor mezelf zorgen?” In plaats van meedogenloos te oordelen en jezelf te kritiseren voor allerlei tekortkomingen, betekent zelfcompassie dat je vriendelijk en begripvol bent tegenover je fouten en gebreken. Wie heeft er ooit gezegd dat je perfect moet zijn? Je kunt natuurlijk wel proberen te veranderen zodat je gelukkiger en gezonder wordt, maar dat doe je omdat je om jezelf geeft; niet omdat je jezelf waardeloos en onacceptabel vindt.
Heel belangrijk is dat compassie voor jezelf betekent dat je je menselijkheid accepteert en respecteert. Dingen gaan niet altijd zoals je zou willen. Je komt frustratie tegen, verlies, je maakt fouten, je loopt tegen je eigen grenzen aan, je voldoet niet aan je eigen idealen. Dit is de menselijke conditie: een realiteit die we allemaal met elkaar delen. Hoe meer je je hart openstelt voor die realiteit, in plaats van er tegen te vechten, des te meer zul je in staat zijn compassie te voelen voor jezelf, en voor al je medemensen.
Voor jezelf even lief zijn en de steun geven die je een vriendin zou geven wanneer het haar tegenzit. In plaats van jezelf af te kraken en veroordelen, wat meer in de buurt komt van zelfhaat.
Een prachtig woord, een nog mooiere betekenis. Ik kan me er helemaal in vinden, het klinkt zo logisch! Er is niemand die mij harder veroordeeld dan ik dat zelf doe.
Ik kwam het enkele weken geleden tegen, deze term en heb er veel aan en over nagedacht. Kristin Neff, professor psychologie (en moeder van een zoon met autisme) is pionier op dit gebied en heeft er wetenschappelijk onderzoek naar gedaan. Het zorgt aantoonbaar voor een beter algeheel welbevinden én is rationeel te verklaren.
Grappig is het dat ze ook een moeder van een kind met autisme is, dat spreekt me al aan én bijzonder toevallig heeft hij dezelfde naam als onze jongste. Ik kende hun verhaal al van de documentaire "The Horse Boy" over de zoektocht naar hulp voor hun zoon die ze naar de sjamanen in Mongolië brengt. Intrigerende documentaire, het kijken waard!
Zelfcompassie. Het is moeilijker toe te passen dan dat het klinkt, het is echt een verandering van mindset, iets wat me maar zelden lukt.
 |
| Mantra voor zelfcompassie |
Waarom dan? De druk is weg, je hebt een jaar de tijd om uit te zoeken wat je wilt en wie je bent etc. Maar het leven gaat gewoon door, dus krijg ik nu ook te maken met de strubbelingen met instanties die te weinig of ineens veel te veel betalen wat dan weer verregaande gevolgen heeft voor andere zaken, moet ik nog steeds vechten voor de juiste hulp en ondersteuning voor L., zorgt de huidige situatie voor extra financiële zorgen; kortom het normale leven. De paniekaanvallen zijn ook weer veel aanwezig tegenwoordig.
Er is eigenlijk niemand meer die een (te hoge) lat legt, de enige die dat doet ben ik zelf. Ik moet vóór september volgend jaar beter zijn, want dan houdt de WIA op en heb ik een herkeuring. Ik moet werken om onze huidige levensstijl te kunnen voortzetten, dus om hier te kunnen blijven wonen, iets wat ik toch wel heel erg graag wil. Maar dan moet ik nu wel gaan uitzoeken wat ik dan wil of kan. Maar alleen de gedachte daaraan maakt al dat ik een paniekaanval voel opkomen.En zo'n paniekaanval is verschrikkelijk. Vooral wanneer het gebeurt waar mijn kinderen bij zijn, "mama, mama, niet huilen!" "mama, ben je verdrietig?" Ik haat mijzelf dat ik het niet onder controle heb, wat maakt dat ik nóg meer opzie tegen zo'n paniekaanval. Een cirkel waar ik niet uit lijk te kunnen komen momenteel.
Te vroeg dus zegt mijn therapeut dan, ik ben er duidelijk nog niet aan toe om me daarmee bezig te houden. De controle loslaten, het is zó moeilijk. Het zou zo makkelijk zijn dat er een stappenplan was voor mijn herstel, gewoon punt voor punt afvinken en dat je dan weer beter bent.
Maar, ik moet toegeven dat op de momenten dat het me lukt los te laten en gewoon te doen, zoals met de Strongmanrun of met mijn kinderen in het Drents Museum, zijn de mooiste momenten van de afgelopen tijd.
Mindfulness, leven in het moment, dat is wat mij helpt en mij rustig houdt (wanneer het me lukt het toe te passen, klinkt eenvoudiger dan dat het is). Yoga op de woensdag kijk ik altijd erg naar uit, een van de weinige momenten dat het me lukt de controle los te laten en me te ontspannen. Net als de borrelavondjes bij vriendin A. Dat zijn echt de lichtpuntjes van mijn week.
Vind je net als ik dit een machtig interessant onderwerp; er is dus een boek "zelfcompassie" van Kristin Neff, op de website Engels website Nederlands vind je oefeningen en wetenschappelijke naslagwerken, ook zijn er Tedx talks te vinden van haar. Mocht iemand het boek hebben en willen uitlenen; ik hou me graag aanbevolen!
