When it's dark look for stars

Het voordeel aan het hebben van een existentiële crisis is dat door mijn vreselijke onrust in combinatie met het niet kunnen hardlopen op de momenten dat ik het nodig denk te hebben ik uit pure wanhoop de theedoeken maar ben gaan strijken; mijn keukendoekenkast ziet er weer strak en netjes uit. Na een week letterlijk niets in huis te hebben gedaan omdat ik me er gewoonweg niet toe kon zetten sla ik nu weer door de andere kant op. Ach, dat ruimt wel lekker op. Ik probeer het maar om te denken tot iets positiefs. Heel gek misschien, maar ik dacht echt dat een depressie iets is wat je zomaar overkomt. Het is een ziekte, nietwaar? In mijn hoofd was het zo dat ik dacht dat het zomaar iedereen kan overkomen. Vreemd eigenlijk, achteraf. Maar zo dacht ik ook dat iedereen van tijd tot tijd wel suïcidale gedachtes had. Ik kan me niet herinneren dat ik het níet gehad heb namelijk. Sinds mijn crisis vorige week kwam het besef dat het een opeenstapeling is van dingen, van nare ervaringen/gebeur...

Verlammend. Het gevoel van leegte. Het voelt onoverkomelijk. Ik kan mezelf nergens toe zetten, normaal ga ik 's ochtends hardlopen maar het lukt me niet om van mijn stoel af te komen en me te gaan omkleden.

Bijzonder; dit schreef ik een jaar geleden. Voor mijn gevoel ben ik nog geen steek verder gekomen, toch zie ik ook wel in dat ik wel in het veranderproces zit. Ik ben me bewust van alle processen, dat is wat het lastig maakt. Ik ben zo hyper bewust van alles wat ik doe dat dat tegen me werkt. Voorbeeld: Het is normaal dat wanneer je in gesprek bent met iemand dat je de lichaamshouding gaat spiegelen. Dat is iets wat normaal onbewust gebeurt, het is een heel natuurlijk iets, bedoeld om een connectie te maken met een ander. Let er maar eens op; hoe meer je je verbonden voelt met de ander, hoe meer je gaat spiegelen.

Toen we het huis kochten in 2010 waren we al voornemens de beige/bruine jaren 80 badkamer zo snel als mogelijk te verbouwen. Maar het was niet de enige klus in dit huis, het belandde onderop de kluslijst. Totdat onze oudste zoon dwars door het douchescherm ging en we via via een gratis bad kregen van mensen die hun badkamer gingen verbouwen en dit over hadden. Het heeft al met al wel een jaar geduurd, op het moment dat we in de verbouwing zaten heb ik het vaak vervloekt dat we zo eigenwijs waren om het zelf te gaan doen, maar het budget was er niet naar om alles te laten doen. Grappig is hoe snel je de frustraties weer vergeet als het eenmaal af is. We hebben de volledige badkamer helemaal vernieuwd voor nog geen €2000,-. Echt waar. Als we dat vertellen krijgen we altijd blikken vol ongeloof; hoe we dat in vredesnaam hebben gedaan?

Grappig is dat; vaak wanneer het extreem slecht gaat win ik de ene na de andere prijs. Vandaag een bioscoopbon, afgelopen week een crème van Vichy en een TripTrap kinderstoel. Alsof het universum wil zeggen: "Hou vol, het leven kan best wel leuk zijn". Mijn oma kwakkelt al een tijdje met haar gezondheid en kwam de afgelopen week in het ziekenhuis op de IC terecht. Ik weet dat ze 79 is, dat ze niet het eeuwige leven heeft, maar de gedachte haar te verliezen is ondraaglijk. Zij snapt mij echt, we lijken ook zo ontzettend op elkaar. Nadat m'n moeder me belde om het nieuws te vertellen heb ik heel stom zo'n drie kwartier rondjes gereden in de auto totdat ik m'n jongste kon ophalen van school omdat ik van gekkigheid niet wist wat ik moest doen. Ze is gisteren weer thuis gekomen, wat er nou precies aan de hand is is nog niet duidelijk, maar het gaat weer beter. Ik durfde niet toe te geven aan mijn gevoel en kon pas huilen toen ik haar weer vast had. Verlamd door d...