Vorige week maandag werd ik al telefonisch erover geïnformeerd; de uitslag van het bezwaar wat mijn oud-werkgever tegen het UWV had ingediend. De hoorzitting had plaats gevonden, gelukkig hoefde ik daar zelf niet bij aanwezig te zijn.
Ik heb afgelopen juni een herkeuring gehad, op aanvraag van mijn voormalige werkgever. Dat was bijna 2 jaar na de herkeuring waarbij ik tijdelijk afgekeurd was. Twee jaar na dato besloot de werkgever alsnog in bezwaar te gaan tegen de uitkomst van de keuring. Twee jaar!
Dat ik tijdelijk was afgekeurd is rationeel heel logisch, werken is echt nog niet mogelijk. Maar die herkeuring, dat hangt al 2 jaar als een zwaard van Damocles boven me. Elke dag de angst dat nu het bericht van het UWV zou komen, dat er nu werd besloten dat ik weer aan het werk moest, dat ik me maar aanstelde, of dat het een vergissing was dat ik afgekeurd ben. Elke dag werd ik wakker met dat gevoel, vandaag komt vast het moment dat ik door de mand val, dat gevoel dat heb ik mijn hele leven al zo lang ik me kan herinneren.
Toen ik nog werkte was ik bang dat ik op mijn werk door de mand zou vallen, dat ze er achter kwamen dat ik het toch echt niet kon. In mijn relaties met vriendlief en vrienden vrees ik elke dag het moment dat ze erachter komen dat ik toch niet leuk ben, niet de moeite waard ben. Dat heet het imposter syndroom. Toe ik nog studeerde, toen ik nog naar school ging zelfs, ik weet niet anders dan dat ik dat unheimische, opgejaagde gevoel heb dat mensen me toch niet goed genoeg of leuk vinden.
Het is wel te verklaren door gebeurtenissen uit mijn jeugd, maar dat kan ik toch niet accepteren. Dat voelt zo makkelijk, het af te schuiven. Iedereen heeft het wel eens moeilijk gehad vroeger; waarom kunnen zij wel normaal functioneren en heb ik psychische schade opgelopen? Ik ben 34 jaar en ik ben afgekeurd, volledig en duurzaam.
Het was een bizar moment, dat ik de telefoon op hing en dat ik brullend aan mijn vriend vertelde dat ik "duurzaam was afgekeurd". Hij moest vreselijk lachen: "Zelfs dat doe je duurzaam, duurzaam typetje ben je". Ik moest ook wel lachen om de absurditeit van dit alles. Duurzaam afgekeurd. Natuurlijk heeft hij mij daarna meteen getroost, we lachten en huilden tegelijk.
Maar goed, het is niet echt als ik het nog niet zwart op wit heb, zo lang kan ik nog doen alsof het nog niet gebeurd is. Duurzaam afgekeurd betekent dat ik niet meer herkeurd hoef te worden, omdat er geen tot geringe kans is op herstel. Ik ben 34 jaar en volledig afgekeurd.
Maandagavond had ik het liefst de auto in een boom geparkeerd met mijzelf erin, dat de kinderen erbij waren hield me tegen. Het is vreemd genoeg nog helemaal geen opluchting dat ik nu verlost ben van de werkgever en van de dreiging van een herkeuring. Ik voel me nu helemaal een enorme loser en het bevestigt mijn gevoel dat ik geen bestaansrecht heb.
Mag ik ook nog steeds wel zeggen dat ik een depressie heb dan, ik ben al 5 jaar en 3 maanden ziek, is dit allemaal nog steeds een depressie vroeg ik aan mijn therapeut?
Het zijn inmiddels depressieve episodes, er zijn momenten dat het beter gaat, maar er zijn helaas ook momenten dat het veel slechter gaat. En zolang ik nog steeds vind dat ik geen bestaansrecht heb is er ook zeker nog sprake van PTSS. Dus ja, ik ben nog steeds ziek en het is wel te verantwoorden dat ik afgekeurd ben.
Ik was vorige week vooral héél erg boos op iedereen, vooral degenen die hebben bijgedragen aan mijn PTSS. Woede om de onmacht van de situatie, dat ik anderen de schuld gaf van hoe ik me voelde. Ik vind het vreselijk namelijk, mensen die een ander verantwoordelijk houden voor hun situatie, mensen die klagen en zeuren. Lekker makkelijk, de schuld bij een ander leggen, neem je verantwoordelijkheid. Maar er is geen verantwoordelijkheid te nemen voor mij voor de mishandeling en verwaarlozing, dat heb ik niet uitgelokt, dat ligt echt niet aan mij. Maar zo voelt het wel.
Het is ook veiliger op een kromme manier, want als het aan mij lag kan ik dus de situatie veranderen door zelf te veranderen. Zo kan ik dus wel de controle weer krijgen. Dat is natuurlijk slechts een illusie, anderen kun je niet veranderen en gebeurtenissen uit het verleden kun je ook niet veranderen.
Dus nee, ik voel nog steeds niet de zo verwachte en gewenste opluchting dat ik nu helemaal afgekeurd ben. Het is niet onomkeerbaar, als ik weer aan het werk wil kan ik zelf een herkeuring aanvragen. Maar voor het UWV houdt het wel hierbij op. Geen oproep meer voor een herkeuring. In principe tot aan mijn pensioen een inkomen in de vorm van een IVA-uitkering.
Ik vrees de afgunstige reacties; "iedereen wil wel gratis geld", "lekker makkelijk zeg, ik heb het ook heus niet makkelijk gehad vroeger", "aansteller, parasiet","die en die heeft het veel zwaarder en is ook niet afgekeurd". Of zal dat alleen maar in mijn hoofd bestaan?
Over het algemeen zijn mijn angsten wel gebaseerd op eerdere ervaringen en is het niet helemaal uit de lucht gegrepen. Ik hoop dat ik zo adrem ben te vragen of ze dan ook de PTSS en depressie etc. erbij willen nemen dan.
Tsja. Ik heb me wel heel recalcitrant direct uitgeschreven bij de vacaturesites waar mijn cv's op stonden dinsdagmorgen, haha. Dat hoeft nu echt niet meer.
Voor mij is het een life-changing event, dit. Dat ik nu duurzaam volledig afgekeurd ben. Voor mijn omgeving verandert er niets en dat het zoveel impact heeft op mij snapt niet iedereen.
Er verandert ook niet echt iets, alleen de naam die mijn uitkering heeft. Het is ook 75% ipv 70% van mijn loon, dus ik ga er zelfs nog op vooruit. Dat mijn werkgever in bezwaar ging was een geldkwestie, ze wilden van de betalingsverplichtig af die ze naar mij hadden. Voor het UWV was het waarschijnlijk ook een formaliteit en afwegen van de goedkoopste oplossing, dat ik nu echt ben afgekeurd is vast niet omdat men echt mijn dossier zo uitgediept heeft dat dit de beste oplossing is.
Zie je het? Zelfs nu komt de "denk maar niet dat het expres ten gunste van jou is beslist, jij doet er niet toe, je bent slechts een naam en nummer". Mal hé, die zelfhaat en zelfverachting. Dat zit zó in elke vezel van mij, het is mijn primaire, instinctieve reactie. Er is echt iets kapot in mij en ik vraag me af of het met de wekelijkse therapiesessies en het verstrijken van de tijd echt nog kan helen.
Nu kan ik echt gaan doen wat ík graag wil. Ga ik nu dan eindelijk leren naaien, truien breien, echt wat van mijn blog maken of een andere hobby oppakken? Alsnog iets bijdragen aan de maatschappij?
Vooralsnog ben ik nog steeds aan het overleven elke dag. Met smart aan het wachten op het gevoel van opluchting, wat nog maar niet komen wil.
💜
Reacties