Zeventien jaar verkering & een poster voor onze liefde


Vandaag heb ik 17 jaar verkering met de allerleukste man. Mijn maatje, mijn soulmate en alle andere clichés zijn zeker op ons van toepassing.

Ik kan gewoon zo ontzettend met hem lachen! Lachen in elke situatie, hoe ongemakkelijk of verschrikkelijk ook; juist dan. Hoe moeilijker het is, hoe harder en zwarter de grappen. Lachen door de tranen heen, hem lukt het om dat bij mij voor elkaar te krijgen. Ik kan echt mijzelf zijn bij hem, dat is me heel kostbaar.

Mijn halve leven (man, ik word oud) al bij hem; en toch blijft de angst dat ie me zat is en weggaat sluimeren. Iedere dag, elke minuut spookt dat door mijn hoofd.
Deal er ook maar mee, een partner die al 5,5 jaar worstelt met depressies en PTSS. Dat heeft absoluut een enorme invloed op alles. Je moet sterk in je schoenen staan wil je er zelf niet aan onderdoor gaan.

Elke dag vertelt ie me dat ie van me houdt en ik durf zowaar soms te geloven dat ie het meent. Zou het toch lukken ooit de hechtingsproblemen uit mijn jeugd achter me te laten en echt oprecht te geloven dat ik wél bestaansrecht heb? Ondanks het niet(s) presteren of wat bij te dragen aan de maatschappij?



Deze poster won ik bij de Instagram Valentijnsdagactie van Postertime, een plattegrond van onze woonplaats Coevorden, met een hartje op elke plek waar we samengewoond hebben.
Bij Postertime kun je gepersonaliseerde posters bestellen, wat dacht je van de maandstand van het moment dat je kind werd geboren of je trouwde? Of een plattegrond van je lievelingsstad/dorp? Je geboorteplaats, de plek waar je altijd nog eens naartoe wilt of de plek waar je je liefde ontmoette?

Huis 1 ging een beetje gek, mijn moeder en broertje verhuisden naar de nieuwe vriend van mijn moeder en vriendlief trok bij me in. Zo gingen we samenwonen.

Huis 2 was het huis in de stad, ideaal als je twintiger bent en alles dichtbij wilt hebben. Daar is onze oudste zoon geboren.

Huis 3 is ons huidige huis en ons eerste koophuis, toen L. één was liepen we toch wel erg aan tegen de vele trappen van onze bovenwoning, niet handig met een wandelwagen en baby. Tijd voor een tuin en een kindvriendelijke buurt vonden we. En dat hebben we zeker gevonden, nog steeds ben ik erg blij met ons huis in een leuke buurt.

En L'amour toujours, de begeleidende tekst eronder? Dat is "ons" liedje, uit de tijd dat we verkering kregen. Wie kent 'm niet, dé hit van Gigi D'Agostino in 2001/2002 😁


Liefde voor altijd, l'amour toujours. Hoe toepasselijk.

Reacties