Depressie: Overlevingsstand en leren loslaten

Het is alweer 2 maanden geleden dat ik schreef over hoe het nu gaat, de laatste keer zat ik voor mijn gevoel in een impasse van waaruit ik geen uitweg zag.
Nog steeds is het vechten voor de juiste plek voor mijn kinderen, zowel voor L. als voor R. Waar L. aan de onderkant uitvalt valt R. aan de bovenzijde uit. Na een IQ-onderzoek en steeds maar weer om tafel met school lijken we nu op het goede pad te zitten.

De jongste

R. heeft een enorme voorsprong, didactisch weten ze het nog niet precies want de testen zijn nog gaande, maar zeker wel 2 jaar. Hij leert heel snel, maakt zich gauw iets eigen en ik wil er voor waken dat hij straks uitvalt omdat hij zich gaat vervelen. Het is een ingewikkelde puzzel, want met een klas overslaan ben je er niet, ook dan zal hij weer gauw een voorsprong hebben.

Maar hij redt zich wel toch? Waar maak je je dan zo druk om? Mijn grootste angst is dat hij niet gezien wordt, dat men er vanuit gaat dat hij zich wel redt en dat hij nooit echt leert hoe je iets leert wat je niet in één keer snapt. Leren leren dus, iets wat ik vroeger gemist heb en waardoor ik later in 4 gymnasium uitviel. Ik was zo gewend de stof eenmaal door te lezen de avond van te voren en alles in 1 keer te snappen dat toen het er op aan kwam ik het niet kon. Stampen, oefenen, plannen. De frustratie ervaren van iets niet in een oogopslag snappen.

De school is huiverig met direct versnellen, ik wilde wel direct versnellen en kan onderbouwen waarom met wetenschappelijke literatuur die zegt dat versnellen echt de beste remedie is; maar na een aantal gesprekken zijn we nu allemaal tevreden. R. sluit met enkele vakken al aan met groep 5, om te wennen aan de klas. Hij wordt aangemeld voor de bovenschoolse plusklas en kan daar na de kerstvakantie ook mee starten en we werken er naartoe dat hij na de zomervakantie naar groep 6 kan gaan.

De oudste

Voor L. lopen we bij verschillende artsen, de nadruk ligt nu bij de kinderarts vanwege zijn pica (het eten van touw, textiel en haren) en daar zitten we midden in. Het lukt maar niet om hem er vanaf te krijgen, 's nachts eet hij letterlijk zijn pyjama op. En als dat niet voorhanden is zijn matrashoes, of het matras zelf. Het komt er allemaal goddank wel weer uit, we schrikken ons rot steeds als er weer een tros stofrepen in zijn ontlasting zit en uit zijn endeldarm hangt wanneer hij zijn behoefte doet.

Het geeft een enorm gevoel van machteloosheid, je doet alles wat in je macht ligt natuurlijk, maar je kind zo zien worstelen en het niet kunnen oplossen voor hem is afschuwelijk.
Het is erg onrustig op zijn groep, men doet wat ze kan maar er zijn ook grenzen aan wat zij kunnen. Rationeel gezien snap ik ze wel, maar gevoelsmatig wil ik dat het nieuwe kind NU herplaatst wordt zodat voor L. de rust wederkeert.

Ik was zover dat ik zocht naar een andere plek voor L., maar ja. Wat dan? Onderwijs zie ik echt niet als mogelijkheid, op een ander expertisecentrum is wellicht dezelfde problematiek.
Of L. maar helemaal thuis houden dan? Ik ben zo bang dat zijn toch al beperkte wereld dan wel heel erg klein wordt.

De confrontatie

Ik trof per ongeluk mijn schoonmoeder op de verjaardag van mijn schoonzus, het was voor mij een heftige en traumatische ervaring. Nu twee maanden later echoën haar woorden nog door mijn hoofd. Normaal ga ik niet meer naar verjaardagen van W.'s familie, omdat de confrontatie met haar te moeilijk is voor me na dit in 2015 gruwelijk escaleerde, ik trek dat niet en verval in vecht/vlucht/bevries reacties. Maar ze waren er zeker van dat ze er nog niet zou zijn. Helaas liep dat anders.

Ik weet dat ze schrok, dat ze vanuit angst reageerde, dat haar reacties daarom heel primair zijn en ze daarom direct in de aanval gaat. "Of ben je bang voor mij ofzo?", beet ze me toe onder andere toen wij gauw opsprongen om te vertrekken toen ze aankwam. Dat zinnetje, dat blijft maar doorgaan. Ik weet wel waarom ze het doet, dat gedrag kunnen verklaren betekent niet dat het makkelijker is om mee te dealen. Ratio en gevoel zijn bij mij twee heel verschillende dingen.

De angst

Ik vind mezelf erg zwak dat ik meteen in de bevriesmodus schiet en niet meer in staat ben tot normaal reageren als een normale volwassene. Schijnbaar neem ik zelf het niet serieus dat ik PTSS heb, want zo'n reactie is heel begrijpelijk, ik ben ziek, ik heb een posttraumatische stressstoornis. Bij dit ziektebeeld hoort herbeleving en vermijding en verlamd worden wanneer je weer in een soortgelijke situatie belandt.

Ik durf het allemaal niet meer.
Ik durf niet om hulp te vragen omdat ik zo bang ben dat ik een last ben voor de ander. Ik moet flink zijn en het allemaal zelf maar oplossen.
Ik durf geen blogs meer te schrijven omdat ik heel erg bang ben voor de reacties, voor de afname in het aantal likes op Facebook waar ik veel te veel waarde aan hecht.
Ik durf niet mijn grenzen aan te geven uit angst dat ik ruzie krijg of dat mensen me niet leuk meer vinden.
Ik durf niet tijd voor mezelf te nemen omdat er nog zoveel moet gebeuren en ik ook dingen met W. moet ondernemen, nu kan het, onder schooltijd zijn we met zijn tweeën.

Liever zijn voor mezelf

Ik wil beter voor mijzelf gaan zorgen. Ik wil weer de yoga oppakken op woensdagavond, weer proberen om 3 keer per week te gaan hardlopen, om weer te gaan schilderen, om weer leuke blogs te schrijven over dat wat er toe doet.

Ik heb een half jaar geleden ja gezegd tegen mijn vriendin H. om met haar naar Thailand te gaan. Ik heb er bij vlagen enorme spijt van, hoe kon ik nou zomaar ja zeggen daarop? Maar het lijkt me heerlijk om even weg te zijn van alles en even helemaal niets te moeten. Over een maand is het al zover, dan ga ik tweeënhalve week alleen met haar op vakantie.
W. staat er 2,5 week alleen voor, ik voel me er erg schuldig over maar wil al die schuldgevoelens lekker achterlaten op Schiphol en genieten van de rust en ontspanning en alle nieuwe indrukken daar. Energie opdoen, hopelijk toch wat leukere kanten aan mijzelf ontdekken zodat ik een leukere en meer ontspannen moeder en vriendin ben als ik weer terug kom.

Ooit.
Ooit komt het goed, toch?

P.S. Ik heb vliegschaamte. Ik schaam me dat ik de keuze maak om het vliegtuig te pakken en naar Thailand te gaan; ik doe ontzettend mijn best om en zo klein mogelijke ecologische voetafdruk te maken door vegan te leven, dat wat kan tweedehands te kopen en niet meer kopen dat we nodig hebben. Ik worstel erg met de keuze die ik maakte om wel te vliegen, alsof dat alle inspanningen teniet doet die ik deed. 

Mijn hoofd, jongens. Mijn hoofd maakt me gek.