Waarom ik lang niet meer kon schrijven

Het is lang geleden dat ik wat geschreven heb, er is veel gebeurd en ik verlies me regelmatig in de angst en paniek dat er "toch niemand op jou zit te wachten, waarom doe je in godsnaam die moeite om het op te schrijven, alsof ook maar íemand geïnteresseerd is in jouw zeurstukjes, want lekker positief zijn ze meestal niet". Dit speelt al lang, een vriendin merkte terecht op dat ik alleen nog maar jubelende stukjes schreef over Liam bijvoorbeeld, dat de zwaarte van de zorg waar ik het met haar wel over had ik niet meer beschreef in mijn blogs. Terwijl ik juist was begonnen ooit met bloggen om een inzicht te geven in ons niet-zo-gemiddelde leven, de moeilijke kanten en de mooie lichtpuntjes.

Controle

Mijn neutrale stand van zijn is nu "ik ben niets, ik kan niets, niemand zit op mij te wachten" en tegelijkertijd  "ik ben te veel, ik vraag te veel, ik verwacht te veel, alles aan mij te is veel". Het resultaat van alles wat er gebeurd is in mijn leven, maar dat klinkt dan weer als makkelijk afschuiven en de slachtofferrol aannemen. En dat is iets waar ik zó hard tegen vecht dat ik doorsla de andere kant op en altijd mezelf de schuld geef, de ander excuseer omdat ik verklaringen zoek voor het gedrag, "die ander heeft het ook niet makkelijk gehad in zijn jeugd/leven, dus dat is dit een logisch gevolg van" en mezelf en mijn behoeftes zo weer totaal uitgummend en zo klein mogelijk makend. Alles maar om de controle te krijgen, als het aan mij ligt kan ik mijn gedrag veranderen en zorgen dat ik niet meer in deze situatie kom en deze nare dingen niet meer voorkomen. Allemaal coping strategieën die in mijn jeugd nodig waren voor zelfbehoud en -bescherming, maar die me als volwassene mij vreselijk in de weg zitten.

Paniekaanvallen

Vorig jaar is mijn schoonmoeder overleden. Er kwam nog vreselijk veel gedoe achteraan, dat hebben we inmiddels allemaal achter ons kunnen laten en het praktische deel is afgehandeld. Het heeft me wel bijna mijn relatie gekost. Als je er middenin zit denk je dat er nooit een einde aan komt, maar dat gebeurt gelukkig wel. Nu anderhalf jaar later heb ik toch wel erg veel last van alles wat er gebeurd is. Doen alsof er niets gebeurd is is geen optie, want in flashbacks komt het steeds terug 's nachts en daar is niet weg voor te rennen, voor wat zich in je hoofd afspeelt.

Chaos

Het is chaos op alle gebieden in mijn leven. "Als dit maar achter de rug is dan...." is hoe ik me staande proberen te houden, maar die vlieger gaat niet op want dan dient het volgende zich weer aan. Overleven in plaats van leven en reactief in plaats van proactief, plannen maken en vooruit durven kijken. Het voelt alsof ik naast de maatschappij sta, in plaats van er onderdeel van te zijn. Onzichtbaar. 

Niet alles opkroppen, totdat ik het gevoel heb dat ik explodeer maar het uiten, bespreken. Dat is wat de theorie zegt dat ik moet doen. Gruwelijk moeilijk om ruimte in te moeten nemen, maar dit nu opschrijven en uiten is al stap 1.

💚