Mensen vonden het vooral erg dapper, dat ik zo open durf te zijn en een erg kwetsbaar moment van mijzelf heb vastgelegd. Ik deel het om inzicht te geven in de bizarre wereld van een depressief hoofd. De zelfverachting is pijnlijk om te zien. Maar dit is mijn realiteit.
Ik vond mezelf zo verschrikkelijk stom en niet de moeite waard en wist zeker dat iedereen dat zou vinden. Daarom heb ik ook de foto gemaakt; "Als ik dit deel haken al mijn volgers af. Hier zit niemand op te wachten. Doe maar, deel maar."
Ik heb duidelijk last van hechtingsproblematiek, nu op mijn drieëndertigste worstel ik er nog enorm mee. Ik ben mij er van bewust, dat is stap 1 toch?
Inderdaad haakten er een aantal mensen af, maar de reacties waren overweldigend. Het is doodeng, zo open te zijn, maar broodnodig. Pas als je inzicht heb in hoe een depressie is kan er begrip voor komen.
F*ck die lelijke, nare, afgrijselijke, me tot niets reducerende #depressie De wereld is inktzwart, tranen vloeien dag en nacht.
Het is zo'n duidelijk patroon, het wegzakken in die diepe diepe bodemloze put: terugtrekken, elk contact vermijden, onverschilligheid afgewisseld met onstopbare huilbuien, de pijn te verdoven door te veel eten/alcohol/spullen kopen. Onwijs veel moeite om überhaupt te bewegen, laat staan hardlopen. Ik wil gewoon oplossen. Verdwijnen. Uitgegumd worden.
Vriendlief gevraagd of hij elke ochtend wil controleren of ik mijn medicatie wel neem; ik ben bang voor mijn eigen gedachtes over wat ik ermee zou moeten doen.
Maandag weer therapie.
Waarom, ja echt waarom (?!) duurt het al 4,5 jaar? Deze hel in mijn hoofd.
Ik doe alles wat moet. Sporten, nl hardlopen. Vegan leven. Plantaardig eten. Wekelijks therapie. Elke dag ssri medicatie voor overdag en antipsychotica voor de nacht.
Hoe ga ik dit overleven? Overwinnen?
De zelfhaat en zelfverachting is zo intens en zit zo diep in elke vezel en porie van me.
Is dat werkelijk nog omkeerbaar?
Hoe. Dan. HOE DAN.
#nofilter ahahahahaha. Pathetisch.
Reacties