Soms heb je dat nodig, een mantra om jezelf op te peppen. Om jezelf op de been te houden. Om je hoofd boven water te houden.
Maandag begin ik met EMDR en ik zie er verschrikkelijk tegenop.
Het is niet alleen de therapie die nieuw is en waarvan ik niet weet hoe ik daar op ga reageren (want alles herbeleven zit ik niet echt op te wachten, maar ik zal om verder te komen met mijn herstel toch wel daar doorheen moeten), maar ook alles er omheen wat geregeld moet worden, denk bijvoorbeeld aan de kinderen die beter wel even ergens anders ondergebracht kunnen worden.
Het is lastig om een ander te vragen om even mijn leven een paar dagen per week over te nemen omdat ik zo nodig naar therapie moet.
W. kan moeilijk één of twee dagen per week extra vrij nemen, mijn moeder en C. hebben al genoeg aan hun hoofd en mijn vriendinnen werken ook (in het onderwijs, dus even vrij nemen is niet te doen).
Ik haat het dat ik zo'n beroep moet doen op mijn omgeving, dat ik het zelf niet kan oplossen.
Ik ben bang om om hulp te vragen, omdat ik bang ben voor het antwoord. Want als ze nee zeggen, komt dat stemmetje weer: "Zie je nou wel, je bent gewoon een aansteller, je moet het gewoon zelf doen. Anderen hebben geen tijd voor je, ze hebben het druk genoeg met hun eigen leven." Moeilijk om die stem weer tot bedaren te brengen, dat kost me minstens 2 uur hardlopen. ;)
Ik slaap al weken slecht, ik merk dat hoe dichterbij de datum komt, hoe onrustiger ik word.
Dus, daarom dit mantra. Om mijzelf moed in te praten. Nog maar 2 nachten.
This too shall pass.
Ooit laat ik dat tatoeëren, nu alleen nog beslissen waar :)
Reacties