Gisteren een jaar geleden schreef ik voor het eerst over mijn depressie op mijn blog. God, wat was ik bang. Bang voor de reacties, voor afwijzing, dat de ernst van mijn ziekte niet onderkent werd. En wat als een toekomstige werkgever dit leest? Doe ik er wel slim aan?
Maar wat een opluchting was het, bevrijdend om het van me af te schrijven. Er niet alleen mee rond lopen, maar het tot op zekere hoogte kunnen delen met anderen is heel erg fijn. Het geeft net het stukje erkenning wat ik in mijn omgeving niet altijd vind, maar ik wel zo mis.
Bijzonder is het, de reacties die ik krijg wanneer ik iets over mijn depressie schrijf. Van begrip en een hart onder de riem tot soortgelijke verhalen, zelfs van mensen die ik niet ken! Het schrijven helpt mij om alles een plek te geven, het werkt twee kanten op. Het zorgt voor meer begrip voor de ziekte; het ontstaan en het verloop ervan en enkelen vinden herkenning in mijn blog.
Dat maakt dat ik door ben gegaan, want niet altijd zijn de reacties positief geweest en dat is nog steeds iets wat ik erg moeilijk vind om mee om te gaan. Ook moet ik van het stuk prestatie af; ik kijk meerdere keren per dag hoe vaak het bericht gelezen is. Jammer, want dat is niet waarom ik begonnen ben, het is wel mijn valkuil en ik ben me er bewust van. Stap 1 is bewustwording, nu naar stap 2 en er naar gaan handelen.
Ik moest laatst vreselijk lachen om wat vriendin A. zei: "Je bent te slim voor een depressie eigenlijk, je weet precies wat je moet doen alleen het lukt niet. Dat is nog frustrerender voor je". Toch is dat wel een scherpe observatie van haar. Dat ik me zo machteloos voel is met name omdat ik het wel wéét, ik kan er alleen niet naar handelen. Zo blijf ik piekeren en krijg ik die negatieve stem niet stil.
Ik doe erg mijn best om in mijzelf te geloven en om mezelf leuk te vinden; dat is belangrijk om uit de cirkel te komen waar ik in gevangen lijk te zitten. Mijn grootste criticus ben ik namelijk zelf, maar ik laat me er minder vaak door weerhouden nu, ik doe wat voor mij goed voelt om te doen. En af en toe vind ik mijzelf best al oké.
Je kwetsbaar opstellen, dat is wat ik doe door te schrijven over mijn leven, is niet hetzelfde als je onderdanig opstellen, ik merk dat daar nogal eens verwarring over bestaat. Als je maar hard genoeg schreeuwt, krijg je wel aandacht.
Maar is dat dan ook echt de aandacht die je wilt? Wil je wel aandacht van iemand die alleen naar je luistert als je diegene overschreeuwt? Ik niet (meer). Ik wil een relatie op basis van gelijkwaardigheid.
Ik wil meer diepte, ik stoor me aan de oppervlakkigheid van alles. Ik wil niet de nieuwste kleding of de grootste auto; ik wil écht praten, over dingen die er toe doen. Materialisme staat inmiddels ver van mij af, als het aan mij lag ging ik in een hutje op de hei wonen en zelfvoorzienend leven. Man, dat zou perfect zijn voor L.! Alle ruimte om te graven, rennen, schreeuwen, joelen, wandelen, ontdekken. Wie weet, ooit :)
Ik heb geen baan meer, ben tijdelijk afgekeurd, de auto is af en gaat óf veel geld kosten voor reparatie óf moet weg, qua zorg voor L. zijn we nog geen stap verder en moet ik in beroep gaan tegen de huidige beslissing van het CIZ, mensen in mijn omgeving die niet lekker in hun vel zitten, mensen die ik ken die véél te vroeg overlijden, de aanslagen in Brussel (en Ankara, maar daar wordt geen aandacht aan besteed); genoeg nare dingen, maar ik probeer te aanvaarden dat nare dingen bij het leven horen. Er tegen vechten brengt je alleen maar heel erg veel stress, gepieker, onzekerheid, machteloosheid en verdriet.
Als ik rondkijk in mijn huis, ben ik daar best trots op. Het is een stijl die niet goed samen te vatten is met één woord, maar het past allemaal toch goed bij elkaar. Enkele jaren geleden was alles wit, de muren, de meubels, alleen de vloer nog niet.
Geleidelijk is het veranderd en is het nu een verzameling leuke gekleurde spullen met een verhaal. Warmte, rust, creativiteit straalt het uit, de bank is het enige item wat we nieuw (met fikse korting) hebben gekocht, de rest komt van Marktplaats, kringloop, rommelmarkt, gekregen of heb ik zelf gemaakt. Ik ben blij met wat ik heb, dit huis past bij wie ik nu ben.
Gek, dat alles zo mee verandert met mij, van hippe kleding en volledige make-up elke dag naar make-uploos en tweedehands kleding. Van alleen maar merkproducten en het nieuwste willen naar spullen opknappen en gebruiken tot ze af zijn. W. zegt nu wel eens dat ik 20 jaar te laat geboren ben, haha.
Dankbaarheid, ik ben dankbaar voor wat ik allemaal wel heb. En wat is het fijn dat ik zoveel heb dat ik dat kan delen met anderen.
Maar wat een opluchting was het, bevrijdend om het van me af te schrijven. Er niet alleen mee rond lopen, maar het tot op zekere hoogte kunnen delen met anderen is heel erg fijn. Het geeft net het stukje erkenning wat ik in mijn omgeving niet altijd vind, maar ik wel zo mis.
Bijzonder is het, de reacties die ik krijg wanneer ik iets over mijn depressie schrijf. Van begrip en een hart onder de riem tot soortgelijke verhalen, zelfs van mensen die ik niet ken! Het schrijven helpt mij om alles een plek te geven, het werkt twee kanten op. Het zorgt voor meer begrip voor de ziekte; het ontstaan en het verloop ervan en enkelen vinden herkenning in mijn blog.
Dat maakt dat ik door ben gegaan, want niet altijd zijn de reacties positief geweest en dat is nog steeds iets wat ik erg moeilijk vind om mee om te gaan. Ook moet ik van het stuk prestatie af; ik kijk meerdere keren per dag hoe vaak het bericht gelezen is. Jammer, want dat is niet waarom ik begonnen ben, het is wel mijn valkuil en ik ben me er bewust van. Stap 1 is bewustwording, nu naar stap 2 en er naar gaan handelen.
Ik moest laatst vreselijk lachen om wat vriendin A. zei: "Je bent te slim voor een depressie eigenlijk, je weet precies wat je moet doen alleen het lukt niet. Dat is nog frustrerender voor je". Toch is dat wel een scherpe observatie van haar. Dat ik me zo machteloos voel is met name omdat ik het wel wéét, ik kan er alleen niet naar handelen. Zo blijf ik piekeren en krijg ik die negatieve stem niet stil.
Ik doe erg mijn best om in mijzelf te geloven en om mezelf leuk te vinden; dat is belangrijk om uit de cirkel te komen waar ik in gevangen lijk te zitten. Mijn grootste criticus ben ik namelijk zelf, maar ik laat me er minder vaak door weerhouden nu, ik doe wat voor mij goed voelt om te doen. En af en toe vind ik mijzelf best al oké.
Je kwetsbaar opstellen, dat is wat ik doe door te schrijven over mijn leven, is niet hetzelfde als je onderdanig opstellen, ik merk dat daar nogal eens verwarring over bestaat. Als je maar hard genoeg schreeuwt, krijg je wel aandacht.
Maar is dat dan ook echt de aandacht die je wilt? Wil je wel aandacht van iemand die alleen naar je luistert als je diegene overschreeuwt? Ik niet (meer). Ik wil een relatie op basis van gelijkwaardigheid.
Ik wil meer diepte, ik stoor me aan de oppervlakkigheid van alles. Ik wil niet de nieuwste kleding of de grootste auto; ik wil écht praten, over dingen die er toe doen. Materialisme staat inmiddels ver van mij af, als het aan mij lag ging ik in een hutje op de hei wonen en zelfvoorzienend leven. Man, dat zou perfect zijn voor L.! Alle ruimte om te graven, rennen, schreeuwen, joelen, wandelen, ontdekken. Wie weet, ooit :)
Als ik rondkijk in mijn huis, ben ik daar best trots op. Het is een stijl die niet goed samen te vatten is met één woord, maar het past allemaal toch goed bij elkaar. Enkele jaren geleden was alles wit, de muren, de meubels, alleen de vloer nog niet.
Geleidelijk is het veranderd en is het nu een verzameling leuke gekleurde spullen met een verhaal. Warmte, rust, creativiteit straalt het uit, de bank is het enige item wat we nieuw (met fikse korting) hebben gekocht, de rest komt van Marktplaats, kringloop, rommelmarkt, gekregen of heb ik zelf gemaakt. Ik ben blij met wat ik heb, dit huis past bij wie ik nu ben.
Gek, dat alles zo mee verandert met mij, van hippe kleding en volledige make-up elke dag naar make-uploos en tweedehands kleding. Van alleen maar merkproducten en het nieuwste willen naar spullen opknappen en gebruiken tot ze af zijn. W. zegt nu wel eens dat ik 20 jaar te laat geboren ben, haha.
Dankbaarheid, ik ben dankbaar voor wat ik allemaal wel heb. En wat is het fijn dat ik zoveel heb dat ik dat kan delen met anderen.
Reacties