Zeventien jaar geleden was onze eerste kus

Zeventien jaar geleden is het alweer dat ik W. ontmoette. Zeventien jaar! Bizar, ik ken hem dus al mijn halve leven. 22-02-2002 besloten we dat we echt verkering hadden, maar vandaag 17 jaar geleden was de start van de rest van mijn leven met hem.


Zeventien jaar, waarvan ik nu al vijfenhalf jaar ziek ben, al vijfenhalf jaar vecht tegen de demonen in mij.
Zeventien jaar, en nog weet ik zeker dat dit maar tijdelijk is. Dat hij mij gauw zat is en verlaat. Dat hij niet meer kan en wil dealen met mijn ziekte, met de angst dat ik mijzelf wat aan doe, met de stress en onzekerheid wanneer ik een halve dag niet reageer op mijn telefoon.

Dat ie me nu dagelijks belt en appt overdag, om er zeker van te zijn dat ik mijn medicatie wel genomen heb, omdat ik zo in de war ben dat ik dat vergeet. Dat ik 4 weken lang geen therapie heb door onvoorziene omstandigheden, waardoor ik alles opkrop en ik implodeer.

Dat ik niet meer mee wil dingen doen met hem en zijn vrienden omdat ik me schaam.
Wat heb ik bereikt dit jaar? Ik ben dik geworden, ben volledig afgekeurd en vind mezelf erg stom. Niet iemand met wie je een leuk gesprek gaat voeren.

"Hoe gaat het nu?" 
Ik haat mezelf en vind dat ik geen bestaansrecht heb, ben bij vlagen erg suïcidaal.

"Wat doe jij tegenwoordig?" 
Ik ben afgekeurd. Duurzaam afgekeurd, dus ik zit goed tot aan mijn pensioen.

"Hoe gaat het met de kinderen?" 
L. heeft het erg lastig in deze periode, ligt bibberend van angst in zijn bed met gehoorbescherming op omdat men het leuk vindt om nu al vuurwerk af te steken. 
We zijn bezig met een nieuwe indicatie aanvragen, omdat hij meer zorg nodig heeft dan nu mogelijk is met de huidige indicatie. Dat is erg ingewikkeld allemaal, er zijn nieuwe onderzoeken afgenomen en met de CEP-score scoort hij categorie 3, dat wil zeggen "zeer ernstig probleemgedrag". Dat is best moeilijk om zo zwart op zit te zien.
We zijn druk met het vinden van de juiste dosering van een nieuwe medicatie, zijn gedrag is erg extreem, hij heeft een nieuwe tik erbij namelijk Pica, hij eet wol/touwtjes/haren/papier.
R. ziet steeds meer dat L. toch wel heel anders is en dat hij hem op alle vlakken al voorbij is. Daar heeft hij het soms best lastig mee.

Of ik zeg natuurlijk gewoon: "Ja goed, hoe gaat het met jou?" 

Maar ik haat het 'mooi weer spelen', het doen alsof het fantastisch gaat. Dat neppe, schone schijn ophouden, daar ga ik geen energie meer in steken. Dat voelt niet goed meer.

Ik heb laatst heel rigoureus mijn Facebook vriendenlijst opgeruimd en iedereen die ik niet regelmatig spreek eruit gehaald. Dat scheelt veel negatieve energie, want waarom maak ik me druk om de extreem rechtse opvattingen van X., ik heb hem al tijden niet gesproken en heb daar ook geen behoefte meer aan. Waarom al die vage kennissen in mijn vriendengroep, als ik ze alleen maar online zie op Facebook, letterlijk, want verder dan elkaars foto's liken komt het niet. Of zelfs dat niet eens.

Maar ook die opruiming was omdat ik me schaam. Ik schaam me tegenover mijn oud-klasgenoten die succesvol advocaat/arts/manager/leerkracht etc. geworden zijn. En wat heb ik bereikt met mijn  leven? Tsja. Ook de vrienden van W. heb ik verwijderd uit mijn lijst. Ik ben niet interessant, ik voeg niets toe. Ik kan beter mijzelf verwijderen dan dat zij dat doen. Dat kwetst me veel meer.

Het is een beetje mijn copingmechanisme geworden; je kunt beter grappen maken over jezelf en jezelf afbranden voordat anderen dat doen. Ze voor zijn is minder pijnlijk.

Zeventien jaar, wat hebben we al veel op ons bordje gehad in die jaren. En nog steeds zijn we samen. We zijn tegen veel bestand samen en hebben nog steeds erg veel plezier samen. 
Het geheim? Ik denk dat dat zit in elkaar vrij laten, elkaar wat gunnen.

Zo gingen we vroeger al apart van elkaar op stap 's weekends. Als we elkaar tegenkwamen in de kroeg of discotheek dat was dat prima, maar niet noodzakelijk. Hij ging met zijn vrienden en ik mijn mijn vrienden. Dat werd toen al gek gevonden, maar wij voelden ons er goed bij.

Doordat oppas lastig te krijgen is voor ons gaan we nu ook vrijwel nooit samen uit, maar dat is oké. Ik heb plezier met mijn vriendinnen, hij met zijn vrienden. Ik ga graag naar de sauna en ga theedrinken met mijn vriendinnen, hij gamet online op de PlayStation en gaat naar de kroeg met zijn vrienden.

We hebben plezier in gezamenlijke hobby's als wandelen, geocachen, cabaret en Engelse detectives kijken. Ik ben vegan maar bak voor hem apart zijn vlees. Hij probeert bijna altijd wel mijn nieuwe maaltijd experimenten en ik lach hem uit als het eten zo scherp is dat de tranen in zijn ogen springen. We kunnen echt dubbel liggen om de flauwe/grove/NSFW meme's die we elkaar sturen, want galgenhumor is de beste humor.

Zeventien jaar samen, allemachtig wat lang. Iets wat in mijn familie niet vanzelfsprekend is.
We dealden met rechtszaken die ik voerde tegen mijn vader, het overlijden van mijn schoonvader, het breken van mij met zijn moeder, onze oudste zoon met verschillende handicaps, mijn burn-out, depressie en nu PTSS, faillissementen van zijn werkgever, trammelant met de Belastingdienst, de periode dat we moesten leven van alleen mijn studiefinanciering, een vette studieschuld, een daling in inkomen en de onzekerheid of we wel in ons huis kunnen blijven wonen.

We hebben twee fantastische kinderen, leuke en betrokken vrienden die voor ons klaar staan, een mooi huis en we kwamen erachter dat we zelf heel veel kunnen qua verbouwen/verbeteren, we kunnen prioriteiten stellen en met weinig inkomen een leuk leven leiden. Ik ben een geluksvogel met een vent als hij en knijp mijn handjes dicht elke ochtend dat ik naast hem wakker word.

Zeventien jaar. Wauw. 💗