Door te gaan hardlopen zonder muziek heb je meer oog voor je omgeving is mijn ervaring. Het is lekker om jezelf mee te laten varen op het tempo van de muziek, maar af en toe is het ook lekker om eens goed om je heen te kijken naar de bloemen in de berm, de dieren in de natuur en de mensen die je onderweg tegenkomt.
Het begon niet zo super, na anderhalve kilometer kreeg ik enorme buikkrampen, zo hevig dat ik dacht dat ik het ter plekke in m'n broek zou doen. Terug naar huis zou ik niet redden, ik ben dus maar het struikgewas ingedoken. Dit is ook één van de redenen dat ik eigenlijk niet meer meedoe aan wedstrijden, de stress slaat me op m'n darmen en ik sta altijd in het startvak met krampen, elke dixie die ik tegenkom maak ik gebruik van.
Het is een onderwerp waar ik geen andere hardloper over hoor, het lijkt wel of het alleen mij overkomt, toch kan ik me dat niet voorstellen. Het is ook een wat lacherig onderwerp waar nogal wat schaamte bij komt kijken geloof ik, maar voor mij is het wel iets om rekening mee te houden.
Afijn, weer lekker op weg passeerde ik een man met loslopende hond. Ik heb het niet zo op loslopende honden wanneer ik hardloop, ik vrees dat ze mijn sprintje langs hen heen opvatten als aanval en naar me gaan happen. De man deed geen aanstalten zijn hond aan te gaan lijnen, de hond rende vrolijk met me mee.
Deze Dobermann look-a-like durfde ik niet te trotseren, ik heb maar een praatje aangeknoopt met de man en ben met hem meegewandeld tot ie eindelijk afsloeg, haha. In 5 minuten was ik heel wat wijzer over de hond (gered van de dood, ze wilden 'm een spuitje geven toe ie 7 maanden oud was omdat ie beet. Had ik dus best goed ingeschat, die hond.) en zijn vorige hond.
En waar ik toch vandaan kwam, ik had zo'n mooie tongval, duidelijk niet uit deze regio. Hilarisch, ik heb wel gehad dat wanneer ik in het Westen was men dacht dat ik uit Friesland kwam. Ik doe mijn best ABN te praten, als leerkracht dien je het goede voorbeeld te geven, toch? Dat zit er nog steeds in dus.
Weer op weg kwam ik weer de klimwand tegen die ik de afgelopen dagen al enkele malen gepasseerd ben. Gister met vriend en zoon twijfelde ik al maar toen durfde ik niet, bang voor het oordeel van anderen.
Het zijn een paar grote rotsblokken, max. 4 meter hoog gok ik, met grepen erop. Zeer uitnodigend om eens op te klimmen, vandaag heb ik dat ook gewoon gedaan.
War geeft het dat iemand mij dat ziet doen? Ik heb enorm veel lol gehad, het was nog leuker dan ik dacht. Ik heb de top gehaald! Naar boven is makkelijk dan naar beneden trouwens, de eerste keer landde ik op m'n kont in het zand, de tweede keer ging het beter.
Het lijkt me vreselijk leuk om echt te gaan bergbeklimmen of eens zo'n grote klimwand te beklauteren.
Lichter leven begint met jezelf niet zo serieus nemen denk ik, ik kan echt vreselijk lachen om mijn eigen gestuntel en impulsieve acties. Vriendlief ook, het leven met mij is ook vast wel spannend, je weet nooit wat er nou weer gaat gebeuren ;)
Reacties