Vandaag is hij dan gekomen, de brief waarin mijn werkgever mij laat weten dat zij voornemens zijn mijn arbeidscontract te verbreken. Oftewel: Mijn ontslagbrief. Gek, dat het zo'n pijn doet om het zwart op wit te zien staan, het is toch een logisch gevolg van het feit dat ik al 2 jaar ziek ben en niet in staat ben tot re-integratie op welke manier dan ook. Ik ben niet voor niets afgekeurd voor een jaar! Terug gaan naar mijn huidige werkgever is wel het laatste wat ik moet doen op dit moment, ik denk ook niet dat ik dat nog wil. De extreme druk valt niet te combineren met de zorg voor L., als ik op mijn werk ben heb ik het gevoel dat ik L. tekort doe en wanneer ik thuis ben heb ik het gevoel dat ik mijn werk niet goed genoeg doe. Vroeger kreeg ik alles wel af op mijn werk, ik was er van half 8 tot 6 uur, ik hoefde dus niets mee naar huis te nemen. Want dat is niet mogelijk met een kind als L, om thuis het werk af te maken. L. heeft constante aandacht nodig, ik moet zola...