Er zijn heus dagen dat ik echt geen zin heb om te gaan hardlopen. Toch weet ik wel dat ik me beter voel als ik wel ga. Hardlopen is voor mijn fysieke en mentale gesteldheid erg belangrijk, het is zo ongeveer het eerste waar ik aan denk als ik wakker word 's ochtends (wat ga ik doen vandaag; ga ik rennen of thuis sporten?).
Gisteravond hoorde ik het weerbericht voor vandaag; 1 tot 4 graden en kans op sneeuw. Ik heb gister al een kleine 11 kilometer gerend, dus in theorie (mijn eigen bedachte theorie) zou ik wel een dag over kunnen slaan.
Maar ik voelde me zo druk, opgejaagd en onrustig dat ik besloot mijzelf een trap onder mijn kont te geven en toch te gaan. Dat gaat dan als volgt:
Het is zo koud!
Daar kun je je naar kleden.
Maar ik heb gister al gelopen!
Je voelt je altijd beter na een workout, ga nou.
Ik ben moe.
Van hardlopen krijg je vaak juist energie, nog een reden om wel te gaan.
Ja maar...
Kom op, kom op, kom op nou (denk hier Tatjana van Basic Fit bij).
Je hoeft maar 20 minuten, als het dan echt niet lukt ga je terug. Heb je toch 3,5 km gerend.
En overal lees je: Hardlopen helpt bij een depressie. Als je niet gaat hou je het zelf dus in stand.
Omgekleed en klaar om te gaan: Jezus, wat is het koud.
Handschoenen aan en haarband om je oren.
Kom op, je kunt het.
Na 1 km: Ik voel m'n benen niet meer. Er ligt allemaal blad op het pad!
Kijk eens wat een gave kleuren, man dat is toch mooi. Zeik niet zo.
Na 2 km: Ah, bloed in mijn ledematen. Dat prikt!
Dikkere broek aan doen de volgende keer.
Na 3 km: Poeh, best warm zo. Gaat wel lekker, ik sla niet af naar huis maar maak het rondje nog iets groter. 5 kilometer voelt mentaal toch beter dan 3,5.
Thuisgekomen: Goh, ruim 7 kilometer. Niet slecht. Nu een warme douche.
Er is weer wat orde in de chaos in mijn hoofd, ik kan weer echt ademhalen en de band om mijn borst is even weg. Het bloed lijkt zelfs sneller te stromen, niet meer het gevoel dat er stroop door mijn aderen stroomt.
Kortom: Wanneer het kan ga ik sporten. Gewichtsbeheersing en gedachten-beheersing.
Gisteravond hoorde ik het weerbericht voor vandaag; 1 tot 4 graden en kans op sneeuw. Ik heb gister al een kleine 11 kilometer gerend, dus in theorie (mijn eigen bedachte theorie) zou ik wel een dag over kunnen slaan.
Maar ik voelde me zo druk, opgejaagd en onrustig dat ik besloot mijzelf een trap onder mijn kont te geven en toch te gaan. Dat gaat dan als volgt:
Het is zo koud!
Daar kun je je naar kleden.
Maar ik heb gister al gelopen!
Je voelt je altijd beter na een workout, ga nou.
Ik ben moe.
Van hardlopen krijg je vaak juist energie, nog een reden om wel te gaan.
Ja maar...
Kom op, kom op, kom op nou (denk hier Tatjana van Basic Fit bij).
Je hoeft maar 20 minuten, als het dan echt niet lukt ga je terug. Heb je toch 3,5 km gerend.
En overal lees je: Hardlopen helpt bij een depressie. Als je niet gaat hou je het zelf dus in stand.
Handschoenen aan en haarband om je oren.
Kom op, je kunt het.
Na 1 km: Ik voel m'n benen niet meer. Er ligt allemaal blad op het pad!
Kijk eens wat een gave kleuren, man dat is toch mooi. Zeik niet zo.
Na 2 km: Ah, bloed in mijn ledematen. Dat prikt!
Dikkere broek aan doen de volgende keer.
Na 3 km: Poeh, best warm zo. Gaat wel lekker, ik sla niet af naar huis maar maak het rondje nog iets groter. 5 kilometer voelt mentaal toch beter dan 3,5.
Thuisgekomen: Goh, ruim 7 kilometer. Niet slecht. Nu een warme douche.
Er is weer wat orde in de chaos in mijn hoofd, ik kan weer echt ademhalen en de band om mijn borst is even weg. Het bloed lijkt zelfs sneller te stromen, niet meer het gevoel dat er stroop door mijn aderen stroomt.
Kortom: Wanneer het kan ga ik sporten. Gewichtsbeheersing en gedachten-beheersing.
Reacties