Depressie: Een impasse

Na bijna 6 jaar therapie heb ik een punt bereikt dat ik vast zit. Ik zit in een impasse. Ik probeer alles te doen wat helpt om te herstellen, maar er is één obstakel waardoor ik niet meer verder kom, namelijk mijn zelfhaat.

Ik vind mijzelf zo stom en niet de moeite waard dat werkelijk alles wat ik doe, hoe goed/dapper/bijzonder/gewoon ook er altijd die stem is die me vertelt dat het er niet toe doet.  Niets wat ik doe is goed genoeg, altijd trap ik mezelf de grond in.

Mijn sociale angst, de angst dat ik het fout doe is altijd aanwezig en in alles zie ik de bevestiging dat ik het inderdaad weer verpruts.

Zelfs op het feest van mijn beste vriendin, die ik al 19 jaar ken, kan ik nog niet mezelf zijn. Ik kuste haar niet bij binnenkomst, het cadeau wat we gaven was overdreven veel in vergelijking met de rest, we (vriendlief en ik) waren meer observanten in plaats van te kletsen met vreemden en mengden dus niet lekker met de rest. Het duurde 3 uur voordat ik het gevoel had dat ook ik hier wel mocht zijn ondanks dat ik niet leuk genoeg ben en even later gingen we weg.

Ik ben introvert, waarom ik verwacht om extravert te zijn op een feest slaat eigenlijk nergens op. Het gaat om het gevoel er bij te willen horen, als je van een afstandje toekijkt hoor je er niet bij. Vriendin A. is fantastisch, kent me door en door, wist dat dit ging gebeuren en heeft me steeds op het hart gedrukt dat het echt niet erg is als we maar even blijven. Ze kent me beter dan ik mijzelf ken, ik denk nog steeds dat het deze ene keer vast wel gaat lukken, erbij horen bij de rest.

Ik mis een basisveiligheid, mijn hele leven is mijn gevoel dat ik er niet bij hoor, dat ik de tijd en moeite niet waard ben. Ik heb de pech gehad dat dat ook keer op keer bevestigd werd en soms nog steeds wordt, dus dat ik dat voel, waar dat vandaan komt is wel te verklaren.

Het is enorm frustrerend wel mezelf, mijn gedrag en gevoel te kunnen analyseren maar er dan verder niets mee te kunnen.

Elk contact weer opnieuw met iemand, al zijn we 19 jaar bevriend of hebben we 17 jaar verkering, vrees ik het moment waarop diegene zegt dat dit de laatste keer was en ik de tijd en moeite niet meer waard ben. Elke keer weer moet diegene onbewust bewijzen dat dat het echt is, dat het niet gespeeld is of uit medelijden dat ze contact met me hebben. W. moet dus elke dag(!) bewijzen dat ie me echt leuk vindt, niet dat ik dat wil maar deze processen spelen onbewust.

Ik voel me ook een waardeloze moeder, omdat ik regelmatig het gevoel heb dat ze niet op de juiste plek zitten. Bij L. is de groep gewijzigd, van een club met vooral non-verbale kinderen is het nu een klas met nog meer zeer aanwezige kinderen die een flinke stempel drukken op de groep. Drie van de vijf dagen ging het niet goed deze week, al weken komt ie thuis met kapotte kleding omdat hij het textiel losscheurt en opeet. De t-shirts zijn niet te repareren omdat er echt stukken uit zijn.
Voor zijn pica (niet eetbare dingen eten, in zijn geval draadjes, touw, haar, stof) hebben we nu eindelijk volgende week een afspraak bij de kinderarts. Maar het komt ergens vandaan, zijn onrust en over- of onderprikkeling en we hebben het nog niet kunnen wegnemen tot nu toe.

R. is gestart in groep 4 op school, toen ik hem vroeg wat voor werk hij dan maakte gaf hij als voorbeeld de tafel van 1 te moeten leren. Dit jochie rekent spontaan uit zijn hoofd zo even uit dat 17 keer €0,25 €4,25 is bij het inleveren van de statiegeldflessen. Vorig schooljaar, halverwege groep 3 werd toegezegd een hoogbegaafdheidsonderzoek te starten. Door uitval van de intern begeleider is het blijven liggen en kwamen we er in juni achter dat er nog niet gedaan was. Door communicatiefouten intern op school is R. nog niet helemaal didactisch doorgetoetst om zijn daadwerkelijke niveau te bepalen en doordat ook de orthopedagoog 6 weken zomervakantie heeft, de nieuwe leerkracht meteen al ziek was bij de start van het schooljaar en de overdracht dus niet zo lekker geweest is begon R. dus met de tafel van 1 en sommetjes als maak de reeks af: 1,2,3,...

Beide kinderen zitten dus nog niet helemaal goed op hun plek of lekker in hun vel, ik voel me enorm tekort schieten als moeder.
Vorig jaar ben ik te afwachtend geweest, ik ging er vanuit dat het allemaal wel goed zou komen, ik ben zelf tenslotte ook leerkracht geweest en zou wanneer ik zelf in die positie zou zitten er alles aan doen om te zorgen dat het kind op het juiste niveau onderwijs krijgt. Elk kind heeft recht op een ononderbroken leerlijn, ook als je niet in het gemiddelde past.

Ik wil niet dat R. zich gaat vervelen, gaat onderpresteren of het gevoel krijgt niet gezien te worden. Tegen een meerbegaafd kind zeggen dat ie zich maar aan moet passen aan de rest is net zo oneerlijk als van een zwakbegaafd kind verwachten dat hij mee doet met de rest. Onder je niveau werken is zeker zo schadelijk en funest voor je zelfbeeld als boven je niveau werken.

Ik zit er bovenop nu bij R. en ben al meerdere malen op school geweest, ik ben nu een drammende en bemoeizuchtige moeder die niet tevreden is met "we zijn er mee bezig".  Data wil ik hebben, van de dagen dat de onderzoeken ingepland staan voor R., eerder ben ik niet gerust erop dat het wel goed komt.

Ik zal er alles aan doen wat mogelijk is om te zorgen dat R. zich wél gezien en erkent voelt, dat hij niet als hij 35 is (nog) het gevoel heeft er niet toe te doen en onzichtbaar te zijn.

Maar hoe kun je nou leren om jezelf leuk te vinden?
Of tenminste een neutraal gevoel in plaats van die allesverzengende haat?