Dit is woede vermengd met verdriet, op doek.
Dit gebeurt er als ik emoties toelaat.
Een terugkerend thema, een bloedend hart. Of ik het nou wil of niet.
Bizar, hoe dat werkt. Van te voren niet weten wat het wordt, dat dit er dan uit komt.
Ik knapte haast uit elkaar en ging gooien (letterlijk) met verf. Volgens mijn therapeut zou het een goede uitlaatklep kunnen zijn.
Ik durf niet, want ik kan het niet goed (genoeg). Dat perfectionisme nekt me, telkens weer.
Schrijven durf ik niet meer, te bang om dingen stuk te maken.
Naar de winkel gaan durf ik sommige dagen al niet meer. Het gaat niet goed met me.
Leegte. Omdat emoties toe laten te eng is, bang dat het me te veel overweldigd en ik de pijn niet kan verdragen.
Reacties