Sporten: Woensdagavond yoga-avond!
Ik heb de eerste 10 lessen cadeau gekregen van mijn stiefvader en heb toen deze voorbij waren besloten er mee door te gaan, het is echt even een moment voor mijzelf en ik kan aardig goed meekomen.
Ik ga samen met mijn moeder en een vriendin heen, maar als ze allebei niet kunnen ben ik dapper genoeg inmiddels om gewoon ook in mijn eentje heen te gaan, de lessen zijn zo waardevol dat ik over die drempel heen kan stappen.
De les heeft een vaste opbouw van drie onderdelen, eerst ademhalingsoefeningen, dan de asana's (de yogahoudingen) en als laatste de meditatie.
Alles doe je zover jij dat kunt, je moet niets forceren, maar toch vind ik de asana's vaak behoorlijk pittig! Ik wil natuurlijk ook de houdingen uitvoeren zoals wordt voorgedaan, ik ben wel een streber wat dat betreft, ik mag graag de beste leerling van de klas zijn, dat zit er al van jongs af aan in, haha!
Het verbaast me steeds weer dat het mij vaak wel goed lukt om mee te doen met de ademhalingsoefeningen en de meditatie, je moet dan echt proberen je gedachtes uit te schakelen of er in elk geval geen aandacht aan te besteden. Ik ben zo'n 24 uur per dag aan het nadenken en piekeren (vandaar dat ik ook zo beroerd slaap), maar op woensdagavond lukt het me wel. Marianne is een heel goede lerares, dat helpt natuurlijk ook ;)
Wat dan wel als gevolg kan hebben, dat is natuurlijk ergens ook de bedoeling, dat de blokkades worden weggenomen, met als gevolg dat ik tijdens de meditatie wordt overvallen door een huilbui die niet te stoppen is. Het is vast heel goed, maar ik vond het vooral erg gênant. Ik geloof niet dat de anderen iets gemerkt hebben, ik heb dit zelf ook nog niet gezien bij een van de andere deelnemers van de lessen. Wel dat ze in slaap vielen (ultieme ontspanning!) of dat er ongewild wat lucht ontsnapte (ben ik ook vaak wel bang voor, ook gênant als dat je overkomt), maar huilende deelnemers? Nee. Maar goed, ik heb ook niet voor niets een depressie natuurlijk.
Het is me al eens eerder gebeurd, toen ik een Shiatsu massage kreeg (fijn! echt een aanrader, Helga is heel goed), eindigde dat ook met heel veel tranen. Eigenlijk is dat het doel, het wegnemen van blokkades, dus waarom schaam ik me dan zo als me dat overkomt? Gek is dat, alsof huilen een teken van zwakte is. Schijnbaar voel ik dat nog steeds zo.
Ik ga zeker door met de yogalessen op woensdagavond, ik doe thuis ook wel eens een half uurtje yoga met behulp van een app op mijn telefoon of ik zet Zen-tv aan (nieuw kanaal, met de hele dag yoga, pilates en sport), maar dat is toch wel heel anders.
Voor het ervaren van de ultieme yoga-sfeer kan ik je aanraden om eens een les op dinsdagavond in Emmen bij te wonen, dat is in een originele yurt, met een kopje kruidenthee na afloop. Echt, dat moet je minstens eenmaal gedaan hebben!
Reacties