"Ik hou van je", zei vriendlief en voor het eerst in de ruim vijftien jaar dat we nu samen zijn geloofde ik hem. Ik geloofde dat hij het oprecht meende. Ik geloofde dat ik daadwerkelijk iets toevoegde aan zijn leven, dat het leven mét mij echt leuker is en meerwaarde heeft. Ik geloofde ook dat het voor de kinderen beter is als ik er wel ben, in plaats van wat de depressie mij al vier jaar influistert; "je bent een belasting voor deze wereld, ook je kinderen zijn beter af zonder je. Wat hebben ze aan een labiele moeder die om de haverklap huilt. Die het voorbeeld geeft dat jezelf haten normaal is. Die bij elk compliment meteen zichzelf naar beneden moet halen en dat compliment moet ontkrachten". De mist klaarde op, het ademhalen ging als vanzelf en het werd af en toe zelfs stil in mijn hoofd die dag. De continu mijzelf bekritiserende stem verstomde, er was ruimte voor zelfcompassie. Nou moet ik ook zeggen dat ik de hele dag en de dag erna bezig ben geweest, ...
