Depressie: Leren compassie voor jezelf hebben

Bijzonder; dit schreef ik een jaar geleden. Voor mijn gevoel ben ik nog geen steek verder gekomen, toch zie ik ook wel in dat ik wel in het veranderproces zit.

Ik ben me bewust van alle processen, dat is wat het lastig maakt. Ik ben zo hyper bewust van alles wat ik doe dat dat tegen me werkt.
Voorbeeld: Het is normaal dat wanneer je in gesprek bent met iemand dat je de lichaamshouding gaat spiegelen. Dat is iets wat normaal onbewust gebeurt, het is een heel natuurlijk iets, bedoeld om een connectie te maken met een ander. Let er maar eens op; hoe meer je je verbonden voelt met de ander, hoe meer je gaat spiegelen.

Het is wel erg hinderlijk dat wanneer ik me bewust ben van het feit dat ik spiegel er meteen een stem in mijn hoofd mij begint af te kraken. "Waar ben je nou mee bezig, overdrijf toch niet zo".
Ook bij onbekenden merk ik dat ik net iets hoger ga praten, net iets harder lach. Ik ben me dan op het moment dat dat gebeurt daar tegelijkertijd bewust van, vind mezelf erg stom dat ik dat doe, want ik ben dus niet mijzelf en ben weer te veel mijn best aan het doen bij de ander in de smaak te vallen.

Ik ben zo bang voor het oordeel van een ander dacht ik, maar ik veroordeel mijzelf keihard. Altijd.
M'n therapeut vroeg me in het begin welke stem het dan was, die mij zo afkeurde. Was het mijn vader? Mijn schoonmoeder? Iemand ander van vroeger? Maar ik ben het zelf.

Zou het een beschermingsmechanisme zijn, zoals mensen sarcastische opmerkingen over zichzelf maken, zodat ze een ander voor zijn? Als ik dit zelf maar alvast zeg/denk ben ik de afwijzing van de ander voor.

Een jaar later en dan nog niet veel verder zijn met het herstel, ik vind dat idioot. 365 dagen heb ik de tijd gehad daarvoor, hoe kan het dan dat het zo langzaam gaat? En dat er ook weer tijden zijn dat het lijkt dat ik weer terug val in mijn oude patronen? Ik herken het wel meteen, wanneer het minder goed gaat en ik weer vlucht- en uitstelgedrag ga vertonen, alleen er naar handelen, dus er iets aan doen gaat meestal (nog?) niet.

Als ik nou eens naar mijzelf zou kijken als ik naar een vriendin kijk die in zo'n situatie zou zitten, zou ik dan op dezelfde manier oordelen? Ik heb veel compassie voor een ander, weet elke gedraging zo uit te leggen dat je begrip krijgt voor de daad maar zelfcompassie, dat is een ander verhaal.

Tegen die vriendin zou ik zeggen dat ze knap bezig is. Ze werkt keihard aan haar herstel, ze laat niets aan het toeval over. Sporten, gezond eten, medicatie slikken, yoga, psychotherapie; alles wat kan helpen en het herstel kan bevorderen doet ze.
Daarnaast is het niet alleen haar depressie waar ze mee worstelt, maar loopt tegelijkertijd de zorg voor haar oudste zoon ook door. Ze zijn zo gevoelig voor elkaars stemming, haar zoon en zij, dat dat elkaar ook beïnvloedt. Als het niet goed gaat met hem, gaat het automatisch ook minder goed met haar en vice versa.
De gevechten die ze moet leveren om de juiste zorg te krijgen voor haar zoon en de zoektocht naar wat nou de juiste zorg is is al een enorme belasting voor iemand die niet ziek is, laat staan voor iemand die kampt met een depressie en dergelijke.
De angst dat ze haar jongste zoon tekort doet, wat voor een invloed het zal zijn op zijn verdere leven; een broer als L. en een moeder als haar is immer aanwezig en is ze zich erg van bewust. Als brus heb je nou eenmaal niet een zorgeloze jeugd zoals elke moeder dat wenst voor haar kind.
De angst dat ze niet goed genoeg is, dat als ze niet genoeg tijd investeert in relaties en vriendschappen die dan verbreken. Terwijl bij echte vriendschap het helemaal niet erg is wanneer het contact op een wat lager pitje staat. Een echte vriendin begrijpt dat en zal uit zichzelf wel naar jou toe komen als het te lang duurt.
Ze legt nog steeds de lat erg hoog voor haarzelf, te hoog als je het mij vraagt. Dat ze haar identiteit kwijt is geraakt, dat ze het gevoel dat ze niets bijdraagt aan de maatschappij is onzin. Je werk is niet je identiteit.
En het is eigenlijk een heel bijzondere positie waar ze in verkeert. Een tarotkaartenlezer op een feest van heel bijzondere en inspirerende mensen plantte het zaadje voor dat inzicht.

Reacties