Autisme: Naar het Drents Museum

Gisteren ben ik in Assen geweest naar het Drents Museum met mijn oma en beide kinderen.
Ja echt, ik heb gewoon de gok genomen en ben de uitdaging aan gegaan. L. en R. allebei in een wandelwagen, eten en drinken mee voor onderweg en met gratis toegangskaartjes van de Rabobank hebben we een heel leuke middag gehad!
Het ging boven verwachting goed, we hebben natuurlijk niet echt stil kunnen staan zoals je dat normaal misschien wel zou doen, want met L. in de wandelwagen moet je wel continu in beweging blijven, anders gaat hij protesteren.

James Paterson: Autumn in Glencairn
De Rabobank had speciaal voor leden een dag dat je gratis naar één van de deelnemende musea kon. In Coevorden deed het Stedelijk Museum ook mee, maar ik vind het Drents Museum echt heel erg gaaf. Ook omdat daar nu een kunstexpositie was van de Glasgow Boys, Schots impressionisme 1880-1900. En omdat het altijd erg leuk is om de permanente collectie van vondsten uit de prehistorie en vroege historie te bewonderen. Zo bijzonder, wat ze hier in de omgeving allemaal gevonden hebben.

Ik heb nog getwijfeld of het handig was de kinderen mee te nemen, L. kan onvoorspelbaar reageren natuurlijk, trekt hij het allemaal wel? Wat als hij het niet trekt? En in paniek raakt, of gaat schreeuwen? Ik ben heel erg goed in het zien van beren op de weg. Zelfbescherming, maar het kan ook verlammend werken. Zo wordt ons wereldje wel erg klein ook trouwens.
Ik heb besloten gewoon heen te rijden en te kijken hoe ver we zouden komen. Als ik het niet probeer zal ik er nooit achter komen natuurlijk.


Het was zoals ik wel verwacht had behoorlijk druk, het publiek bestond voor het overgrote deel uit 60+ vrouwen en echtparen. We waren vast niet de enige die van de Rabobank actie gebruik hebben gemaakt, maar ik had het idee dat dat wel het standaard publiek was.

We vielen nogal uit de toon met onze twee wandelwagens, L. puilt al een beetje uit de wandelwagen en moet ook altijd de kap naar beneden hebben, plus hij protesteerde luidkeels als we naar zijn zin te lang stil stonden. De schilderijen van de Glasgow Boys bestonden vooral uit afbeeldingen van het Schotse landschap, met (heel handig!) veel boerderijdieren. Met de kinderen maakten we er een zoekspelletje van en hebben we zo de hele collectie wel kunnen bekijken.

We hebben nog wat gedronken in het restaurant en trokken daar behoorlijk wat bekijks, met name L. die liep te fladderen en trommelen op de kruk. Het was stampvol, er was veel geroezemoes, helemaal logisch dat L. zo reageerde. Ik voelde de afkeurende blikken maar heb me op dat moment voorgenomen mij er niks van aan te trekken en L. gewoon zijn gang te laten gaan, wel binnen de grenzen natuurlijk. Schreeuwen is niet oké, maar dat hij op de kruk zit en herhaaldelijk "awa poesje poepen" zegt; hij doet er niemand kwaad mee en het helpt hem de spanning wat te ontladen. Stimmen noemen ze dat wel, een afkorting van zelf stimulerend gedrag. Het helpt hem emoties te reguleren en controle te krijgen over de situatie. Lijkt wel op een tic, maar een tic is niet echt goed te onderdrukken. Stimmen wel, maar dat is niet verstandig om te laten onderdrukken, juist omdat dat hem zo kan helpen.


Wat een verademing is dat zeg, om je niet meer druk te maken over wat een ander wel niet zou kunnen denken van je kind of om de blikken waar de afkeuring duidelijk uit af te lezen is.
L. was minder gestrest omdat hij zichzelf mocht zijn, ik was minder gestrest omdat L. dat minder was. We hebben wat dat betreft wel een wisselwerking op elkaar; als ik te gestrest ben heeft dat invloed op L. zijn gemoedstoestand en vice versa. We voelen het van elkaar aan, hij ook duidelijk van mij.

Best bijzonder, want één van de eigenschappen die aan autisten wordt toegeschreven is gebrek aan empathie. Ik denk dat juist het tegenovergestelde het geval is, dat autisten juist heel goed de emotie van anderen kunnen aanvoelen, maar zich er geen raad mee weten en daarom dichtklappen.
Maar dat is alleen maar mijn eigen observatie bij mijn eigen zoon natuurlijk. Maar echt waar, wanneer ik verdrietig ben bijvoorbeeld sprint L. als eerste naar mij toe om mij te troosten.

Dus de les die ik geleerd heb is dat ik me wat minder moet aantrekken van wat andere mensen eventueel wel niet zouden kunnen denken en vinden van ons, oordelen doen ze toch wel, het is aan mij de keuze om me er iets van aan te trekken of niet. En kiezen voor niet, dat kan dus best kwam ik vandaag achter :)


Reacties

Populaire posts van deze blog

DIY: Bloempotten opknappen door te schilderen

Traktatie: Spectaculaire stroopwafels

DIY: Matrasje + kussen voor Wobbel