Lockdown, breakdown.



Het is een flinke puzzel vind ik, deze lockdown waarbij de school en het KDC gesloten is. We staan al 7 weken in een overlevingsstand, dat is denk ik de beste benaming ervoor.


Hoogbegaafd vs verstandelijk beperkt

Met twee extreem verschillende kinderen thuis hebben we aan twee kanten strijd.
Het is een enorme klus dagelijks om Roan aan zijn schoolwerk te krijgen, het is:
1. of te makkelijk waardoor hij blokkeert en weigert het werk te maken (wat ik wel heel goed snap maar waar ik soms uit frustratie ook wel denk 'maak het nou gewoon even, als je toch alles al kent is het zo klaar, toch?' Maar daar kan ik Roan niet van overtuigen. Het is ook naar om sommen van 17+5 te maken als je met gemak het rekenwerk van groep 7 aan kunt.)
2. of het is wel uitdagend genoeg maar heeft hij er continu begeleiding bij nodig en moet ik 2 uur lang naast hem zitten en bij elke stap begeleiden.

Voor Liam is de structuur weg en dat heeft als gevolg dat hij best extreem gedrag laat zien. Hij is gauw overprikkeld en schreeuwt heel veel. Hij heeft constante nabijheid en bevestiging nodig, nu nog meer dan anders. Hij wil niets, is heel erg dwars en aan het eind van de dag zijn we kapot.

En natuurlijk zijn het ook gewoon broers, die reageren op elkaar en weten feilloos elkaars pijnpunten te vinden en elkaar uit te dagen.

Slaapproblemen

Mijn hoofd is niet meer van mijzelf, ik kan niet zelfstandig meer nadenken. Steeds maar weer mam, mam, mam, Deb, Deb, mam; heel gek maar als ik 's avonds in bed lig lijkt het wel of alle gedachten die ik overdag niet kon denken voorbij komen schieten. Het is als een bal in een flipperkast, het vliegt alle kanten op. Mijn slaapproblemen zijn toegenomen en van te weinig slaap word ik geen leuker mens. Het lontje is korter, ik kan minder hebben, ben sneller overprikkeld en dat zorgt voor een neerwaartse spiraal.

Niet zoals het voorgestelde plaatje

De pijn zit hem vooral erin dat ik het me zo anders had voorgesteld. Ik hoor verhalen van moeders die hun kinderen 's ochtends aan de keukentafel zetten met huiswerk en dat de kinderen zelfstandig aan de slag gaan. Ik lees verhalen van mensen die zichzelf helemaal opnieuw uitvinden, hun creatieve kanten ontdekken en ontwikkelen, alle klussen afmaken die nog gedaan moest worden omdat er nu wel tijd is; mensen die omdenken en het beste van de situatie kunnen maken. Mensen die hun relatie verdiepen, die gezellige gezinsactiviteiten ondernemen.
Dat plaatje is wat in mijn hoofd zit en dat is zo anders dan de werkelijkheid bij ons. Ik kom nergens meer aan toe wat ik wil doen en dat vind ik moeilijk.

Eenzaam

Ik voel me bij vlagen best eenzaam, het is zo lastig uit te leggen wat het nou is dat het zo zwaar maakt aan het 24/7 zorgen voor Liam nu het KDC dicht is en de logeeropvang ook weggevallen is. Het is het constant alert moeten zijn; elke beweging van hem volgen om de woede-uitbarstingen/schreeuwpartijen/angsten te voorkomen en voor te zijn want anders doet ie zijn broertje/de kat/zichzelf pijn. Hij is ontzettend dwars en wil niets, alles is hem teveel. Dat vreet ontzettend veel energie.

Gezellig samen wandelen

Wandelen samen doen we wel hoor, daar houden we alle 4 wel van. Maar dat vergeet Liam nog wel eens, als we gaan wandelen is het de eerst 1,5 kilometer een schreeuwpartij "IK WIL NIET WANDELEN" " IK BEN MOE" "IK WIL NAAR HUIS" " IK WIL NIET". Ik schaam me soms voor mijn eigen kind als ik zie hoe andere mensen schrikken van zijn gekrijs, ik troost me met de gedachte dat de buren wel van Liam zijn beperkingen weten. En als we dan 's avonds in bed de dag doornemen; "wat was het leukste van de dag?" antwoord hij steevast "wandelen". Ja echt.

Veerkracht

Ik heb mentaal geen veerkracht door m'n PTSS en depressie en dat is wel een probleem want juist daar wordt nu een heel groot beroep op gedaan. De zorg is erg zwaar, toch vond ik dat ik niet mocht klagen, want we zijn echt niet de enige in deze situatie. Alle ouders van meervoudig beperkte kinderen moeten het nu zelf doen, als het hen lukt moeten wij dat toch ook kunnen?

Breekpunt

Ik brak toen ik een heel lief kaartje kreeg van een kennis. "Wat moet dit een ingewikkelde tijd voor je zijn". Ik heb heel hard gehuild, ik faal dus niet maar dit is een heel voorstelbare reactie op een heel lastige situatie. Als iemand van buitenaf dat al kan zien, waarom ben ik dan zo ontzettend hard voor mijzelf?
De dag erna belde de persoonlijk begeleider van Liam van het KDC en vroeg hoe het ging thuis. Ik ben in tranen uitgebarsten en na overleg met de orthopedagoog mag Liam sinds vorige week twee dagen per week naar het KDC om de thuissituatie te ontlasten en om Liam de benodigde structuur te geven.

Ik heb ontzettend het gevoel dat wij gefaald hebben, dat we een beroep doen op het KDC in deze tijd van lockdown, maar het is noodzakelijk. We houden dit niet erg lang vol meer, dit geeft echt ademruimte die twee dagen per week.

Na de vakantie

De kinderen kunnen na de meivakantie beide weer twee dagen per week naar school/opvang, het is weer een stapje in de richting van het 'normale' leven, naar structuur en naar even de zorg uit handen mogen geven voor een paar uur per dag. Ik kijk ontzettend uit naar de dag dat we allemaal weer in het gewonen ritme en structuur zitten, daar vaart ons hele gezin wel bij ben ik nu inmiddels achter gekomen.

Reacties

Girl nextdoor zei…
Heel heftig dit verhaal. En echt te snappen alle structuur is weg. Van alles en iedereen. En niet wetende hoe het verder gaat. Dat je de hulp hebt ingeschakeld van het kdc is toch te snappen. Wij zijn toch mensen met gevoel emoties en bepaalde grenzen maar die moet je wel zelf instellen. Hier ook het geval alleen wel iets rustiger maar de regels en planning vallen nogal in het duigen. Ik neem mn petje af voor Jullie. En ook voor de juffen en meesters. Nu kom je erachter hoe en waarom we sommige keuzes hebben gemaakt. Ja ik doe toch liever mn eigen werk. Hou het vol met elkaar en zelf af en toe gillen is misschien ook een optie. Toi toi en we wachten allemaal op andere betere tijden. Groetjes jose
Debbie zei…
Dank je wel Jose!
Debbie zei…
Dank je wel Karin, wat een fijn berichtje.