Depressie: "Ik hou van je" en ik vind je een leuk persoon.
"Ik hou van je", zei vriendlief en voor het eerst in de ruim vijftien jaar dat we nu samen zijn geloofde ik hem. Ik geloofde dat hij het oprecht meende. Ik geloofde dat ik daadwerkelijk iets toevoegde aan zijn leven, dat het leven mét mij echt leuker is en meerwaarde heeft.
Ik geloofde ook dat het voor de kinderen beter is als ik er wel ben, in plaats van wat de depressie mij al vier jaar influistert; "je bent een belasting voor deze wereld, ook je kinderen zijn beter af zonder je. Wat hebben ze aan een labiele moeder die om de haverklap huilt. Die het voorbeeld geeft dat jezelf haten normaal is. Die bij elk compliment meteen zichzelf naar beneden moet halen en dat compliment moet ontkrachten".
De mist klaarde op, het ademhalen ging als vanzelf en het werd af en toe zelfs stil in mijn hoofd die dag. De continu mijzelf bekritiserende stem verstomde, er was ruimte voor zelfcompassie. Nou moet ik ook zeggen dat ik de hele dag en de dag erna bezig ben geweest, continu in de weer ben geweest met klussen en andere zaken. Zolang ik maar niet hoefde na te denken ging het goed. En toen ging ik hardlopen.
Ik liep langs het huis van - ik heb best ingewikkelde (voormalig) familiebanden - de ouders van de tweede man van mijn moeder. Ze wonen er niet meer, zijn volgens mij beide overleden en het huis is vervallen en verlaten. Er staat een hek omheen, het lijkt erop dat het gesloopt gaat worden, de gaten zitten al in het dak inmiddels.
Dat triggerde een storm aan emoties in mij. Wat verbeeldde ik me wel niet, hoe kon ik nou denken dat ik wel bestaansrecht heb fluisterde de depressie tegen me. Kijk maar, alles is tijdelijk. Ook voor die opa/stiefvader/rest van familie hield ik op met bestaan na de scheiding. Mijn vader, zijn familie. Geen contact meer. Mijn schoonmoeder en verdere schoonfamilie.
Ik heb zoveel tijdelijke en ingewikkelde (familie)relaties gehad dat in mij zich het hardnekkige idee genesteld heeft dat ik de moeite niet waard ben.
Dat W. zegt dat ie van me houdt zal wel zo zijn, maar dat is maar totdat ie een betere vindt. Aantrekkelijker/minder belastend/wel welkom in zijn familie. Als ik ga hardlopen kan ik niet wegrennen voor m'n gedachtes, hoe tegenstrijdig dat ook klinkt.
Eergisteren lagen er allemaal cadeautjes in mijn brievenbus. Van een anonieme gulle gever uit mijn woonplaats die mijn verlanglijst voor mijn verjaardag had gelezen op mijn blog en wilde helpen deze in te korten. Zomaar. Ongelooflijk toch?
Ik heb twee dagen gehuild. Dat wat ik voel botst zo met dat wat ik denk. De stem "je bent dit niet waard, je bent het bestaan niet eens waardig" brult hard en probeert het gevoel van me gewaardeerd en gehoord voelen te overstemmen.
Bijzonder dat juist nu ik er zo mee bezig ben, dat wat ik voel en dat wat ik denk en hoe dat botst, dit op mijn pad komt.
Het is echt niet zelfmedelijden of dat ik mezelf zo zielig vind, want daarvoor moet je toch wel van jezelf vinden dat je beter verdient en het dus wel waard bent maar het niet erkent wordt.
Het is gewoon een deel van mij wat soms de overhand krijgt en me wijsmaakt dat ik geen bestaansrecht heb.
Het is moeilijk uit te leggen, ik weet zelf wel waar het vandaan komt en kan verklaren waarom het zich zo manifesteert, maar iets weten en er naar kunnen handelen zit een enorme kloof tussen.
Maar het kan dus wel. Het kan tijdelijk verstommen of misschien zelfs ooit niet meer zo'n significant deel van me zijn, die stem van de angststoornis/depressie. Als ik zie hoeveel moeite mijn vrienden en familie voor mij gedaan hebben met mijn verjaardag, met het uitzoeken van een cadeau dat echt bij mij past zie ik hoe gezegend ik ben met zulke mensen om mij heen. Plus de anonieme Coevordenaar natuurlijk. Zij zien iets in me wat ik zelf ook moet leren zien.
Een leuke, betrokken moeder. Een vriendin die goed kan luisteren, die in is voor van alles, het is me niet snel gek genoeg. Een vrouw die betrokken is bij de wereldproblematiek en echt een verschil wil maken. Een vrouw die strijdt tegen onrecht. Een partner met humor, die goed kan koken en met wie het leven nooit saai is.
Reacties