Hoeveel invloed heeft een angststoornis?


Bijna iedereen piekert wel eens of twijfelt of de keuzes die hij maakt wel de juiste zijn.
Ik weet niet anders dan dat ik dit doe, dag in dag uit. Bij elke handeling die ik verricht is er een kritische stem. Nou ja, niet een kritische stem maar een stem die me afkraakt en de grond in trapt is een betere omschrijving.



Angst voor afwijzing zit erachter denk ik, mijn grootste angst is om buitengesloten te worden en belachelijk gemaakt te worden. Terugkijkend op mijn levenspad is dat helemaal niet zo raar, maar het zou best fijn zijn als het toch eens wat minder zou worden, die angst.

Kijk eens naar wat ik allemaal heb; een geweldige partner, twee prachtige kinderen, lieve en betrokken vrienden en familie die helpen wanneer nodig, een prachtig huis. (Financiële) tegenslagen weten we ook op te vangen door mijn creativiteit; ondanks dat ik tijdelijk niet kan werken en afgekeurd ben kunnen we toch fijn leven en af en toe iets leuks doen samen.




Faalangst kent iedereen wel, ik heb het in extreme mate. Irrationele angst, altijd en overal.
Voorbeelden?

  •  Als ik bij het schoolplein sta te wachten op m'n jongste zoon en praat met andere moeders hoor ik mijzelf extra hard lachen en overdreven doen. Ik word dan zo boos op mijzelf, waarom kan ik niet gewoon mijzelf zijn? Waarom doe ik toch zo overdreven mijn best om maar in de smaak te vallen? Ik weet het wel, ik hoop dat ze mij leuk vinden en dan dus ook mijn zoon leuk vinden, zodat hij vriendjes maakt en niet buitengesloten of gepest wordt. Jezelf zijn is heel moeilijk als je jezelf zo stom vindt. Je bent bang dat anderen net zo over jou denken als jij zelf doet.


  • Ik collecteer al enkele jaren voor verschillende goede doelen. Eigenlijk vind ik het best zwaar en komt het me helemaal niet uit, maar ik durf geen nee te zeggen. Ik bedoel; ik werk niet, ben afgekeurd, ik moet toch íets doen om een bijdrage te leveren aan onze maatschappij? Ik heb van te voren paniekaanvallen omdat ik bij mensen moet aanbellen, ben bang dat ik een black-out krijg, niet uit mijn woorden kom, dat mensen geïrriteerd raken door mijn komst en vrees negatieve reacties. Na afloop ben ik dan ook helemaal opgebrand en uitgeput van alle stress.


  • Afgelopen zondag heb ik meegedaan met de Strongmanrun, 21 kilometer hardlopen en ruim 40 obstakels nemen. Ik werd zaterdagavond gebeld dat er een kaartje over was door uitval en of ik mee wilde doen. Twee jaar geleden heb ik dat voor het eerst gedaan, dat was een ongelooflijke ervaring. Die kick wilde ik wel graag weer beleven, zo'n uitdaging ga ik graag aan! Maar door een blessure aan mijn knie had ik de afgelopen weken niet zoveel gerend, kon ik het wel? En de obstakels, wat als ik er niet overheen kom? Of nog erger, dat ik anderen moet gaan vragen mij te helpen? Ze zien me aankomen zeg, ruim 80 kg omhoog hijsen of duwen. Dat wil toch niemand? Ze zullen me wel uitlachen, dat zo'n dikkerd denkt dat ze dit wel kan. Zo heb ik de hele nacht en de ochtend vooraf liggen piekeren, de angsten werden steeds irrationeler.


  • Als W. zegt dat ie me mooi vindt wil ik wel tegen hem schreeuwen wat er allemaal wel niet mis is met me. Ik zie niet in de spiegel wat hij ziet. Ik kwam een oud-collega tegen zondag bij de start van de Strongmanrun; hij herkende me eerst niet. "Oh ja, had je niet eerst donker haar? En ook wat kilootjes erbij, niet?" Ja. Ik haat het, ik haat mijzelf dat ik niet de controle heb over mijn gewicht. Lekker makkelijk om de schuld buiten mijzelf te leggen en te zeggen dat het aan de medicatie ligt, maar die zorgt wel voor een onbeheersbare honger. Ik vind het vreselijk dat ik de controle er niet over heb, maar het is soms makkelijker om een zak chips leeg te kauwen of een reep chocolade op te eten dan weer een potje te zitten janken en al die stomme nare gevoelens toe te laten. Wegdrukken door alcohol, eten, sporten etc. werkt op de korte termijn prima.

Dit typend zorgt ook voor veel angst; wie zit hier nou op te wachten? Hoeveel likes gaat me dit kosten op mijn facebookpagina? Toch schrijf ik door, omdat ik hoop iets van inzicht te kunnen geven hoe het is om een angststoornis te hebben.

Afgelopen week ben ik wezen paragliden, het verjaardagscadeau van mijn ouders. Supertof hè? Ik ben overal bang voor, was ook enorm gestrest van te voren; maar niet voor het vliegen.
Wél of we op tijd waren, dat de kinderen ruzieden op de achterbank en ze lang op mij zouden moeten wachten, of we de plek wel konden vinden waar ik zou vertrekken maar de lucht in gaan voelde ik totaal geen angst voor. Vond ik eerst wel gek, mijn omgeving had ook verwacht dat ik op van de zenuwen zou zijn, maar dat heb ik alleen als ik moet presteren. Als ik zelf iets moet doen waarin in kan falen. Nou ja, ik zat me wel druk te maken of de piloot mij niet te dik vond om mee te nemen, of hij het niet belachelijk vond dat ik dit zo graag wilde, wat mij bezielde om met dit postuur dit te willen doen en hij met mij opgescheept zat enzovoort.

Maar angst voor het neerstorten en het feit dat ik alleen aan een paar touwtjes aan een parachute hing voelde ik dan helemaal niet. Wat als ik neerstort? Nou ja, ik wil toch al 4 jaar lang het liefst er niet meer zijn? Hoef ik dus niet bang te zijn om te verongelukken, dat is dan haast eerder een welkome oplossing.

Het is vermoeiend, nee het is uitputtend om overal over te moeten strijden tegen jezelf, maar ik blijf de strijd aangaan. Het lijkt wel enorm puberaal nu ik er zo over nadenk, denken dat de hele wereld om jou draait en een mening over jou heeft. Terwijl ik juist vind dat de wereld om alles draait behalve mij en mijzelf het liefst uitgum.



Ik blijf alles doen en ga elke uitdaging aan, als ik toegeef aan mijn angsten sluit ik me af van de wereld en raak ik alles en iedereen kwijt. Ooit zal het wel minder worden, toch?
Gewenning en mijzelf ervan overtuigen dat ik er wel mag zijn? Toch?


Reacties

Anoniem zei…
Super dat je bent blijven schrijven, en ook deze blog weer hebt gepost. Ik blijf graag je blogs lezen!!!
Debbie zei…
Dank je wel! Dat doet me goed te horen. Liefs!