Depressie: Erkenning en identiteit


Zo, het was alweer een tijdje geleden dat ik een blog geschreven heb. Het is niet dat ik niets heb om over te schrijven, het is meer dat ik het niet durf. Mijn angst dat ik het niet goed doe, het altijd aanwezige stemmetje dat zegt "wie zit er nou op jou te wachten" en ook het gebrek aan tijd alleen hebben helpt niet mee.

Sinds de scholen en dagbesteding dicht gingen lag de focus vooral op goed de dag doorkomen en dat was best een pittige opgave. Gelukkig kan Liam weer naar het expertisecentrum, ook in de zomervakantie en dat geeft hem de benodigde structuur en ons een paar uurtjes adempauze. 


Huidige status

Het gaat niet zo goed met me, het is alsof ik fysiek naar beneden getrokken wordt sommige dagen, de put in. Gelukkig kan ik weer wekelijks naar de psychotherapie, dat voelt toch een stuk beter dan telefonische therapie. Ondanks dat ik (haast) geen oogcontact maak (want ik ben erg bang afkeuring/afwijzing in haar ogen te lezen) voelt het beter fysiek in dezelfde ruimte te zijn. Lichaamstaal doet ook (onbewust) veel met me merk ik.


Hardnekkige patronen

Ik zit een beetje vast, ik zie wel wat er niet klopt aan mijn gedachten maar kan het niet veranderen. Dat stemmetje is heel hardnekkig en vervallen in gedachtenpatronen die je al zo lang hebt is onvermijdelijk. 

Ik miste als kind een veilige basis en zoek erkenning bij anderen omdat ik het in mijzelf niet kan vinden. Dat wat ik denk, voel en zie klopt pas voor mij wanneer een ander het bevestigd. Ik ben me er bewust van en dat is erg frusterend. 

Heel mijn leven dacht ik dat ik gek was, dat de rest normaal was en dat het logisch was dat ik gepest werd, ik vond mezelf ook erg stom en vond dat ik dat verdiende. Dat ik onveilig gehecht ben en daardoor een veilige basis mis is iets waar ik pas recentelijk heb durven erkennen. Durven ja, want toegeven dat ik er geen schuld aan heb MAAR het dus ook niet kan veranderen is best wel een dingetje voor me. Het is makkelijker wanneer het aan jou ligt, want als jij iets veranderd kan het nog wel goed komen. 

De schuld bij een ander leggen, ook al is dat wel waar het hoort, zorgt voor slachtofferschap en dat voelt als zwak zijn. En zwak zijn associeer ik met minderwaardig zijn, dat is wat ik me heel mijn leven al voel en dus koste wat het kost wil vermijden. Afijn, stap 1 naar verandering is bewustwording, dat heb ik toch maar mooi al bereikt.


Bevestiging nodig

Dat Roan hoogbegaafd is zag ik al lang maar het is pas echt voor mij wanneer het bevestigd wordt door experts. Dat wat ik zie klopt vast niet, want als het wel klopt wat ik zie waarom zien anderen dat dan niet? Daar zit veel pijn van vroeger, als het wel klopt wat ik zie, voel en ervaar, waarom heeft dan niemand ingegrepen vroeger bij mij? Alles hangt samen en dat frustreert me. 

De bevestiging krijgen van de hoogbegaafdheidscoach is haast alsof ik bevestiging krijg voor mijzelf, Roan lijkt zoveel op mij. Ik ben niet gek, ik denk gewoon sneller dan een ander, kan eindeloos associeren en verbanden leggen en kan absoluut niet tegen onrecht. Dat is niet gek zijn, dat is een brein wat net iets anders werkt.

Dat Liam autistisch is zag ik al toen hij 9 maanden oud was maar geloofde ik pas echt toen het bevestigd werd door professionals toen hij 3,5 jaar was. Wat ik zie klopt wel maar ik durf niet te vertrouwen op mijn eigen oordeel, ik ben te bang dat het niet klopt en ik dus gek ben. En dus verdiende ik het wel om gepest te worden en door mijn vader in de steek gelaten te worden. Ja, alles hangt samen bij mij, het is ontzettend zwart-wit hoe ik denk, daar ben ik me bewust van. 


Identiteit

Op zoek naar mijn identiteit, wie ik nu echt ben, het duurt inmiddels al 7 jaar. Zeven jaar geleden ben ik uitgevallen op mijn werk, kon ik de ballen niet meer omhoog houden allemaal en ben ik snoeihard ingestort. ZEVEN jaar lang al ben ik bezig met zoeken naar wie ik ben, wat ik nodig heb om te helen en wat ik wil. Nou ja, meer wat ik nog kan. 


Werk

Als mensen me vragen wat ik doe voor werk vind ik het heel erg moeilijk te zeggen dat ik niet werk. Dat impliceert dat ik een thuisblijfmoeder ben, wat weer impliceert dat het een keuze was. Zeggen dat ik het niet meer kon combineren met de kinderen impliceert weer dat ik zwak ben, "je hebt toch zelf gekozen voor kinderen?" of dat ik het op Liam zijn beperkingen afschuif, dat ik me daarachter verschuil als excuus. Maar dan moet ik dus uitleggen dat ik afgekeurd ben, ja op mijn leeftijd al ja. Nee, het is geen lichamelijke beperking, dus leg ik maar uit dat ik vanwege een depressie en PTSS afgekeurd ben. Weg gezellige sfeer, een heel zwaar antwoord op een heel onschuldige vraag.

Het is makkelijker te zeggen dat ik niet werk, " nee het was niet te combineren met een kind met beperkingen", en dat is ook niet gelogen. Dat was één van de druppels die de emmer deed overlopen 7 jaar geleden. Dat ik afgekeurd ben is het resultaat van dat wat er aan vooraf ging, dat ik onderuit ging omdat het allemaal niet meer te combineren viel; werk, kinderen, mijn verleden en mijn omgeving.

En het is niet een heel zwaar, sfeerverpestend antwoord, toch? Ik ga er mee oefenen, dat wordt mijn nieuwe uitleg op de vraag wat voor werk ik doe.

Mijn identiteit hangt niet meer samen met mijn werk, ik ben niet Debbie-de-leerkracht, maar gewoon Debbie. Ik ben veel meer dan mijn werk en de status die daarbij hoort, als ik daar zelf in geloof zullen anderen dat ook geloven.


Erkenning krijgen van een onbekende

Ik kwam laatst iemand tegen in de sportschool die me herkende van mijn blogs. En haar bevestiging, dat ik zo open ben en erover schrijf, dat dat anderen kan helpen door her- en erkenning in mijn verhaal maakte  dat ik het toch weer durf. Het was voor mij heel waardevol. Er zit dus wél iemand te wachten op mijn verhalen en die erkenning krijgen is heel fijn. 

Erkenning zoeken doen we allemaal, dat ik dat bij anderen zoek is een gegeven, maar als ik meer in mijzelf ga geloven zal ik het ook meer uit mijzelf kunnen halen. Het is een langdurig proces, maar ik werk er hard aan. Er is progressie en dat is het allerbelangrijkste, niet?

💚

Reacties

Anoniem zei…
Hallo Debbie
Het blijft is lastig je constant te moeten blijven verdedigen
De wereld omgeving is hard. Meestal als er aan de buitenkant
Niets te zien is weten mensen niet hoe het werkelijk met je is
Bij ons ook niet echt begrip gehad over het gedrag van patrick
Iedereen had wel een mening niet altijd fijn.
Nu gelukkig na een aantal jaren knokken van ons duidelijkheid
En rust in huis en mensen minder hun mening klaar.
Ook nu de rust op ons nieuwe stekkie omdat we jaren een ongewonnen
Strijd moesten leveren met de buurvrouw. Niemand snappte dat we er zelf
Aan onderdoor gingen.
Heel fijn om jouw blog te lezen. En knap van jullie dat je het zo
Goed doet met elkaar.
En heel fijn voor Rowen dat er duidelijkheid is.
Succes voor hem het komende schooljaar.
Gr je buuf.
En duimen dat het goed met je gaat komen
Ook al zal het zn tijd moeten hebben.

Debbie zei…
Dank je wel voor je reactie, buuf ��

Wat een nare tijd hebben jullie achter de rug, jeetje mina. Goed dat jullie de stappen durfden te nemen die nodig waren voor jullie gezin, ik hoop dat het een fijne en veilige plek is hier in de buurt.
Wat een strijd is het soms, hè? Maar voor je kinderen ga je tot het uiterste, ook al verklaren anderen je voor gek.
��