We kregen een uitnodiging van het expertisecentrum voor een VIP avond in Wildlands, speciaal georganiseerd voor kinderen met een beperking en hun gezin. Groetjes van Cosis en Wildlands was het mee ondertekend.
Ik twijfelde wel, Liam is niet echt dol op dierentuinen, hij is overal bang voor en alles is eng; maar een avond speciaal geopend voor deze doelgroep, dat leek me wel dat hij dat misschien aan zou kunnen. Dat het normaal druk is is iets waar Liam o.a. niet goed tegen kan, mensenmassa's dus. En op zo'n avond is het vast aanzienlijk rustiger dan op een reguliere dag dachten we.
Roan had toevallig een kampeernacht bij scouting, dus gingen we met zijn drieën heen, ook wel fijn voor Liam want dan kunnen we alles in zijn tempo doen en hoeft hij zich niet aan te passen aan Roan die de dierentuin op een andere manier beleeft dan Liam. Liam wil er langs lopen (vooral NIET stil staan om te observeren), alles een soort van afvinken "jahaa, olifant gezien, weet ik wel" en door naar het volgende dier/belevenis. Roan wil stil staan, kijken, bekijken, lezen, ervaren, observeren; kortom in een heel ander tempo dan Liam de dierentuin beleven.
Eigen tempo
Ik ben sowieso al meer geneigd om dingen apart met de kinderen te doen, zodat ze zich niet steeds hoeven aan te passen aan elkaar, ze beleven de wereld beide zó anders; de verwachtingen zijn dus ook anders. Ze moeten zich in het dagelijkse leven al zo aanpassen aan de ander (buiten het gezin dan vooral), omdat ze behoorlijk afwijken van het gemiddelde, als we dan een leuke activiteit ondernemen gun ik het ze om het op hun eigen manier te beleven. (Maar wellicht is dit ook oud zeer van mij, altijd maar jezelf aanpassen en wegcijferen in de hoop dat de ander je dan wel leuk vindt/niet in de steek laat/ je niet raar vindt is mijn eigen ervaring en wel iets wat mijn blik wat kleurt denk ik.)
Paniek, paniek, paniek
Afijn, de auto geparkeerd en lopend naar de ingang kwamen we al in een grote wachtrij voor het stoplicht bij de oversteekplaats. Liam begon al te sputteren, "ik wil NIET naar de dierentuin, ik wil naar HUIS". Ik kreeg hem toch mee naar de overkant, maar hij bleef protesteren. Toen zagen we buiten voor de ingang een dweilorkest staan, plus een deejay op een vrachtwagen met grote boxen ernaast én brandweerauto's met zwaailichten aan. Totaal overweldigd en overprikkeld schoot Liam in de primaire reflexen, vecht/vlucht stand. We hebben hem langs het orkest geduwd, die waren gelukkig net even gestopt met spelen en liepen naar de ingang. In de stress de kaarten te vinden en Liam proberen veiligheid te bieden zagen we pas hoe immens druk het was toen we door de poortjes het park in liepen.
Een zee van mensen, wel honderden mensen op zijn minst, zoveel dat we geen pad er doorheen konden zien stonden op het grote plein. Met daarbij ook politieauto's en ambulances, tentoongesteld om te bekijken en in te kijken, zwaailichten aan en af en toe een korte schelle sirene. Liam kreeg een meltdown, stortte helemaal in door al deze overweldigende prikkels, de arme schat. Ik nam het gauw mee naar binnen, het winkeltje in, daar was niemand. Deze kwam uit in een restaurant, ik zag een zijdeur aan het eind waardoor we langs de menigte zouden kunnen komen. De medewerkers van het lege restaurant (want die was al gesloten) zagen de paniek en deden de deur voor ons open, zo kwamen we op het pad naar de vrachtwagen waar Liam graag in wilde.
De safarivrachtwagen
Al lopend zakte de paniek af bij Liam, de vrachtwagen kwam in zicht en hij klaarde op. De dieren waar we langs liepen zag hij niet, als we al wat benoemden "kijk, de ijsbeer" reageerde hij door te gillen en "nee, eng!" te roepen. Het ritje in de vrachtwagen vond ie erg leuk, de dieren interesseerden hem niet maar dat we twee maal door een greppel met water reden was een hele belevenis en had ie veel plezier aan.
We hadden consumptiebonnen gekregen, dus we gingen even zitten bij een restaurant om wat te drinken en eten. Want patat gaat er altijd in bij Liam, ook als ie net thuis een hele pizza heeft opgegeten. Uiteindelijk bleek dat het idee van patat eten leuker was dan echt eten, hij heeft een paar stukjes gegeten en de rest was voor Wesley, want hij had toch wel "buik vol".
We liepen verder, naar de oude treinwagons. "Kijk oude wagons van de DB!" riep Liam toen ie ze zag, dat sprak hem natuurlijk erg aan als treinenliefhebber, hoewel hij toen we er voor stonden leek af te haken omdat het toch wat te eng was. Maar na even twijfelen liep hij toch mee (en verdomd, hij had gelijk, want binnen zagen we op een deur het logo van de Deutsche Bahn staan. Dat was van buiten niet te zien.).
De bootjes
Na deze belevenis was het doel de bootjes, want die wist ie zich ook nog te herinneren. Geen oog voor de dieren, vooral niet stil staan om even te kijken "nee mama, doorlopen" hebben we een rondje op de boot gevaren en was het wat Liam betreft wel klaar. We hebben buiten nog even weer wat gedronken en een ijsje gegeten (wij, want Liam lust dat niet), welkom want het was flink warm.
Lopend naar de uitgang kwam Liam nog een bekende tegen van het expertisecentrum, dus dook hij weg achter mij en probeerde zich onzichtbaar te maken, Liam zijn standaard reactie als ie iemand ziet die hij kent, daar gaat hij op een bijzondere manier mee om. "Naar de auto!, kom op!" was ie opgelucht dat we het park weer uit waren, handen op zijn oren zich beschermend voor het geluid van de deejay op de vrachtwagen en de brandweerauto's op het plein. "Zo, klaar". Taak volbracht aldus Liam.
Wat was nou de doelgroep?
Op de terugweg heb ik gegoogeld wat nou precies de Dreamnight was, want ik was in de veronderstelling dat het iets van Wildlands en Cosis was; zoveel mensen zitten er toch niet bij Cosis?! Ik kwam meerdere patiëntenverenigingen tegen die het eigelijk claimden als hun avond, "speciaal voor leden van de vereniging CP, speciaal voor de leden van SBH, speciaal voor leden van vereniging kindkanker Nederland". Het blijkt dus een avond te zijn speciaal voor kinderen met een beperking of chronisch zieke kinderen (en hun gezin). Ruim 4000 kinderen plus gezin waren er deze avond. Dat het druk was klopte dus wel. Duizenden mensen, niet een avondje voor de kinderen van Cosis. Dat heb ik niet goed ingeschat van te voren, had ik dit geweten dan had ik het wel anders aangepakt. Zo zie je maar, verwachtingen en realiteit liggen soms mijlenver uit elkaar.
Het was prachtig, heel goed georganiseerd en echt van alles te doen. Optreden van bekende Nederlanders, workshops zoals voor maken van eten voor de bavianen, muziekoptredens, dansvoorstellingen, de hulpdiensten die hun voertuigen tentoonstelden. Enthousiaste medewerkers die stuk voor stuk contact maakten met ons "een hele fijne avond gewenst!", aardig waren, een erehaag maakten aan het eind en iedereen high-fivend uitzwaaiden, top gedaan.
Maar Liam is ook hier weer niet de doelgroep, snel overprikkeld en overweldigd, overal bang voor. De ritjes in de vrachtwagen en op de boot vond ie erg leuk, de rest er omheen was veel te veel. Een prikkelarme ingang is echt noodzaak als je ook kinderen als Liam zo'n speciale avond gunt, want hij haakte al af voordat we de kans hadden om het park binnen te komen.
De wereld voor Liam wordt steeds kleiner
Ik wil graag dingen ondernemen met Liam, niet bij voorbaat al afhaken omdat het te druk/te veel is, want zijn wereld wordt steeds kleiner. Sporten (judo en zwemles) doet ie al niet meer, want dat lukt niet meer, zoveel weerstand en angst door te veel veranderingen; die strijd hebben we gestaakt. Ergens naartoe gaan, op visite gaan is te veel, zelfs bij mijn moeder krijg ik hem vaak de auto niet uit en gaat het gepaard met boze buien en schreeuwen. Ik gun hem ook het plezier van nieuwe ervaringen en belevenissen, maar met zoveel strijd weet ik niet of ik er wel goed aan doe. Er zijn zoveel voorwaarden nodig om het voor Liam behapbaar te maken, meestal is dat niet haalbaar. Waar doe ik goed aan, blijf ik de strijd aangaan of wordt het tijd te accepteren dat Liam zijn wereld als het op zijn voorwaarden gaat nou eenmaal heel erg klein is?
💫
Reacties