Autisme: Treinenliefde verbindt op Twitter

Enkele weken geleden plaatste ik een oproep op Twitter:

En daar kwam flink wat respons op! Ongelooflijk hoe vaak het ook geretweet werd.

L. was een week lang in de zevende hemel met de postpakketjes die hij kreeg.

Zo kregen we een pakket uit België, met een helm en veiligheidshesje. Beer is omgedoopt tot machinistbeer.

We gingen naar Deventer, daar was iemand die 2 shoppers vol met magazines over (model)treinen had voor L. 

Een fotografe stuurde een berichtje dat ze oude dia's had liggen; ze maakte er een slinger van voor L. en deze hangt voor het raam in de speelkamer.

Een schrijfster had twee catalogi voor ons en deed er een leesboek bij, wat ze zelf geschreven heeft. Over een jongen die snel boos wordt en graag wat rustiger wil worden. Hoe toepasselijk ook!

Van iemand wiens vader machinist is kregen we een prachtig pakket vol hebbedingen. Je snapt dat L. nu uit die bekers wil drinken en die bordjes gebruikt. Het fluitje hebben we maar even opgeborgen, daar werd de kat nogal panisch van. En de rest van het gezin ook, haha.

En gisteren kwam er een pakket met twee magazines, een boek en een heuse modeltrein! Oh, wat is ie er blij mee.

Verder kregen we nog een kalender voor hem, nog meer tijdschriften en nog meer tijdschriften. Hij is er onwijs gelukkig mee. Ik vind het ongelooflijk dat mensen zomaar zulke fantastische spullen willen opsturen naar een jochie die van treinen houdt. Ook van mensen met wie ik op Twitter normaal geen klik zou hebben, ik ben nogal links, veganist en idealistisch maar dat doet er schijnbaar allemaal niet toe als het gaat om de gedeelde liefde voor treinen. 

Er gaat zelfs iemand proberen of ie een rondleiding voor ons kan regelen bij de assemblage van de nieuwe treinen. Gewoon, door mijn oproepje.

De wereld is zo naar nog niet, ook Twitter heeft een heel mooie, meelevende en betrokken kant.