When it's dark look for stars

Angry Birds, daar is R. sinds kort (sinds we Netflix hebben) helemaal fan van. Al weken ben ik op zoek naar een andere winterjas. "Vind je groen niet meer leuk dan, mama?", aldus de zesjarige. Jawel, maar deze jas is echt af. Ik heb hem zo'n 4 jaar geleden tweedehands gekregen van iemand, hij heeft al de nodige reparaties gehad (winkelhaken e.d., ik kan soms wat onhandig zijn). Ik wil nu wel een andere jas. 

Al enige jaren ben ik een groot fan van HappySocks. Die leuke, bontgekleurde sokken met soms echt briljante printjes, daar word je toch al blij van als je er naar kijkt? Ik wel en ik heb de liefde enigszins over weten te brengen op mijn vriend die gelukkig dezelfde maat draagt. Zo kan ik het wat beter verkopen naar mijzelf, ik koop het voor ons samen 😂

Dit is woede vermengd met verdriet, op doek. Dit gebeurt er als ik emoties toelaat.

Eigenlijk durf ik er haast niet een blogpost aan te wijden, want het is zo simpel om zelf appelmoes te maken, dat iedereen wel kan bedenken hoe dat moet volgens mij. Behalve ik dan. Ik had het nog nooit eerder gedaan moet ik bekennen.

Herfst herfst Wat heb je te koop Duizend kilo peertjes Op een hoop Althans, in de tuin van vrienden dan. Ik kreeg een shopper vol met stoofperen, zeker 5 kilogram. Heerlijk natuurlijk, ondanks dat het toch best wat werk is om ze te bereiden.

Complimenten ontvangen is iets wat ik niet kan. Sterker nog, ik ga me er heel naar door voelen. Als iemand mij ergens mee complimenteert komt er namelijk meteen een stem naar boven die dit moet ontkrachten, net zo lang totdat ik het geloof. "Wat denk je wel niet, hoe durf je dat te geloven, wie denk je wel niet dat je bent, je vindt zeker dat je beter bent dan een ander, snakker, opschepper. Je kunt niets, je bent niet en je zult nooit iets worden". Zo zet ik mijzelf onmiddellijk weer op mijn plek.