When it's dark look for stars

Het is alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb over mijn depressie en de zoektocht naar beter worden. Ik blijf het een lastig onderwerp vinden, durf ook niet zo goed te schrijven, want wie zit er nou eigenlijk op te wachten vertel ik mijzelf steeds én het is tot nu toe nog niet echt een leuk verhaal met een happy ending, ik zit er nog middenin.

Bijzonder; dit schreef ik een jaar geleden. Voor mijn gevoel ben ik nog geen steek verder gekomen, toch zie ik ook wel in dat ik wel in het veranderproces zit. Ik ben me bewust van alle processen, dat is wat het lastig maakt. Ik ben zo hyper bewust van alles wat ik doe dat dat tegen me werkt. Voorbeeld: Het is normaal dat wanneer je in gesprek bent met iemand dat je de lichaamshouding gaat spiegelen. Dat is iets wat normaal onbewust gebeurt, het is een heel natuurlijk iets, bedoeld om een connectie te maken met een ander. Let er maar eens op; hoe meer je je verbonden voelt met de ander, hoe meer je gaat spiegelen.

Het blijft een rare gewaarwording en ik kan er nog niet mee omgaan; mensen tegen wie ik opkijk die mij als gelijkwaardig zien. Dat klinkt heel vaag en wellicht ook wel erg sneu, maar door de manier waarop mijn leven is verlopen heb ik geen vertrouwen in mijzelf en vind ik mijzelf erg minderwaardig ten opzichte van veel mensen. Heel veel mensen. Eigenlijk iedereen, ik kan altijd wel een reden verzinnen. Dat is ook haast wel knap te noemen.