Depressie: Hoe simpele oorpijn een onverwerkt trauma triggert.


Ik zit al twee uur lang nu naar een wit beeldscherm te staren. Het lukt me maar niet om dat wat er in mijn hoofd omgaat te vangen in woorden.
Gevoel is een lastig iets. Gedachtes kun je door te rationaliseren wel onder controle krijgen en in het juiste perspectief plaatsen meestal, maar gevoelens laten zich nu niet meer wegdrukken.
Ik kan ervoor wegrennen (letterlijk, door te gaan hardlopen), ze wegeten (totdat je misselijk bent, ook niet een prettig gevoel maar toch ook wel omdat je daar zelf de controle over hebt) of wegdrinken (alcohol dempt goed). Maar het is maar een kortetermijnoplossing wat eigenlijk helemaal geen oplossing is. Ik heb lang genoeg mijn gevoelens op alle mogelijke manieren uit de weg weten te gaan; wil ik herstellen dan zal ik het toch toe moeten laten en durven ondergaan.


Ik heb al een tijdje keel- en oorpijn. Vervelend, maar dat gaat enorm rond, nietwaar? Ik kan echter totaal niet omgaan met de oorpijn en lig er 's nachts wakker van. Ik associeer de oorpijn die ik nu voel namelijk met de keer dat mijn vader mij zo hard sloeg dat mijn trommelvlies scheurde.
Dit is eigenlijk heel vreemd, omdat ik me he-le-maal NIETS meer kan herinneren van mijn jeugd. Alles is weg. Dissociatie, een beschermingsmechanisme waarschijnlijk, maar dat maakt het moeilijker om het trauma te verwerken, omdat ik er geen woorden aan kan geven. Ik heb alleen de herinnering aan mijn gevoel plus dat wat mij verteld is door mijn moeder.

Ik voel me een vreselijke aansteller, hoe kan ik nou last hebben van een gebeurtenis waarvan ik me niets meer kan herinneren? Wat moet ik toch met die gevoelens? Op aanraden van een vriendin die verpleegkundige is ben ik toch naar de huisarts gegaan deze week. Het was niet mijn eigen huisarts, wat het extra lastig maakte uit te leggen waarom ik voor een simpele keel- en oorpijn naar de huisarts ging. Half Nederland heeft er last van toch? In mijn omgeving hoor ik het wel, mensen die er wekenlang last van hebben gehad.

Hakkelend heb ik mijn verhaal verteld, dat ik echt niet om kan gaan met de oorpijn door mijn associatie ermee. Dat ik mijzelf een enorme aansteller vind, maar dat ik echt wil dat het ophoudt. "Eigenlijk voel je je constant bedreigd nu dus". Ja zo zou je het ook kunnen omschrijven. Maar alleen door het gevoel wat ik voel, niet door een gebeurtenis die ik mij zelf weet te herinneren. Ik weet dat dat vaker gebeurt bij mensen die een traumatische gebeurtenis hebben meegemaakt, voor een ander zou ik natuurlijk wel begrip hebben en empathie voelen, voor mijzelf voel ik alleen maar walging en verachting. Ik ben ook zo streng voor mijzelf.

Afijn, een lichte keelontsteking en een oor wat dicht zit, met de voorgeschreven neusspray moet het vanzelf weer overgaan. Ik voel me echt een enorme zeur en verontschuldig me voor mijn bezoek; de arts zei dat het goed was dat ik WEL was gekomen en WEL mijn verhaal vertelde. "Heb je ooit aan EMDR gedacht?" Ja, heb ik al gehad. Ik volg nu al 4,5 jaar lang wekelijks therapie bij de psychotherapeut. "Tjee, heftig zeg. Nou, alle goeds gewenst en vooral wel meteen komen hoor de volgende keer, je stelt je echt niet aan", drukte hij mij nog op m'n hart. Desondanks voel ik me wel een enorme loser. Lichte keelontsteking. Tsja.

Ik volg op Twitter graag interessante mensen, bijvoorbeeld mensen in soortgelijke situaties; denk aan ouders van een kind met beperkingen en mensen met een depressie. Één ervan is een vrouw met depressie die 10 weken lang in een gesloten afdeling van een psychiatrisch ziekenhuis heeft gezeten. Na deze periode kwam ze weer thuis en had ze geen depressie meer, "want ze voldeed niet meer aan de symptomen-checklist".
Van dat bericht was ik helemaal ondersteboven.

Ik heb al 4,5 jaar lang wekelijks psychotherapie. Héb ik nog wel een depressie? Stel ik me niet alleen maar aan? Hou ik het zelf in stand? Wil ik wel beter worden? Ik kan mezelf behoorlijk gek maken met dat soort gedachtes en heb maar navraag gedaan bij mijn therapeut, hoewel ik doodsbang was voor het antwoord. Wat als ze zegt dat het al lang geen depressie meer is? Waarom ben ik nog steeds regelmatig suïcidaal? En denk ik nog steeds dat het beter is voor iedereen als ik er niet meer ben?

Maar: "Je hebt nog steeds depressieve episodes, dit kun je nog steeds een depressie noemen."
Fijn. Opluchting. Bevestiging dat ik niet gek ben, me aanstel en me alles inbeeld maar dat dit allemaal echt is.
En ik besef ook dat ik mijn kinderen meer zal beschadigen door suïcide dan door mijn depressie. Mijn mantra is nu: Blijven leven is beter voor mijn kinderen.

Zwaar onderwerp hè? Ik kan me ook niet indenken hoe heftig het moet zijn voor mijn partner die ik af en toe wel eens vertel wat in mij omgaat. Dat hij de behoefte heeft wel twintig keer per dag te zeggen dat hij van mij houdt, zelfs de kinderen doen dat. Doen ze dat nou omdat ze aanvoelen dat ik dat fijn vind? Is dat wat ze denken wat ik moet horen? Of doen ze dat omdat ze dat als (positief?) voorbeeld krijgen van mijn vriend en mij?
Ik zie vooral beren op de weg en leg het gedrag negatief (voor mijzelf) uit. Traumatiseer ik de kinderen niet? Kunnen ze zich wel veilig hechten?
Op goede dagen zie ik het als een verrijking, die empathisch zo goed ontwikkelde kant van mijn kinderen. Op slechte dagen leg ik het negatief uit en vrees ik een toekomstige hechtingsstoornis.


Omdat hardlopen niet zo lekker gaat nu ik niet zo fit (ik ga natuurlijk wel, maar kom niet zo ver meer) ben heb ik mijzelf een abonnement op yoga.tv cadeau gedaan. Zo kan ik fijn gewoon thuis online yogalessen volgen, op de momenten dat het mij uitkomt. Ik voel me beter na het doen van een yogales, een goede investering in mijzelf dus. Voor €39,- heb ik een supertoffe & extra dikke yogamat en 12 maanden lang onbeperkt toegang tot de online yogalessen. Goede deal vond ik zelf. 

🌟

Reacties

Anoniem zei…
Echt super dat je dit deelt. Goed verwoord, ontzettend moedig. Pas als je het zelf meemaakt, weet je hoe gemeen de ziekte depressie is. "Wat zou je doen als je beter zou voelen?" zei een therapeut tegen mij. Ik dacht na en kwam direct met allerlei verheugde gedachten over solliciteren, mijn creativiteit weer terug hebben en dit vorm geven etc.
"Je mag erop vertrouwen dat zodra je weer beter voelt dit ook gaat doen", zei ze.
Depressie is GEEN keuze. Het is zo moeilijk om zelf te accepteren en geloven omdat de innerlijke criticus als dictator je de waarheid lijkt te zeggen. Maar je verdiend de waarheid te geloven die gebaseerd is op feiten; depressie komt vooruit uit ervaringen en daarop volgende overlevingsstrategien van vroeger en hoe dit de rode draad is gaan vormen in je leven nu. De medische aspecten van opgebrand raken en tekort aan stofjes in je hersenen. na ja niet goed snel uit te leggen. En dat is het, rationeel valt de pijn, de strijd niet te vatten. Maar er is iets in jou wat maakt je dit deelt en schrijft wat de woorden gelooft en Dat is wat je verdiend en je hopelijk steunt in de waarheid van je hart.