Depressie: De terugval

Je weet pas wat je had wanneer je het kwijt bent. Al tijdenlang was er sprake van een stijgende lijn in mijn herstel, ik was in staat meer kleur te zien, ik kon genieten van kleine dingen en mijn therapie is zelfs van wekelijks naar tweewekelijks gegaan.

Bijna drie weken geleden kwam ik onverwachts mijn schoonmoeder tegen bij de supermarkt vlakbij mijn huis. Een jaar geleden heb ik haar na een enorme escalatie op W.'s verjaardag uit mijn huis gezet. Heel goed van mij dat ik eindelijk eens heel duidelijk mijn grenzen aan heb gegeven, maar het heeft wel bijna een jaar intensieve therapie, waaronder EMDR gekost om dit te boven te komen.

Na de ontmoeting in de supermarkt ben ik volledig ingestort, zijn de nachtmerries weer terug, heb ik dagelijks een fles wijn nodig om überhaupt in slaap te kunnen vallen, eet ik mijn verdriet weer weg (de weegschaal is niet mijn vriend nu), is de minachtende stem in mijn hoofd weer een onderdeel van mijn dag en stromen de tranen veelvuldig.

Huilen op zich is niet iets waar je je voor zou moeten schamen vind ik, het kan enorm opluchten en wanneer je het maar weg blijft stoppen haalt het je vanzelf een keer in weet ik uit ervaring; maar ik vind het zo verschrikkelijk dat het ook gebeurd waar mijn kinderen bij zijn. Ik ben bang dat het traumatiserend is, dat ze dit de rest van hun leven meedragen; deze depressieve episode uit mijn leven. Want natuurlijk beïnvloedt het hen, het is onzin om te denken dat dat niet zo zou zijn.

Wat wel mooi is, is dat mijn oudste zoon die autistisch is heel invoelend blijkt te zijn. Hij komt me meteen troosten, zo lief! Als ik niet meteen stop, haalt ie zijn broertje of vader erbij. Prachtig kind is het toch.

Door de depressie denk ik erg zwart/wit, de nuance is lastig te vinden. Ik trek mijzelf voortdurend in twijfel; mijn motieven, mijn vaardigheden, mijn gedachtes; alles. Het is heel erg vermoeiend om voortdurend in gevecht te zijn met jezelf, een gevecht waarbij ik op de slechtste momenten denk dat ik het niet kan winnen en waar ik ook wel eens zó moe van ben dat ik denk dat het makkelijker is om me er aan over te geven.

Ik vind het bijzonder moeilijk om over te praten, om het toe te geven, het voelt als enorm falen. Hoe kun je nou zo denken? Kijk dan naar alles wat je hebt! Ik weet het en blijf het ook zeggen tegen mijzelf.


Bovenstaande tekst is precies de reden waarom ik over mijn depressie schrijf. Ik hoop het stigma te verminderen; het is een lastig onderwerp waar lang niet iedereen over wil nadenken, dat kan ik zien aan de hoeveelheid mensen die mijn pagina niet meer leuk vinden wanneer ik iets over depressie plaats. 
Jammer, natuurlijk doet dat even pijn, maar ik schrijf omdat ik hoop door mijn verhaal te delen anderen kan helpen. De erkenning dat je niet de enige bent is heel waardevol voor mij. Ik hoop dit ook voor een ander te kunnen betekenen.

Ik moet ook leren om erkenning en waardering uit mijzelf te halen en niet alleen maar steeds bij anderen te zoeken. Maar leren van mezelf te houden is het allermoeilijkste wat ik ooit in mijn leven heb moeten doen. Zelfcompassie is het sleutelwoord, en tijd. Tijd, tijd, tijd. Het kost tijd.

Reacties