Dat het niet goed gaat met L. heeft absoluut een wisselwerking op mijn gemoedstoestand; ik ben hyperalert, oververmoeid, somberder dan normaal en erg labiel. Ik verkeer in een continue staat van overprikkeling, ik ben me vreselijk bewust van wat ik doe/denk/zeg/voel, kan de prikkels moeilijk filteren. Dat verklaart wel de vermoeidheid en de enorme drang naar alcohol. Alcohol dempt de onrustigheid en maakt dat ik me wat kan ontspannen.Natuurlijk is dat helemaal niet goed en alleen een kortetermijnoplossing, het zal resulteren in gewichtstoename waardoor ik mezelf nog meer ga verafschuwen bijvoorbeeld. Ook gek dat ik zo gezond probeer te leven; plantaardig eten, veel sporten maar wat alcohol betreft is er geen rem bij mij.
Wat als.. er zijn ontzettend veel wat-als-scenario's waar ik me druk om maak. Piekeren is zinloos, I know, maar het vervelende van mijn hoofd is dat het maar blijft malen en rondspoken.
Wat als.. W. en ik er niet meer zijn? Mogen we verwachten van onze jongste zoon dat hij de zorg voor zijn oudere broer over zal nemen? L. zal waarschijnlijk nooit zelfstandig kunnen wonen en voor de rest van zijn leven afhankelijk zijn van nabijheid.
Wat als.. L. niet meer te handhaven is op het KDC (kinderdagcentrum) waar hij nu naartoe gaat? Het gaat niet goed met L. de laatste tijd, we ( de begeleiders, therapeuten en wij als ouders) zitten redelijk met de handen in ons haar wat te doen. Wat helpt? Wat zorgt ervoor dat L. niet continu in een staat van overprikkeling verkeert? Wat helpt om hem te kalmeren wanneer de prikkels te veel worden? Wat helpt om zijn angst te verminderen?
Wat als.. R. vriendjes krijgt en ze mee naar huis neemt? Hoe gaat L. dat oppikken? L. heeft een ENORME behoefte aan controle en wil het liefst voor iedereen bepalen wat hij doet; zo kan hij het plaatje kloppend maken voor hemzelf en kan hij een activiteit uitvoeren.
Wat als.. L. te groot en te sterk wordt? Hij is nu haast al niet meer te bedwingen als hij een meltdown heeft en ik hem uit de situatie probeer te halen om hem te kalmeren.
- Pakken we het wel allemaal goed aan?
- Krijgt R. wel de aandacht die hij nodig heeft? We kunnen niets veranderen aan het feit dat R. een brus is, dat hij een broer als L. heeft die enorm zijn stempel op het gezin drukt.
- Komt R. wel voldoende aan zijn eigen ontwikkeling toe?
- Moeten we dingen als gezin ondernemen of juist meer 1 op 1 met de kinderen?
En de onzekerheid omtrent mijn WIA, ik ben voor een jaar afgekeurd en dat jaar is inmiddels voorbij. Elke dag vrees ik de oproep voor de herkeuring.
Ik ben nog steeds niet in staat om normaal te functioneren, laat staan dat ik in staat ben om te kunnen werken. Maar ik ben al ruim 3 jaar ziek. 3 JAAR! Als je me dat van te voren verteld had..
Hoe in vredesnaam moet ik dit ook ooit gaan combineren met een betaalde baan, de zorg voor L. is een dubbele fulltime baan. Ik wil heel erg graag in dit huis blijven wonen, maar van het salaris van W. alleen (iets boven het minimum) kunnen we de vaste lasten nog niet eens betalen. Tsja, we hebben allebei onze passie gevolgd, hij detailhandel en in onderwijs. Van beide niveaus de slechtst betaalde banen. Achteraf, ja weet alles maar achteraf.
Nu het weer zo'n chaos is in mijn hoofd snap ik steeds meer van het gedrag van L. Hij kan niet tegen harde geluiden bijvoorbeeld, maar kan zelf enorm veel kabaal maken. Op die manier overstem je de andere prikkels. Hij gaat schreeuwen, ik ga hardlopen totdat het pijn doet. Zo behoud je zelf de controle over de situatie, jij bepaalt wanneer het stopt.
Machteloosheid is het meest verschrikkelijke gevoel wat er bestaat.
Reacties