When it's dark look for stars

Het is alweer een tijd geleden dat ik geschreven heb over mijn depressie en de zoektocht naar beter worden. Ik blijf het een lastig onderwerp vinden, durf ook niet zo goed te schrijven, want wie zit er nou eigenlijk op te wachten vertel ik mijzelf steeds én het is tot nu toe nog niet echt een leuk verhaal met een happy ending, ik zit er nog middenin.

Persoonlijke tas Roan was deze week aan de beurt om een persoonlijke tas te maken en mee te nemen naar zijn plusklas, Breinstein. In deze tas mag hij 5 items doen die bij hem passen en vertellen waarom dat zo is. Een mooie manier om kinderen meer over zichzelf te laten vertellen. Maar ja, wat moet er nou in? Best een lastige opdracht vond Roan. De gesigneerde voetbal, die hij vorig jaar kreeg toen hij "pupil van de week" was bij zijn voetbalclub. Dan ook maar het shirt van zijn tenue, want voetballen doet hij erg graag. Ook de Nintendo switch moest mee, want ook gamen doet hij graag, het liefst de hele dag door. Onze katten zijn ook belangrijk voor hem, dus kleurde hij een mooie kleurplaat in van drie katten. En een foto van ons gezin, dat wilde hij ook wel.

Niet goed. Het gaat niet goed. Het is een optelsom van vele kleine dingen die op zichzelf staand niet onoverkomelijk zijn maar allemaal samen ervoor zorgen dat het leven te overweldigend is en mijn hoofd aan de noodrem trekt. En bij mij uit zich dat in suïcidaal zijn. Mooier kan ik het niet maken, dat is wat deze slopende ziekte met me doet. Vaak is de aanleiding niet meteen duidelijk en lijkt het me te overvallen, maar met behulp van mijn therapeut kom ik toch vrij snel wel achter de oorzaak. Ik heb weinig (of geen?) veerkracht, bij 2 tegenslagen stort ik weer volledig in.

"Je moet gewoon van jezelf leren houden!" "Je moet niet alles zo persoonlijk opvatten. Zet je er overheen." "Je moet gewoon de situatie accepteren." "Je moet gaan sporten, door de endorfines kom je wel uit je depressie." "Je moet gewoon weer aan het werk gaan, dat is goed voor je eigenwaarde." "Je moet gezond gaan eten, je bent wat je eet. Eet je troep, dan voel je je slecht." "Je moet matigen met cafeïne, een cafeïne-verslaving zorgt ook voor somberheid." "Je moet alcohol laten staan, je voelt je even goed en kunt dan in slaap vallen, maar je slaapt lichter en minder goed en de nare gevoelens komen erna dubbel zo hard terug." "Je moet geen medicatie slikken, dat is maar onzin! En verslavend!" "Je moet CBD olie nemen, dat is veel beter dan die drugs die de psychiater voorschrijft." Of visolie en andere supplementen, schijnt ook bij heel veel mensen te werken.

Het voordeel aan het hebben van een existentiële crisis is dat door mijn vreselijke onrust in combinatie met het niet kunnen hardlopen op de momenten dat ik het nodig denk te hebben ik uit pure wanhoop de theedoeken maar ben gaan strijken; mijn keukendoekenkast ziet er weer strak en netjes uit. Na een week letterlijk niets in huis te hebben gedaan omdat ik me er gewoonweg niet toe kon zetten sla ik nu weer door de andere kant op. Ach, dat ruimt wel lekker op. Ik probeer het maar om te denken tot iets positiefs. Heel gek misschien, maar ik dacht echt dat een depressie iets is wat je zomaar overkomt. Het is een ziekte, nietwaar? In mijn hoofd was het zo dat ik dacht dat het zomaar iedereen kan overkomen. Vreemd eigenlijk, achteraf. Maar zo dacht ik ook dat iedereen van tijd tot tijd wel suïcidale gedachtes had. Ik kan me niet herinneren dat ik het níet gehad heb namelijk. Sinds mijn crisis vorige week kwam het besef dat het een opeenstapeling is van dingen, van nare ervaringen/gebeur...

Je weet pas wat je had wanneer je het kwijt bent. Al tijdenlang was er sprake van een stijgende lijn in mijn herstel, ik was in staat meer kleur te zien, ik kon genieten van kleine dingen en mijn therapie is zelfs van wekelijks naar tweewekelijks gegaan. Bijna drie weken geleden kwam ik onverwachts mijn schoonmoeder tegen bij de supermarkt vlakbij mijn huis. Een jaar geleden heb ik haar na een enorme escalatie op W.'s verjaardag uit mijn huis gezet. Heel goed van mij dat ik eindelijk eens heel duidelijk mijn grenzen aan heb gegeven, maar het heeft wel bijna een jaar intensieve therapie, waaronder EMDR gekost om dit te boven te komen. Na de ontmoeting in de supermarkt ben ik volledig ingestort, zijn de nachtmerries weer terug, heb ik dagelijks een fles wijn nodig om überhaupt in slaap te kunnen vallen, eet ik mijn verdriet weer weg (de weegschaal is niet mijn vriend nu), is de minachtende stem in mijn hoofd weer een onderdeel van mijn dag en stromen de tranen veelvuldig. Huil...

Steeds vaker lees ik dat men het slikken van antidepressiva maar onzin vindt, het wordt véél te snel voorgeschreven, mensen grijpen meteen naar een pilletje zonder actief naar een alternatief te zoeken, enzovoort. Zoals men dat ook zo hard roept over kinderen met ADHD die medicatie slikken . "Tegenwoordig heeft iedereen wel wat", "Ouders voeden niet meer op tegenwoordig" of "Ouders zijn gemakzuchtig". Vaak lukt het me wel om het naast me neer te leggen, niet altijd. Dat is met name het geval wanneer het mensen zijn die dichtbij je staan die zoiets zeggen of wanneer het iemand is met aanzien, zoals een bekende psychiater die nu veel in de media verschijnt met zijn boek over dit onderwerp. De algemene norm lijkt te zijn dat je geen medicatie meer mag slikken. Het is een zwaktebod, er zijn genoeg alternatieven. Je moet je levensstijl veranderen, dat lukt je niet met een pilletje. Waarom voel ik me zo ontzettend aangesproken en twijfel ik door d...

Leuke functie hè van Facebook, dat ze jouw herinneringen bij je onder de aandacht brengen. Vandaag is het precies één jaar geleden dat ik mijn eerste blogpost schreef. Een jaar later kan ik zeggen dat ik erg blij ben dat ik de stap heb genomen om dit op te starten. Het heeft mij zoveel gebracht! Vooral de blogs over autisme en m'n depressie worden veel gelezen, het verbaast me nog steeds hoe open mensen naar je worden wanneer je zelf ook open bent. Het blijkt dat er veel meer mensen zijn in mijn omgeving die hebben gekampt met psychische problemen (of dat nog steeds doen). Dat weet je niet van elkaar, omdat het niet makkelijk lijkt om er over te praten. Toch, terugkijkend op het afgelopen jaar is dat wat mij er vooral doorheen geholpen heeft, de compassie en empathie van iedereen die reageert en het besef dat ik niet de enige ben. Dat maakt dat ik me een stuk minder eenzaam en waardeloos voel. Ik ben er nog lang niet, ik weet wel meer wie ik echt ben en wat ik wil. Of nou j...

Zelfcompassie, wat is dat? Compassie voor jezelf is niet echt anders dan compassie voor anderen. Denk er eens aan hoe je je voelt als je compassie met iemand hebt.  Eerst is het zo dat je merkt dat iemand op een of andere manier lijdt. Als je niet in de gaten hebt dat iemand het moeilijk heeft, kun je geen compassie voelen.   Ten tweede betekent compassie dat je zelf geraakt wordt door het leed van iemand anders; je hart reageert op diens pijn. Als dat gebeurt voel je warmte, zorgzaamheid, en de behoefte om de ander op een of andere manier te helpen of te steunen. Compassie betekent ook dat je begrip en vriendelijkheid biedt aan anderen als ze fouten maken of tegenslag ondervinden, in plaats van hen te veroordelen. Tot slot, als je compassie voor iemand voelt (in plaats van medelijden) betekent dit ook het besef dat lijden, falen en onvolmaaktheid een onderdeel is van de menselijke ervaring die we allen delen. Je beseft dat het jou ook kan overkomen. Zelfcompassi...

Vorige week heb ik de derde sessie van de EMDR therapie gehad. Ik doe dat nu wekelijks, donderdag a.s. is de vierde sessie gepland. Wat dat is, EMDR?

Vandaag is hij dan gekomen, de brief waarin mijn werkgever mij laat weten dat zij voornemens zijn mijn arbeidscontract te verbreken. Oftewel: Mijn ontslagbrief. Gek, dat het zo'n pijn doet om het zwart op wit te zien staan, het is toch een logisch gevolg van het feit dat ik al 2 jaar ziek ben en niet in staat ben tot re-integratie op welke manier dan ook. Ik ben niet voor niets afgekeurd voor een jaar! Terug gaan naar mijn huidige werkgever is wel het laatste wat ik moet doen op dit moment, ik denk ook niet dat ik dat nog wil. De extreme druk valt niet te combineren met de zorg voor L., als ik op mijn werk ben heb ik het gevoel dat ik L. tekort doe en wanneer ik thuis ben heb ik het gevoel dat ik mijn werk niet goed genoeg doe. Vroeger kreeg ik alles wel af op mijn werk, ik was er van half 8 tot 6 uur, ik hoefde dus niets mee naar huis te nemen. Want dat is niet mogelijk met een kind als L, om thuis het werk af te maken. L. heeft constante aandacht nodig, ik moet zola...