Het nieuwe jaar is alweer een tijdje aan de gang, de kerstvakantie en alle onrust wat daar bij hoort is weer achter de rug en iedereen zit weer in zijn normale ritme.
Heerlijk, de structuur is weer terug. Liam gaat daar een stuk beter op dan de onrust van de extra kinderen bij het KDC door vakantieopvang en de wisseling van het personeel dat, heel logisch, ook vakantie opneemt in de feestdagenperiode.
De stress om Sinterklaas, kerst en het vuurwerk van oudjaar ligt weer achter ons. Het begon dit jaar al heel erg vroeg, al vanaf Sint Maarten vroeg Liam elke dag meerdere om bevestiging, steeds maar weer het rijtje "eerst lampion lopen, dan Sinterklaas, dan kerst en dan vuurwerk" opdreunend.
Men is op 3 januari eindelijk gestopt met het afsteken van vuurwerk hier in de buurt, dus die stress is ook weer 11 maanden even niet aanwezig.
Hij snapt het ook gewoon niet, arme stakker. Wij hebben hem ooit aangeleerd dat vuurwerk bij oudjaar hoort, dat dat op oudejaarsdag afgestoken mag worden. Hij is als de dood voor vuurwerk en lag huilend onder de tafel en sliep heel slecht in die periode. We dachten door het af te kaderen voor hem, het te verduidelijken, het is niet leuk maar dat is nou eenmaal wel de realiteit waar we het mee moeten doen de angst iets te kunnen wegnemen omdat hij dan ook snapt dat het weer stopt.
Dom van ons, want het mag dan wel niet, men begint hier in Coevorden de week voor oudjaar al met het afsteken van vuurwerk. Liam was dus in de veronderstelling dat het 27 december al oudjaarsdag was, dat er siervuurwerk kwam 's avonds, "mooie kleurtjes", en het was een hele strijd hem naar bed te krijgen, "want het is oudjaar, er is vuurwerk, ik wil opblijven".
Met de jaren lijkt hij er iets beter tegen te kunnen, we hebben standaard gehoorbescherming in de buurt mocht hij daar behoefte aan hebben, hoewel het huis verlaten er die dagen niet meer in zit met hem.
Roan is deze week begonnen bij Breinstein, de plusklas, omdat hij extra uitdaging nodig heeft. Hij is zelf erg enthousiast, "hier leer ik echt iets nieuws" en heeft in één ochtend leren schaken. Ik ben zó blij dat dat nu ook allemaal op zijn plek begint te vallen, dat is best een strijd geweest. Nou ja, vooral een kwestie van een lange adem hebben, er waren veel hindernissen op de weg hier naartoe. Dus nu doet ie enkele momenten per week mee met groep 5 én heeft ie de plusklas een ochtend per week. Ik hoop dat ie zich hierdoor echt op zijn eigen niveau kan ontwikkelen en dat we het verlies in interesse en risico op uitval doordat het té makkelijk is voor zijn gebleven.
Best bizar eigenlijk, twee uitersten qua intelligentie in één gezin.
Ergens speelt nog steeds de angst bij Roan die ik ook bij Liam had en nog steeds heb, de angst dat het allemaal niet zo erg is,dat ik het me maar inbeeld, dat het aan mijn ouderschapskunsten ligt. Dat heb ik mijn hele leven al, de angst dat ik door de mand val en ik het toch niet kan/ niet leuk ben/niet goed genoeg ben, het zogenaamde 'impostersyndroom'.
Ik denk dat dat ook voortkomt aan het voortdurend moeten/willen aanpassen aan de omgeving om gezien en erkend te willen worden, iedereen wil erbij horen, nietwaar? Een heel menselijke eigenschap. Ik ben me er vaak wel bewust van, maar toch durf ik pas te geloven dat mijn gevoel juist is wanneer dit door deskundigen onderschreven wordt. Dus dat Liam inderdaad autisme (en nog veel meer) heeft. Dat Roan inderdaad hoogbegaafd is en dreigt uit te vallen. Dat ik inderdaad een depressie en PTSS heb. Ik weet het wel, maar vertrouwen op mijn eigen oordeel durf of kan ik niet.
Ik ben in december 2,5 week naar Thailand geweest met een vriendin en dat was een waanzinnige ervaring. Heel bijzonder, het is daar prachtig maar ik ben ook wel eenzaam geweest. Ik wist van te voren dat ik best wel momenten alleen zou zijn, mijn vriendin moet rusten overdag doordat ze ziek is en dan ben ik op mijzelf aangewezen. Hier in Nederland dacht ik dat dat mooie momenten waren om aan mijzelf te werken en te leren om mijn eigen gezelschap te gaan waarderen.
In de praktijk kwam het er op neer dat ik, ook doordat ik mijn slaapmedicatie niet mee had want ik vond dat ik maar zonder moest en een week niet geslapen had, overweldigd werd door irrationele angsten die verlammend waren. Ik dacht dat de stad me zou verzwelgen als ik er op uit ging, ik verzandde in wat als-en en ik durfde niets meer.
Het was enorm confronterend, zelfs in een land waar niemand me kent ben ik continu bezig met wat de ander van me vindt en ben ik mijn best aan het doen vooral niet op te vallen. Maar jezelf onzichtbaar maken is lastig wanneer je 1,84 m lange vrouw bent in een Aziatisch land. 😆
Het mooiste wat ik er geleerd heb is dat alles tijdelijk is, ook die ongemakkelijke situaties en dat nare gevoel gaat weer voorbij. Ik weet het wel, natuurlijk. Maar ik voelde het nog niet en dat was daar wel het geval.
Ik glimlach meer sinds ik terug ben, wanneer je standaard een glimlach op je gezicht hebt kijk je toch anders tegen de wereld aan. Het gaat niet vanzelf, ik moet mezelf en regelmatig aan herinneren, maar dat geeft niet. Mensen glimlachen ook vaak terug en ik kan zaken makkelijker van me af laten glijden lijkt het. Ik probeer niet alles voor iedereen meer op te lossen, ik voel me verantwoordelijk voor eenieder zijn geluk altijd, ik heb mijn handen vol aan mijn eigen gezin.
Eén vriendschap heb ik een punt achter gezet afgelopen jaar en ik kan nu voor het eerst zeggen dat ik daar vrede mee heb. Toxische relaties mag je best mee stoppen, dat betekent niet dat het aan mij ligt en ik fout zat en het verdiende om verlaten te worden door mijn vader vroeger etc. etc. etc. Dat is hoe mijn gedachtenstroom werkt en dat moet ik leren bijsturen, dat zwart/wit denken van me.
Ik wil liever leren zijn voor mijzelf, stoppen met het continu afstraffen en mijzelf naar beneden halen.
Ik ben deze week eindelijk weer eens naar yogales geweest, ook op aanraden van mijn therapeut. Destijds stopte ik ermee omdat ook dat meer energie kostte dan het opleverde en ik heel veel redenen kon bedenken waarom ik niet meer heen moest gaan. Het was fijn weer een les gevolgd te hebben en ik ga het zeker weer vaker doen.
Ik ga gezonder koken en hoop door intermetting fasting wat controle te krijgen over mijn calorie inname en wil het emotie-eten, mijn valkuil is dat wanneer ik me naar voel ik ga eten om maar van dat nare gevoel af te komen, zoveel mogelijk laten afnemen.
Ik wil ook af van het van alles moeten van mijzelf. Ik móet 3 keer per week hardlopen, ik móet met die en die afspreken, ik móet ... Alles om de controle te houden want dat geeft een schijngevoel van veiligheid.
Ik wil leren loslaten. Niet alle relaties met de mensen om je heen gaan zoals je dat het liefst zou zien, maar ik kan alleen mijzelf en mijn kijk erop veranderen, de ander veranderen kan niet.
Het klinkt zo makkelijk hè?
💜
Reacties