Steeds vaker merk ik dat ik in een soort van transitie zit. Zou het dan toch echt zo zijn dat je er beter uit komt, een depressie en burn-out?
Ik leer mijzelf steeds beter kennen, ik merk dat ik geniet van creatief bezig zijn; of dat nou is met het bedenken en uitproberen van een nieuw recept of het zelf maken van iets voor in mijn interieur, dat maakt mij echt heel blij (vooral wanneer het lukt natuurlijk ;) ). Wat ik nog prachtiger vind is dat mijn oudste zoon ook steeds vaker laat zien dat hij ook graag creatief bezig is. Zit dus toch in de genen? :D
Ik merk ook nu dat het makkelijker wordt om gewoon eens nee te zeggen in plaats van mij in alle mogelijke bochten te wringen om alles te kunnen doen wat een ander van mij vraagt. En dat dit ook zo geaccepteerd wordt, dat ik nee zeg, dat men dat helemaal niet raar vindt. Het mag dus gewoon, nee zeggen. Ik dacht altijd dat mensen mij dan lastig zouden vinden, "wat moeten ze wel niet denken", mij egoïstisch zou vinden, kortom; dat ze mij niet meer leuk en aardig zouden vinden.
Voorbeeld: Ik had op een donderdag enkele weken terug 3 afspraken staan. Té veel voor mij, ik raakte helemaal in paniek, want er was ook een overlapping en ik zou het niet allemaal kunnen redden, want vriendlief had tegen zijn baas gezegd dat hij die dag best wel kon werken (zonder dit te overleggen, achteraf gezien niet handig.).
Ik plan alle afspraken zoveel mogelijk op donderdag, zodat ik geen oppas hoef te zoeken voor de kinderen, dit blijft een lastig probleem nl.
Ik wilde mijn therapie niet afzeggen, maar ik moest dus oppas regelen voor R. Gelukkig kon mij oma wel een uurtje oppassen.
De afspraak bij het centrum verstandelijke beperking en psychiatrie (voor L.) waren we per ongeluk al een week te vroeg heen geweest (ergens is er iets fout gegaan met het noteren van de datum, gelukkig konden we tussendoor toch bij de arts terecht die dag), dus die viel af voor die donderdag en de laatste afspraak heb ik gezegd dat ik niet kon. En dat was geen probleem, plannen we toch gewoon een nieuwe datum? Zo kan het dus ook en dat mag ook gewoon. Wat een eyeopener zeg!
Ik droom de laatste tijd wel veel, zowel over vroeger als nare nachtmerries over mijn kinderen, oma en stiefvader. Stukje verwerking en toch ook wel een angst, alles is terug te brengen naar een verlatingsangst of moet ik het een hechtingsprobleem noemen?
Mijn verleden heeft me geleerd dat mensen me zomaar in de steek kunnen laten, daarom doe ik altijd meer dan mijn best en is mijn grootste angst dat men mij niet leuk vind.
"Je moet gewoon jezelf zijn", maar dat betekende dat ik gepest werd of in de steek gelaten werd. Dan leer je het dus wel snel af, "gewoon jezelf zijn", dat is duidelijk niet goed genoeg.
Mijn vader heeft op mijn dertiende verjaardag gezegd dat hij mij niet meer wilde zien omdat ik het huwelijk met zijn nieuwe vrouw verpestte, ik kon niet altijd even goed met haar overweg. Het leeftijdsverschil was niet groot tussen haar en mij, ik kreeg last van loyaliteitsconflicten, ik puberde en was me dus ook vast aan het afzetten en mijn grenzen aan het opzoeken; hij koos voor haar en er was geen plaats meer voor mij. Wat het nog iets erger maakte was dat mijn broertje wel welkom was en er ook nog een tijdje zonder mij heen is geweest.
Iets wat bij de EMDR nu naar bovenkomt; die eenzaamheid, het me zo in de steek gelaten voelen, dat ik hen zie wegrijden en alleen achterblijf, dat doet pijn. Maar steeds iets minder dankzij de EMDR. Het is heftig, maar het wel waard.
Mijn moeder is voor een tweede keer getrouwd en ook weer gescheiden, die man is 10 jaar lang in mijn leven geweest en heeft een belangrijke rol gespeeld, maar na de scheiding hield ook dat contact op. Ik heb nog enkele maanden contact gezocht en ben op bezoek geweest, maar het was echt eenrichtingsverkeer. Ik snap het van zijn kant ook wel, maar toch voelde het weer alsof ik in de steek gelaten werd.
Ik had een collega met wie ik samenwerkte in een discotheek van m'n 18e tot m'n 23e. We konden het goed vinden, we woonden in dezelfde woonplaats dus reed ze vaak met mij mee. Het groeide uit tot een vriendschap en ik had een periode lang erg intensief contact met haar. Ik hielp haar met het contact met allerlei instanties en de boel weer op orde te krijgen.
Toen ik zwanger raakte en het daar wel druk mee had kwam ik erachter dat het initiatief voor het contact echt bij mij weg kwam. Na een week niets van me gehoord te laten hebben nam ze nog steeds geen initiatief. Ja, na een paar weken deed ze haar beklag bij iedereen in mijn omgeving, dat ze niks meer van mij hoorde. Maar met mij heeft ze nooit weer contact opgenomen.
Pijnlijk, dat besef. Een bevestiging dat ik toch wel erg mijn best moest blijven doen, omdat mensen anders weg gingen.
De familie van mijn vader heeft altijd mijn vaders verhaal geloofd, namelijk dat ik zelf het contact met hem had gebroken of dat mijn moeder hiervoor verantwoordelijk was (wat hij exact verteld heeft is me nooit duidelijk geworden, dit heb ik van twee verschillende personen gehoord, twee verschillende verhalen). Nooit hebben ze aan mij gevraagd wat er gebeurd was. Ik snap dat ze loyaal zijn naar hun zoon en broer, ik snap niet dat ze zo makkelijk ook afstand van mij namen.
Dankzij Facebook heb ik weer wat contact met enkele familieleden, maar als ik berichtjes zie als "lekker gourmetten met de hele familie", dan steekt dat wel. Wat ben ik dan? Ik heb wel eens gereageerd daarop, maar dat maakt het alleen maar pijnlijk en moeilijk voor alle betrokkenen. Want ja, als ik reageer met "goh, de hele familie? Ik heb helaas de uitnodiging gemist" ja, wat moet je dan daar ook op zeggen? Het is nou eenmaal zo gelopen, daar doe je niks meer aan.
Mijn schoonmoeder heb ik zelf het contact mee verbroken nadat ik haar uit mijn huis heb gezet op W.'s verjaardag na een enorme uitbarsting. Traumatisch, de eerste 4 EMDR sessies heb ik dit conflict weer moeten herbeleven omdat ik er maandenlang nachtmerries van heb gehad.
Maar toch, ik heb mijn grens aangegeven toen en nu 9 maanden later durf ik wel te zeggen dat ik er goed aan heb gedaan. Ik weiger me een aansteller of waardeloze moeder te laten noemen, zulke mensen hoef ik niet in mijn leven. W. gaat wel wekelijks naar haar toe, vooral omdat de kinderen ernaar vragen, het is tenslotte wel hun oma. Ze is gelukkig wel lief voor de kinderen. Ik kan het nog steeds niet goed verdragen, dat ik dan alleen thuis ben, het voelt elke keer weer alsof ik in de steek gelaten word. Op die momenten ga ik altijd hardlopen of naar yoga, dat helpt :)
Mijn collega's van school heb ik op een enkel berichtje na ook niets meer van gehoord, duidelijk gevalletje van "uit het oog, uit het hart", de collega's van de groepen daarentegen ontvang ik zelfs nu na ruim twee jaar nog berichtjes van met de vraag hoe het met me gaat of dat ze mijn blog gelezen hebben en mij een hart onder de riem willen steken. Wat een verschil hè? Dat zal dan toch wel het stukje SPH zijn van de groepswerkers, of ik had gewoon erg pech dat ik veel egoïstische collega's trof op school, haha.
Ik leer langzaam wat goed voor mij is, dat ik best wel eens de vraag mag stellen of ik iets wel wil en niet overal meteen ja op zeg, mijn grenzen aan te geven en mijzelf eens op de eerste plek te zetten.
Omdat ik verander ben ik onbewust dus wel bezig met de vraag of mensen mij nog steeds wel leuk vinden en me niet verlaten omdat ik verander. Dat komt er 's nachts dus uit in mijn dromen óf tijdens de meditatie bij yoga, waarbij ik regelmatig droom dat één van mijn kinderen of mijn oma dood is, mijn vriend mij verlaat voor een ander, mijn stiefvader niets meer van mij wil weten enzovoort. Dat maakt het soms best lastig om het gaan slapen, het zijn verschrikkelijke dromen, maar het is toch wel ergens goed voor. Verwerking en genezing; dat hou ik me steeds maar voor ogen.
- Ik heb een geweldige vriend, die ondanks alles wat er gebeurd is in de afgelopen 14 jaar nog niet gillend weg is gerend, die wanneer nodig ook echt voor mij opkomt (zoals met die uitbarsting met z'n moeder) en echt van mij houdt.
- Ik heb drie geweldige vriendinnen waarbij ik altijd terecht kan en die ik regelmatig spreek en leuke dingen mee doe. A. is al meer dan mijn halve leven mijn beste vriendin, M. en ik zijn sinds de pabo onafscheidelijk en D. (ken ik ook van de pabo) ga ik sinds enkele maanden wekelijks mee naar yoga.
- Mijn opa en oma staan altijd voor mij (ons gezin) klaar en willen altijd oppassen en helpen.
- Mijn moeder en stiefvader hebben het zelf erg druk natuurlijk, maar helpen als ik ze vraag en het uitkomt.
- En natuurlijk die fantastische zoons van me, elke dag verbazen ze mij. Nu pas snap ik wat onvoorwaardelijke liefde is, sinds ik kinderen heb (wat me wel nog meer doet afvragen hoe je in vredesnaam je kind in de steek kunt laten, maar goed, lang leve therapie).
Met deze geweldige mensen achter mij gaat het mij zeker lukken dit te boven te komen, ik ben er steeds meer van overtuigd dat dit wel kan!
Het verleden kun je niet veranderen, maar dat betekent niet dat je er niet niet meer op terug moet kijken. Door erbij stil te staan kun je wel een boel gedragspatronen verklaren; mijn angst om me te hechten, het gevoel dat ik nooit goed genoeg ben, waarom ik de oorzaak van strubbelingen toch altijd bij mijzelf leg. Als je je er bewust van bent waarom je op een bepaalde manier reageert, kun je er ook iets aan doen mocht je dat nodig vinden.
Reacties