Complimenten ontvangen is iets wat ik niet kan. Sterker nog, ik ga me er heel naar door voelen. Als iemand mij ergens mee complimenteert komt er namelijk meteen een stem naar boven die dit moet ontkrachten, net zo lang totdat ik het geloof.
"Wat denk je wel niet, hoe durf je dat te geloven, wie denk je wel niet dat je bent, je vindt zeker dat je beter bent dan een ander, snakker, opschepper. Je kunt niets, je bent niet en je zult nooit iets worden".
Zo zet ik mijzelf onmiddellijk weer op mijn plek.
Leegte
Wanneer iemand die heel dichtbij je staat je erg kwetst is het makkelijker om alle gevoelens uit te schakelen. Dat is mijn manier van coping. Daar staat dan wel tegenover dat letterlijk álles wordt uitgeschakeld, ook de positieve gevoelens. Wat er dan overblijft is leegte. Allesverzengende leegzuigende leegte. Het meest verschrikkelijke gevoel wat er is.Maar ik bedenk pas wanneer ik al in die leegte zit, dat het misschien toch beter is om wel die pijn en angst te trotseren, de leegte is eigenlijk nog veel verschrikkelijker.
Zolder opruiming
Het is ook zo vanzelfsprekend vind ik, de dingen waar ik een compliment voor kreeg. Geen compliment waardig bedoel ik.Ik heb vriendin H. geholpen de zolder op te ruimen. In een middagje tijd heb ik ruimte en overzicht weten te creëren, een klus waar ze (begrijpelijk) al heel lang tegenaan hikten. Opruimen ben ik wel goed in, want ik heb zelf ervaren hoe fijn het is om ruimte om je heen te hebben. Ik heb het inzicht en overzicht wat nodig is om te ordenen en uit te zoeken.
Als het chaos om je heen is en je niet meer weet waar te moeten beginnen wordt de chaos in je hoofd ook steeds groter. Ze waren echt héél erg blij met het resultaat en dat is fijn. Het voelt erg goed om iemand te helpen, om iets te kunnen doen voor een ander. Gek, dat gevoel. Ik dacht alleen maar dat ik anderen belastte als ik om hulp vroeg, maar voor een ander kan het dus ook heel fijn zijn om iets te kunnen doen, om te helpen.
Leesmoeder
Ik ben leesmoeder op de school van mijn jongste, op maandag en vrijdag lees ik een kwartiertje met een groepje kinderen was de bedoeling. Op maandag kon dat niet met mijn eigen kind, maar dat geeft niet. Het was mijn beroep, dus met andere kinderen moet dat dan toch ook wel lukken? De leerkracht sprak me na afloop aan, dat ik het zo goed deed. Dat het leuk om te zien was en dat ze wel goed kon zien dat ik ook uit het onderwijs kwam. "Je gelooft me zeker niet? Ik zou je eigenlijk eens moeten filmen, dan kun je het zelf zien". Lief, echt. En ook oprecht, daar twijfel ik niet aan. Waarom zou ze het anders zeggen? Vast niet alleen omdat ze graag aardig gevonden wil worden door mij.Maar ook dat vind ik vanzelfsprekend, dat ik dan wel kan. Het was mijn beroep tenslotte.
Zomaar herkend worden
Met de Samenloop voor Hoop heb ik met mijn jongste mee gelopen met de Kinderloop, 24 minuten (ipv 24 uur) wandelen voor kanker. Bij het ophalen van het t-shirt zei de vrouw achter de kraam: "Jij bent toch van die blog? Vooral blijven schrijven, ik ben fan!".Nou ja, dat iemand die ik niet (her)ken mij herkent van mijn blog is een heel bizarre ervaring. Dat ze mij goed vindt schrijven kan natuurlijk ook helemaal niet waar zijn, ik heb al wekenlang een blog in mijn hoofd die er maar niet uit komt, zodra ik ga typen lukt het niet meer. Hoe kan ZIJ dan zeggen dat ik goed schrijf?
Hoogbegaafdheid
Vriendin A. zegt het te herkennen bij de hoogbegaafde kinderen die ze begeleidt. Als alles je lukt met twee vingers in de neus en het allemaal zo vanzelfsprekend is dat je het kunt is het logisch dat je perfectionistisch wordt en het nooit goed genoeg is. Als jij iets kunt als vanzelf waar een ander hard voor moet werken, dan zul je niet trots zijn op jouw prestatie.Pabo
Dat snap ik wel, ik heb meer bewondering voor mijn nichtje die via MAVO naar MBO naar de PABO wil gaan omdat ze zo graag juf wil worden dan voor mijn looppad.PABO is het geworden omdat ik niet wist wat ik wilde. Ik deed de HTRO, maar vond daar geen aansluiting en werd buitengesloten (wat ik me nog herinner, ik weet er eigenlijk niet meer van. Gek hè? Alleen het vreselijke gevoel kan ik nog oproepen, de eenzaamheid en leegte) en stopte na een jaar.
Ik besloot om economie te gaan studeren, maar moest daarop terug komen toen bleek dat de studieboeken wel erg duur waren. Als je alles zelf moet betalen is €1200,- veel geld. Vriendin A. zei: "Doe toch PABO, lekker breed, daar kun je van alles mee". De boeken waren €600,- het eerste jaar, dat kon ik wel betalen en haalde mij over de streep. Zo besloot ik 2 weken voor het schooljaar startte PABO te gaan doen. Je kunt er van alles mee, maar wel binnen het onderwijs, haha. Gelukkig bleek me dat wel te liggen.
Onherstelbaar kapot
Trots zijn op iets wat ik kan, dat lukt niet. De lat ligt altijd erg hoog, altijd kan het beter, het is niet goed genoeg en als ik al iets kan dan is dat vanzelfsprekend.Als ik iets niet kan ben ik dom, ik moet alles zelf kunnen. Als er iets gebeurt ligt het aan mij, ik wil het niet denken, maar dat is de eerste gedachte die opkomt in me.
Toen mijn vader 21 jaar (!!) geleden tegen mij zei dat ik niet meer mocht komen omdat ik zijn huwelijk met zijn tweede vrouw kapot maakte is er voorgoed iets in mij kapot gegaan. Het is f***ing 21 jaar geleden, op mijn 13e verjaardag, maar nog steeds heeft dat voorval enorm veel invloed op mijn zelfbeeld. Logisch ook zou ik tegen een ander zeggen, als je veilige basis wegvalt, je ouder je afwijst, verlies je ook een deel van je identiteit. Alle zekerheid is in één klap weg. Maar ja, ikzelf moet dit gewoon achter me kunnen laten vind ik. Het is gebeurd, je kunt er niets meer aan doen. Get over it.
Impostersyndroom
Focussen op mijn gedrag, niet de gevoelens wegduwen want dan komt die afschuwelijke leegte. Die leegte maakt me suïcidaal. Maar afstand nemen van hen die me zo kwetsen en proberen de positieve dingen ook te voelen. Ondanks dat ik bang ben om door de mand te vallen, die angst die ik heb zodra het wel goed gaat en ik leuk contact heb met iemand. Ooit val ik door de mand, ooit komen ze er achter dat ik toch niet de moeite en energie waard ben. Ook een manier van zelfbescherming, omdat het heel eng is om je open te stellen en dus kwetsbaar te zijn. En logisch ook, gezien mijn geschiedenis.(Blablabla, iedereen heeft het wel eens moeilijk. Niet zo zeuren en zwelgen in zelfmedelijden is wat ik denk terwijl ik dit typ. Ik denk het maar alvast voor jullie, zoals ik ook altijd heel harde grappen over mijzelf maak om anderen maar voor te zijn. Jezelf afzeiken is net iets minder erg dan wanneer een ander dat doet).
Ik moest maar eens beginnen met mijzelf te erkennen. Maar hoe doe je dat?
Reacties