Depressie: In bikini naar de zwemplas?!

 Donderdag was het een heel warme dag. Een heel stressvolle dag ook; er stond namelijk een tandartsbezoek gepland. L. zag er heel erg tegenop, was bang en snapte het allemaal niet zo goed; wat resulteerde in boosheid en agressie.
Door middel van een informatieboek over de tandarts hebben we het hele proces doorlopen met hem; wat er gaat gebeuren, in welke volgorde en wat er van hem verwacht wordt. Dat leek hem rust te geven.
Ik moest eerst naar de mondhygiënist en daarna naar de tandarts; vriendlief moest dus nog een half uur alleen in de wachtkamer wachten met twee stuiterende kinderen. Ik was na 20 min. klaar en L. kroop bij mij op schoot totdat we opgehaald werden.



Het ging bij de tandarts zelf ontzettend goed, hij ging meteen in de stoel zitten, ik moest er naast blijven zitten en z'n hand vasthouden. Hij deed netjes zijn mond open en liet zich door de tandarts in zijn mond kijken. Alles was goed! Wat een opluchting. Stel je toch eens voor dat ie een gaatje heeft, wat dan?!
Dan wordt ie doorverwezen naar een andere tandarts en gaat ie onder narcose voor de behandeling, want het is te gevaarlijk om hem zo te behandelen, hij is vreselijk onvoorspelbaar.
Fijn dat die mogelijkheid er is, maar ook wel slikken hoor. Onder narcose! Ik vind het nogal wat. Maar vooralsnog is het niet nodig en is de dagelijkse strijd om zijn tanden te kunnen poetsen het wel waard om zijn gebit in goede conditie te houden.

We hadden van te voren al besloten L. de hele dag thuis te houden, de tandartsafspraak was op een ongelukkig tijdstip, hij is de hele dag van de leg door het tandartsbezoek en omdat het zo warm was wilden we lekker gaan toeren en ergens gaan zwemmen onderweg. Daar waren we in W.'s vakantie niet aan toe gekomen omdat het weer zo slecht was.

We zijn in de cabrio gestapt en hebben een tussenstop gemaakt bij de Oldemeijer in Hardenberg gereden.. Het is daar erg mooi, redelijk schoon water, een fijn zandstrand en doordat het in het bos is heb je aan de rand ook veel schaduwplekken. Ideaal!
We hadden wat speelgoed meegenomen voor de kinderen en een goedgevulde koelbox met eten en drinken; om de beurt gingen we met de kinderen het water in. De kinderen vonden het prachtig natuurlijk. Het was ook best relaxed, ondanks dat we continu alert moesten zijn natuurlijk en L. erg de grenzen op aan het zoeken was van wat hij mocht. Hij is emotioneel aan het groeien, dat hoort erbij. Fantastisch, maar wel zwaar vermoeiend. Maar ik hou mijzelf steeds voor dat we blij moeten zijn dat ie dit gedrag laat zien, want hij is zich aan het ontwikkelen. Dat is wat we toch het allerliefste willen!

Afijn, ik had mijn bikini aan gedaan, W. grapte laatst dat mijn buik wel licht leek te geven, zo wit, dat past totaal niet bij de rest van mijn lijf wat gebruind is door het buiten sporten en wandelen.
Maar het is wel een dingetje hoor, ik kan niet eens naar mijzelf kijken in de spiegel, wat zal een ander dan wel niet denken van de aanblik van mij in bikini? Waarom doe je het dan zul je denken, logische gedachte. Ik wil een goed voorbeeld zijn voor mijn kinderen, ik wil dat het normaal is voor hen, dat je ook met een niet perfect lijf wel in zwemkleding het strand op gaat. Dat je je niet hoeft te schamen voor wie je bent. Dat ze zien dat iedereen anders is en dat dat mag en oké is. Dat ze nooit iemand gaan pesten of buitensluiten omdat ie niet voldoet aan een norm en dat ze mondig genoeg zijn om zelf niet gepest te worden.


Maar wat denk je? Niemand keek. Niemand lachte, wees of maakte een opmerking. Het leek wel de normaalste zaak van de wereld te zijn, ik daar in bikini.
Zit het dan allemaal in mijn hoofd? Die veroordelende stemmen, het mij belachelijk maken, vernederen, denigrerende opmerkingen maken.

Pesten, lieve mensen, maakt zoveel kapot. Zoveel. En permanent. Ik weet niet of ik ooit naar mijzelf in de spiegel kan kijken zonder dat ik meteen benoem wat er allemaal niet goed aan is.

Ik voldoe niet aan de standaard, ik ben te lang, heb een buik, striae, vind mezelf veel te zwaar, ben niet gespierd op de juiste plekken en draag geen maat S. Maar toen ik wel maat S droeg en maat 27 van spijkerbroek had vond ik mijzelf nog steeds veel te dik.

Het is nooit goed genoeg. Ik dacht altijd 'als ik maar slank ben, dan word ik wel gelukkig. Dan kom ik er wel, dan komt alles goed. Dan voldoe ik aan de norm en ziet men mij wel staan, word ik niet meer genegeerd en buitengesloten'.

Maar ook dan vinden mensen die het echt willen wel een zwakke plek, zoals een collega dat heel goed kon. Onderhuids was het, steken onder water geven, een ander de grond in trappen zodat ze zelf wat beter uit de verf kwam.
Natuurlijk is dat de onzekerheid, onmacht en onvermogen van de ander, maar dat kon ik niet bedenken toen ik er middenin zat en het onderging. Nu, 3 jaar later en heel wat EMDR sessies later kan ik er op terug kijken zonder meteen een paniekaanval te krijgen, hoewel ik hartkloppingen voel bij het opschrijven van dit stuk.

Ik weet nog goed dat ik, toen ik een jaar of 15 was, er achter kwam dat een jongen mijn telefoonnummer had opgeslagen in zijn telefoon onder de naam "Kadaver". Ik ging om met een heel leuk en aantrekkelijk meisje dat plenty aandacht kreeg van jongens. Ik was een beetje het vijfde wiel aan de wagen, maar hoorde toch bij haar, vandaar dat hij mijn nummer ook had. De vernedering toen ik dat zag, kadaver, zal ik nooit meer vergeten.

Mensen kunnen zo wreed zijn, zich niet bewust van de impact wat dit kan hebben op een ander.
Maar gelukkig heb ik heel lieve mensen om mij heen verzameld die door mijn dikke opgebouwde beschermingslaag van cynisme en sarcasme heen kunnen kijken en zien wat ik waard ben.


Vriendin M. heeft mij meegenomen naar de sauna enkele maanden geleden, dat was echt een levensveranderende ervaring. Iedereen is zo relaxed daar, het maakt echt niet uit hoe je er uit ziet.

Daar kwam het besef dat het lichaam net is als een jas, iedereen heeft er één. De een heeft een wat ruimer zittende jas dan de ander, maar het lichaam is iets wat van jou is en van jou alleen.
Een ander heeft het recht niet je te veroordelen; jij bent verantwoordelijk. Hou van je lichaam, je hebt er maar één en daar moet je je hele leven mee doen. Doe wat voor jou goed voelt. Bedenk dat mensen die oordelen hun eigen onzekerheid proberen te verbloemen/verdrukken. Ook het streven naar perfectie is vluchtgedrag of te compensatie van onzekerheid. Zonde, van je tijd, van je energie en van je geluk.
*Nu dit zelf nog gaan geloven en toepassen.* En vaker naar de sauna gaan ;) 

Reacties