When it's dark look for stars

Het is lang geleden dat ik wat geschreven heb, er is veel gebeurd en ik verlies me regelmatig in de angst en paniek dat er "toch niemand op jou zit te wachten, waarom doe je in godsnaam die moeite om het op te schrijven, alsof ook maar íemand geïnteresseerd is in jouw zeurstukjes, want lekker positief zijn ze meestal niet". Dit speelt al lang, een vriendin merkte terecht op dat ik alleen nog maar jubelende stukjes schreef over Liam bijvoorbeeld, dat de zwaarte van de zorg waar ik het met haar wel over had ik niet meer beschreef in mijn blogs. Terwijl ik juist was begonnen ooit met bloggen om een inzicht te geven in ons niet-zo-gemiddelde leven, de moeilijke kanten en de mooie lichtpuntjes.

Het is alweer 2 maanden geleden dat ik schreef over hoe het nu gaat, de laatste keer zat ik voor mijn gevoel in een impasse  van waaruit ik geen uitweg zag. Nog steeds is het vechten voor de juiste plek voor mijn kinderen, zowel voor L. als voor R. Waar L. aan de onderkant uitvalt valt R. aan de bovenzijde uit. Na een IQ-onderzoek en steeds maar weer om tafel met school lijken we nu op het goede pad te zitten.

Erger dan van alles voelen (verdriet, woede, teleurstelling) is helemaal niet meer voelen.  Mijn depressie/PTSS/paniek- en angststoornis (en/of, kies er maar één), zorgt ervoor dat ik de veerkracht kwijt ben. De veerkracht om met tegenslagen, hoe klein ook, om te kunnen gaan.

Ik zit al twee uur lang nu naar een wit beeldscherm te staren. Het lukt me maar niet om dat wat er in mijn hoofd omgaat te vangen in woorden. Gevoel is een lastig iets. Gedachtes kun je door te rationaliseren wel onder controle krijgen en in het juiste perspectief plaatsen meestal, maar gevoelens laten zich nu niet meer wegdrukken. Ik kan ervoor wegrennen (letterlijk, door te gaan hardlopen), ze wegeten (totdat je misselijk bent, ook niet een prettig gevoel maar toch ook wel omdat je daar zelf de controle over hebt) of wegdrinken (alcohol dempt goed). Maar het is maar een kortetermijnoplossing wat eigenlijk helemaal geen oplossing is. Ik heb lang genoeg mijn gevoelens op alle mogelijke manieren uit de weg weten te gaan; wil ik herstellen dan zal ik het toch toe moeten laten en durven ondergaan.

Bijna iedereen piekert wel eens of twijfelt of de keuzes die hij maakt wel de juiste zijn. Ik weet niet anders dan dat ik dit doe, dag in dag uit. Bij elke handeling die ik verricht is er een kritische stem. Nou ja, niet een kritische stem maar een stem die me afkraakt en de grond in trapt is een betere omschrijving.

"Ik hou van je", zei vriendlief en voor het eerst in de ruim vijftien jaar dat we nu samen zijn geloofde ik hem. Ik geloofde dat hij het oprecht meende. Ik geloofde dat ik daadwerkelijk iets toevoegde aan zijn leven, dat het leven mét mij echt leuker is en meerwaarde heeft. Ik geloofde ook dat het voor de kinderen beter is als ik er wel ben, in plaats van wat de depressie mij al vier jaar influistert; "je bent een belasting voor deze wereld, ook je kinderen zijn beter af zonder je. Wat hebben ze aan een labiele moeder die om de haverklap huilt. Die het voorbeeld geeft dat jezelf haten normaal is. Die bij elk compliment meteen zichzelf naar beneden moet halen en dat compliment moet ontkrachten". De mist klaarde op, het ademhalen ging als vanzelf en het werd af en toe zelfs stil in mijn hoofd die dag. De continu mijzelf bekritiserende stem verstomde, er was ruimte voor zelfcompassie. Nou moet ik ook zeggen dat ik de hele dag en de dag erna bezig ben geweest, ...