Ik kwam zo iemand tegen en dat is fijn. Echt heel erg fijn.
In mijn laatste uurtje als weektwitteraar voor @Coevordenaren heb ik een paar pittige stellingen gedeeld en vragen gesteld aan onder andere de gemeente Coevorden en de brede school SOM en er was een raadslid die reageerde en met wie ik hierdoor nu mailcontact heb. Ze is echt geïnteresseerd in mijn verhaal, in mijn kind en in mijn wensen voor mijn kind.
Met de account van @Coevordenaren had ik een heel breed bereik, vele malen meer dan ik met mijn persoonlijke account heb. Daardoor wist ik de moed te vinden om dat te doen, wat had ik tenslotte te verliezen?
'Ik vind het bizar en krom dat het KDC (kinderdagcentrum) waar L. naartoe gaat nu bij de dagopvang voor volwassenen inkomt. Geld, daar draait het allemaal om.'
'Een brede school is voor alle kinderen, behalve voor die met een verstandelijke beperking, die worden bij voorbaat al afgeschreven en weggestopt.'
'Participatiemaatschappij? Hoe wil je die kinderen leren om te participeren wanneer ze niet eens de kans krijgen hiertoe?'
'Inclusie, dat is het hoogst haalbare, dat elk kind zichzelf mag zijn en dat de maatschappij zich aanpast aan de behoeftes van het kind.'
'Een stap daarvoor zit integratie, dat het kind zich aanpast aan de verwachtingen en eisen van de maatschappij en hiervoor gefaciliteerd wordt. Maar wel meedraait in de maatschappij.'
'Wat hier nu gebeurd is segregatie, afscheiding dus. Deze kinderen draaien niet mee in de normale maatschappij, maar zitten op hun eigen eilandje.'
De gemeente Coevorden reageert niet, de brede school SOM reageert met "ondanks dat we niet onder één dak zitten, zoeken we als partners de samenwerking en uitwisseling." Op mijn vraag hoe dat er dan uit ziet kreeg ik van de brede school geen antwoord.
Wel reageerde de directeur van een van de scholen: "dat heeft ook te maken met de beschikbare ruimtes en keuzes van o.a. Promens Care."
Waarop ik weer reageerde: "Blijft de vraag waar de samenwerking dan zit. Klinkt leuk! Op papier. Maar praktijk?" Antwoord:"Afgelopen jaar bouw, verhuizen, settelen. Daarvoor mooie activiteiten, uitwisseling expertise." Ik ben erg benieuwd naar het volgende antwoord hierop: "En de toekomst? KDC bij dagopvang volwassenen, dus hoe dan samenwerken/uitwisselen expertise?"
Het steekt dat instanties/scholen/bedrijven/instellingen doen alsof ze fantastisch samenwerken, maar dat helemaal niet zo blijkt te zijn. Ik zit in de cliëntenraad van het KDC (omdat de beslissing kinderen en volwassenen in 1 gebouw ipv kinderen bij de brede school in mij nogal rauw op m'n dak viel) en ben dus wel redelijk op de hoogte van alles, ik heb er ook naar gevraagd bij Promens Care, het staat wel op de website, maar in de praktijk komt het er niet van.
Doe dan niet alsof, het voelt echt alsof de brede school loopt te paraderen "kijk ons eens goed werk verrichten, wij zijn zo betrokken" want dat staat zo leuk op de website en spreekt mensen aan. Ik wil weten hoe die samenwerking er dan uit ziet, op die vraag krijg ik geen antwoord of een ontwijkend antwoord/excuses. Dat zegt genoeg toch?
Maar, wat kun jij voor een ander doen? Start met luisteren. Niet iemand in de rede vallen of als iemand je een verhaal vertelt daarop inhaken met een voorbeeld van jezelf, jij hebt natuurlijk iets soortgelijks meegemaakt of kent iemand die.. Je snapt me wel, dat is gewoon even stoppen met praten, wachten totdat jij weer aan de beurt bent.
Ik kan hier heel erg slecht tegen. Ik ben zelf een redelijk introvert persoon, ik kijk de kat uit de boom en hou me in groepen vaak op de achtergrond. Mijn teamleider gaf mij eens een bijzonder mooi compliment: "Jij houdt je op de achtergrond in vergaderingen en bij een overleg, maar zodra jij je mond open trekt luister ik, omdat ik weet dat je hebt nagedacht over wat je zegt en dat het zinnig is en iets toevoegt." Wauw, als ik het zo opschrijf doet dat wel wat met me. Hij had wel goed door hoe ik ik elkaar zit.
Toch zit ik met een burn-out thuis, onder ander vanwege het volledige gebrek aan steun vanuit mijn collega's. Ik heb me nog nooit zo eenzaam gevoeld als in het half jaar voordat ik thuis kwam te zitten. Gek, dat je wanneer je altijd omringt bent door mensen je je toch zo vreselijk alleen kunt voelen. Terwijl ik dit opschrijf, voel ik een paniekaanval opkomen. Mijn adem stokt, mijn keel voelt alsof hij dichtgeknepen wordt, ik heb hartkloppingen en het gal komt me omhoog.Maar toch helpt het, ik kan het beter verwerken als ik het opschrijf, ondanks dat ik dan wel alle emoties moet ervaren die ik zo fijn weggestopt heb. Ik wil beter worden, 19 augustus ben ik 2 jaar bij huis en ben ik mijn baan kwijt, reïntegratie lukt op nog geen enkele manier.
Ik moet hier doorheen en deel daarom mijn gevecht. Jullie staan hier voor open, zijn bereid te luisteren. Dat is alles wat ik nu nodig heb. Want gedeelde smart is dan wel geen halve smart, maar absoluut iets minder smart!
Reacties