Strong Viking Run: Brother edition 2016
Waarom zou je flink wat geld betalen om te mogen kruipen door de modder en allerlei hindernissen te nemen? Omdat het niet alleen een fysieke, maar vooral een mentale uitdaging is. Vorig jaar heb ik voor het eerst meegedaan aan een obstacle run, ook dankzij H., dat heeft mij echt mentaal zo'n boost gegeven! Ik ben tot meer in staat dan ik zelf voor mogelijk had gehouden.
Ik werd vrijdag gebeld, vriendin H. had een kaartje voor mij voor de Strong Viking Run de volgende dag in Amsterdam. Het vervoer was ook al geregeld, ik kon met hun meerijden. Ook ging zij zelf mee om ons aan te moedigen, heel erg fijn want ik ken de rest van de groep dan wel (vaagjes); ik vind het doodeng.
Of ik wel even binnen het uur wilde reageren. Toevallig had L. logeerweekend, ik had dus alleen oppas nodig voor R. Mijn moeder wilde dat wel doen, op R. passen. Heel erg fijn! Het was dus allemaal zo geregeld. Soms gaat het wel allemaal soepeltjes :)
Later bleek trouwens dat H. het allemaal uitgerekend had, wanneer L. logeerweekend zou hebben en had ze dus al eerder een kaartje voor mij gekocht, hijw as dus niet over vanwege uitval. Ze had het alleen nog niet verteld zodat ik er geen slapeloze nachten van zou hebben en me er te druk om zou maken.
Dat ik zulke mensen in mijn leven heb, die mij zo goed kennen; ik ben daar zo dankbaar voor!
Ik heb de avond van te voren wel even online gekeken naar het parcours; de fjord drop (een steile helling waarvan je gelanceerd wordt het water in) gaf me al hartkloppingen. Hoog! Steil!
En het bleek de Brother editie te zijn, dat betekent dus dat je vooral elkaar moet helpen om de hindernissen te kunnen nemen. Oei. Niet zo cool, ik doe het liever allemaal zelf.
Mijn postuur schaam ik me best voor, dat anderen dan moeten meehelpen om dit lijf van 80+ kg de hindernissen over te komen zag ik heel erg tegenop.
Na 4 keer over een muur van ruim 3 meter te zijn geklommen (nou ja, overheen gehesen door anderen) was ik er wel helemaal klaar mee. Ik moet duidelijk werken aan de spieren in mijn armen, borst en buik.
Het meest verschrikkelijke vond ik de mud crawl: De berg op kruipen onder prikkeldraad door door de modder. Geen grip dus en te weinig kracht om echt te tijgeren naar boven toe. Ik heb mijzelf op mijn vingertoppen naar boven geworsteld, door een klauw van mijn handen te maken en dit vast te pinnen in de grond ben ik omhoog gekomen. De modder zit zo diep onder mijn nagels dat het eruit moet groeien.
Ik ben vreselijk in paniek geraakt halverwege en kon wel janken, ik kon geen kant op! Naar boven leek niet te lukken, naar beneden kon ook niet want er zaten al mensen achter mij. Wat een afgang! Een afschuwelijk gevoel, maar door me te focussen op mijn ademhaling ben ik weer rustig geworden en is het me gelukt de hindernis te nemen. Het was meer een mentale dan een fysieke uitdaging dus.
De meest fantastische hindernis was de fjord drop. Een waterglijbaan die bijna loodrecht naar beneden gaat en je dan lanceert het water in. Zo eng, maar zo'n overwinning toen ik hem genomen had. Ik snap nu hoe ze bij de OORAH komen (echte Vikingen zeggen oorah!), ik geloof dat ik dat ook schreeuwde toen ik het water uit was, hahaha.
Loodzwaar dus, qua conditie is het een eitje, maar qua spierkracht heb ik nog heel veel te verbeteren. Ook heb ik niet het halleluja-gevoel wat ik vorig jaar ervaarde bij de Strongmanrun, maar dat zal komen doordat ik het erg vervelend vond van de hulp van anderen afhankelijk te zijn wat maakte dat ik me schaamde voor mijn lijf.
Reacties