When it's dark look for stars

"Je moet gewoon van jezelf leren houden!" "Je moet niet alles zo persoonlijk opvatten. Zet je er overheen." "Je moet gewoon de situatie accepteren." "Je moet gaan sporten, door de endorfines kom je wel uit je depressie." "Je moet gewoon weer aan het werk gaan, dat is goed voor je eigenwaarde." "Je moet gezond gaan eten, je bent wat je eet. Eet je troep, dan voel je je slecht." "Je moet matigen met cafeïne, een cafeïne-verslaving zorgt ook voor somberheid." "Je moet alcohol laten staan, je voelt je even goed en kunt dan in slaap vallen, maar je slaapt lichter en minder goed en de nare gevoelens komen erna dubbel zo hard terug." "Je moet geen medicatie slikken, dat is maar onzin! En verslavend!" "Je moet CBD olie nemen, dat is veel beter dan die drugs die de psychiater voorschrijft." Of visolie en andere supplementen, schijnt ook bij heel veel mensen te werken.

Bijzonder; dit schreef ik een jaar geleden. Voor mijn gevoel ben ik nog geen steek verder gekomen, toch zie ik ook wel in dat ik wel in het veranderproces zit. Ik ben me bewust van alle processen, dat is wat het lastig maakt. Ik ben zo hyper bewust van alles wat ik doe dat dat tegen me werkt. Voorbeeld: Het is normaal dat wanneer je in gesprek bent met iemand dat je de lichaamshouding gaat spiegelen. Dat is iets wat normaal onbewust gebeurt, het is een heel natuurlijk iets, bedoeld om een connectie te maken met een ander. Let er maar eens op; hoe meer je je verbonden voelt met de ander, hoe meer je gaat spiegelen.

Het begon met deze blogpost ; een recept over een bananencake die ik gevonden had in de Flair en gemaakt had. Ik was er zo enthousiast over, en kwam erachter dat experimenteren met een bestaand recept erg leuk is, dat ik dit wilde delen met wie het maar mocht interesseren. Het begon met gezonde recepten, leuke koopjes op het gebied van kinder- en sportkleding en DIY's; langzamerhand durfde ik het aan meer te delen en ben ik ook gaan schrijven over mijn kinderen. Ik heb namelijk twee heel fantastische en bijzondere kinderen waarmee elke dag weer een avontuur is.

Sinds vorige week hebben we video interactie begeleiding voor L., zowel thuis als op het kinderdagcentrum wordt er gefilmd en gaan we dit bekijken, evalueren en bespreken. Door iets te filmen kun je het later nog eens terug kijken en zie je zaken die je anders in de hectiek ontgaan, omdat je focus op dat moment ergens anders is. Het gaat er niet perse om om moeilijke momenten te filmen, ook door goede momenten te filmen kun je analyseren naar wat maakt dat het zo goed gaat en dit op andere momenten toepassen. Vorige week is ze bij ons komen filmen; het was de bedoeling een zo normaal mogelijke activiteit te filmen van L. W. en ik besloten dat een spelactiviteit wel een goede start zou zijn, wij zijn namelijk altijd hyperalert wanneer L. aan het spelen is en R. ook thuis is; dat botst en escaleert regelmatig.

Hokjesdenken; ik word er gek van. Niet alleen dat anderen dat doen, irritant, maar ook omdat ik mijzelf erop betrap dat te doen. Het is best logisch dat we dat doen, want door mensen in hokjes te plaatsen creëer je overzicht en heb je het idee de boel onder controle te hebben. Je creëert daardoor ook een bepaald verwachtingspatroon, je gaat dan voor mensen al invullen wat en hoe ze zullen denken over iets. Meestal gaat het ook wel op, daarom doen we dat natuurlijk ook. Het geeft je veiligheid, je denkt te weten wat je kunt verwachten. Maar wat als je niet in een hokje past? Mijn oudste zoon bijvoorbeeld, door hem zie ik dat hokjesdenken erg beperkend kan zijn. Hij wordt woensdag a.s. 7 jaar oud. Bij een kind van 7 heb je bepaalde verwachtingen, op wat voor een punt hij zal zijn in zijn leven. Een kind van 7 zit in groep 3 (hij is van feb. 2009), kan inmiddels lezen, schrijven en rekenen, is in staat zich te redden in het verkeer (onder begeleiding), speelt met vriendjes op woens...

Gisteren ben ik in Assen geweest naar het Drents Museum met mijn oma en beide kinderen. Ja echt, ik heb gewoon de gok genomen en ben de uitdaging aan gegaan. L. en R. allebei in een wandelwagen, eten en drinken mee voor onderweg en met gratis toegangskaartjes van de Rabobank hebben we een heel leuke middag gehad! Het ging boven verwachting goed, we hebben natuurlijk niet echt stil kunnen staan zoals je dat normaal misschien wel zou doen, want met L. in de wandelwagen moet je wel continu in beweging blijven, anders gaat hij protesteren. James Paterson: Autumn in Glencairn De Rabobank had speciaal voor leden een dag dat je gratis naar één van de deelnemende musea kon. In Coevorden deed het Stedelijk Museum ook mee, maar ik vind het Drents Museum echt heel erg gaaf. Ook omdat daar nu een kunstexpositie was van de Glasgow Boys, Schots impressionisme 1880-1900. En omdat het altijd erg leuk is om de permanente collectie van vondsten uit de prehistorie en vroege historie te bewonderen...

Ik doe de hele week al mijn best om het naast mij neer te leggen, maar het lukt me niet. Het vreet aan me, ik lig er wakker van. De discussie rondom ADHD is weer hoog opgelaaid, het ene na het andere artikel verschijnt waarin de ouders worden aangewezen als de zondebok voor het ontstaan van ADHD bij kun kinderen. Ook op tv is er elke dag wel iemand die zijn mening klaar heeft over de tekortkomingen van de ouders Het is de achterbankgeneratie , de prinsjes en prinsesjes die overal naartoe gereden worden en overal hun zin in krijgen. "Kinderen met een druk temperament ontwikkelen ADHD als ouders niet streng genoeg zijn"... "En als ze dan zo'n etiket krijgen, kunnen ouders hun handen eraf trekken."