Al sinds zijn tweede verjaardag gaat L. met mij mee naar de tandarts. Het leek mij een goed idee om hem zo vroeg mogelijk eraan te laten wennen. Achteraf gezien maar goed ook dat we er zo vroeg mee zijn gestart, want het bleek een naar wat leek onoverkomelijk probleem te zijn om L. in zijn mond te laten kijken.
Al sinds zijn tweede verjaardag gaat L. met mij mee naar de tandarts. Het leek mij een goed idee om hem zo vroeg mogelijk eraan te laten wennen. Achteraf gezien maar goed ook dat we er zo vroeg mee zijn gestart, want het bleek een naar wat leek onoverkomelijk probleem te zijn om L. in zijn mond te laten kijken.
Elk half jaar gaat hij trouw mee naar de controle, maar het duurde 3 jaar voordat we hem zover kregen dat hij in de stoel ging zitten, zich in zijn mond laten kijken wat tot nu toe nog niet gelukt.
Het begon al gestrest voor mij, door wegafzettingen moesten we omrijden en kwamen we 5 minuten te laat binnen. De telefoniste was in gesprek natuurlijk, dus moesten we maar afwachten of we nog aan de beurt zouden komen. En wachten is iets waar L. niet zo goed in is. De spanning bouwt zich op, stil zitten kan hij niet, alles is vreselijk spannend en indrukwekkend voor hem.
Gelukkig word ik na 5 minuten toch nog geroepen en gaan we allemaal naar binnen.
Ik ga als eerste in de stoel liggen, zodat L. kan zien wat er gaat gebeuren en hoe het moet. Onze jongste telg heeft geen zin in stil zitten en is luid aan het protesteren, vriendlief gaat met R. terug naar de wachtkamer. L. zit dus alleen in de stoel te wachten, een heel wit snoetje, ontzettend zichtbaar gespannen.
Gelukkig is mijn gebit prima en ben ik snel weer klaar.
L. is aan de beurt. Hij springt op en probeert in de stoel te klimmen, héél goed want normaal moet ik hem erin tillen, onder dwang en met een hoop protest.
Oh, wat is het spannend, voor ons allebei! Ik blijf naast hem zitten op mijn hurken terwijl de tandarts de stoel omhoog doet en de lamp bijdraait. Oh, die lamp is ook zo fel. Wat een nieuwe indrukken ook allemaal tegelijkertijd.
L. luistert goed naar mijn aanwijzingen en het lukt eindelijk: de tandarts mag in zijn mond kijken! Het gaat wel wat lastig, zo'n spiegeltje is een naar gevoel en L. probeert met zijn tong dat ding er weer uit te drukken. Stiekem moet ik oom wel een beetje lachen, het is ook wel een komisch gezicht dit.
"Nou jongen, je hebt een prima gebit. Al aan het wisselen zie ik?" Wat?? L. is aan het wisselen? Ik zeg de tandarts dat hij zich vergist en dat de spleet onderin komt omdat L. een enorme kauwbehoefte heeft en overal op kauwt.
"Nee hoor, er zitten al wat tanden los zelfs, daar komt die spleet van."
Ik ben er helemaal ondersteboven van, natuurlijk is L. al aan het wisselen. Hij wordt volgende maand ook al 6 jaar. Zijn lichaam groeit gewoon door, dat vergeet ik dus nogal eens, omdat hij eigenlijk een tweejarige in het lichaam van een bijna zesjarige is.
Ik bedoel, zo gek is dat toch ook niet? Hij kan zichzelf nog niet eens aankleden, draagt nog een luier 's nachts, moet gevoerd worden. Het is ook niet zo dat hij mij dat vertelt natuurlijk, dat hij last heeft van zijn tand of dat er een tand los zit. Zo ver is zijn communicatie nog niet. Maar toch voel ik me wel schuldig.
L. rent schreeuwend de wachtkamer in, ik hoor hem joelen terwijl ik in de stoel van de mondhygiënist lig. De ontlading van alle stress, logisch. Voor even kan het mij niet schelen dat de wachtkamer vol zit en ben ik alleen maar super trots om mijn grote mannetje.
De aanhouder wint, dat is duidelijk!
Reacties