Depressie: Suïcidaal zijn


Suïcidaal zijn is vooral een gevoel, wat je niet van je af kunt schudden. De machteloosheid van het totale gebrek aan controle over wat dan ook in combinatie met het gevoel vast te zitten in een uitzichtloze situatie, dat je al overvalt zodra je wakker wordt. Het gevoel dat opgeven makkelijker is dan steeds maar weer het gevecht aan te gaan, omdat het zó uitputtend is voor jezelf en je omgeving.

"Ik vind het zo egoïstisch", "hij had nog zoveel om voor te leven", "hoe kan iemand dat zijn kinderen aandoen?". Zomaar wat uitspraken die ik vaak hoor/lees omtrent het onderwerp zelfdoding.

Iemand die suïcidaal is doet het juist niet vanuit egoïsme, maar omdat doorleven gewoonweg te pijnlijk is denk ik. Ik heb zó vaak gedacht dat het zoveel makkelijker zou zijn voor mijn omgeving wanneer ik uit het leven zou stappen, dan konden ze rouwen en dan doorgaan met hun leven.
Kan W. op zoek gaan naar een leuke vriendin die wel plezier heeft in het leven en alles wil doen.
En wat is schadelijker voor de kinderen, geen moeder meer hebben of een moeder hebben die zwaar depressief is wat zijn weerslag heeft op het hele gezin; die het gezin gegijzeld houdt in het drijfzand wat depressie heet?

Rouwen en doorgaan is beter voor iedereen heeft ruim tweeënhalf jaar in mijn hoofd rondgespookt. Heel rationeel ook, dan komt er een flinke levensverzekering vrij en krijgt W. mijn pensioen uitbetaald. Ze kunnen dus ook praktisch gezien goed zonder mij. En ja, de hypotheek heeft een clausule dat er bij zelfmoord in de eerste twee jaar na afsluiting niet uitbetaald wordt, maar we wonen hier al 6 jaar, ook geen bezwaar. Ik heb het echt grondig uitgezocht allemaal.

Ik wilde niet heel spectaculair aan mijn eind komen om een punt te maken of aandacht te trekken, ik wilde het liefst gewoon oplossen, uitgegumd worden, alsof ik er nooit was geweest.
Helemaal op zowel geestelijk als lichamelijk, geen levenslust en vooral het idee dat het nooit meer beter zal worden dan dat het is op dat moment.

Ik ben er heel veel mee bezig geweest, het lijstje met waarom niet kon ik steeds meer van afstrepen. Ook de manier waarop, ik wil er helemaal niet aan denken, maar de gedachtes dringen zich op en laten zich niet wegjagen. Ik ben een hele tijd erg bang geweest om auto te rijden, vooral op een snelweg en langs een kanaal, domweg omdat ik mijzelf niet vertrouwde.

Het is een vreselijk moeilijk onderwerp om over te praten, mijn ervaring is dat het heel erg kwetsend is voor de gesprekspartner. Ik kan veel delen met W., maar dat ik wel 30x per dag overwoog om te stoppen met leven is niet iets wat je zo deelt. Ik snap ook dat ik zoveel heb om voor te leven, maar die stem die mij steeds maar weer opnieuw zegt hoe waardeloos ik ben, dat ik het niet waard ben, is bijzonder volhardend en ging overheersen op den duur.

De therapeut vroeg me wel een wiens stem het was, die ik hoorde. Was het mijn vader? Mijn schoonmoeder? Een van de pesters van vroeger? Maar ik kan het niet zeggen, ik heb zolang ik mij kan herinneren al deze stem bij mij, het is een onderdeel van me geworden. Ik weet niet anders. Pas sinds kort gaat de stem wat meer naar de achtergrond en kan ik hem wel eens weg filteren.

Ik kan wél iets, ik ben het wél waard. Ik hoef niet te presteren om mee te tellen, gezien te worden en erkenning te krijgen, door mijzelf te zijn word ik ook geaccepteerd nu. Ik ga me niet meer in allerlei bochten wringen om het iedereen naar de zin te maken, zodat ze mij maar leuk vinden. Ik kies voor wat voor mij goed voelt om te doen.

Dit blog is mij zo waardevol, dat heeft me doen inzien dat ik best aardig kan schrijven en dat helpt bij de verwerking. Nog fijner zijn de reacties die ik krijg van mensen in een soortgelijke situatie die herkenning vinden of van mensen die reageren meer inzicht te krijgen in hoe een depressie is.
Langzaamaan, heel langzaam vallen de puzzelstukjes weer op hun plek. <3

Reacties